Nieoczekiwana zmiana miejsc

     O upierdliwym i upartym Dziadziusiu i jego czterokołowym pierdzidełku, napisałem już kilka tekstów. Tutaj, tutaj i tutaj. Grał mi osobnik ten głośno na nerwach, uparcie zajmując "swoje" miejsce parkingowe, choć mógł stać obok, na inwalidzkim. I to mnie wkurza - bo ja na inwalidzkim stać nie mogę. Wychodzi na to, że Dziadziuś zajmuje dwa miejsca, a parking malutki.

     Ostatnio, przed wyjazdem w nieco dalszą trasę, Koleżanka Małżonka wstąpiła jeszcze do sklepu naprzeciwko po wodę. Ja jedynie stanąłem przy samochodzie, przypadkiem zaparkowanym na dziadziusiowym miejscu. Dziadziochód stał obok, na niebieskim miejscu, tak jak należy. Ale wystarczyło tylko, że ja znalazłem się obok swojego, momentalnie Dziadziuś-menda-łysa pierdoła wyleciał z bramy i wsiadł za kierownicę. Ja nie zdążyłem złapać klamki, a Dziadziochód już zapierdział silnikiem i po chwili zapaliły mu się światła cofania.

     Wciąż jednak stał, bo "jego" miejsce zajmował mój samochód. A mój nie dość, że wciąż unieruchomiony, to jeszcze pusty, bo nie chciało mi się czekać wewnątrz.

     Trochę mu się tam pewnie woda w chłodnicy zagotowała, bo w sklepie była kolejka. Światła cofania twardo świeciły przez te dziesięć minut - że też nie szkoda mu sprzęgła oporowego. Noga na wciśniętym sprzęgle pewnie też mu nieco zdrętwiała. W końcu Koleżanka Małżonka wyszła ze sklepu. Zapakowaliśmy się do wozu, ostrożnie wyjechałem z parkingu i włączyłem się do ruchu. Zanim to zrobiłem,. Dziadziuś, szczęśliwy jak zakochany sztubak, parkował już na "swoim" miejscu, niebieskie pozostawiając wolne.

     Pokręciłem głową. To już jest jakaś choroba. Facet nie jest normalny, bez dwóch zdań.

     I stało się niedawno, że znów "jego" miejsce było wolne. Ponieważ było to jedyne wolne miejsce, zaparkowałem, nie bez pewnej satysfakcji.

     - Dziadziuś odcisków na łokciach dostanie - pomyślałem. - Tak długo będzie wypatrywał, czy aby ten samochód nie rusza. A nie ruszy przez najbliższy tydzień...

     Zamknąłem drzwi, ruszyłem w kierunku domu i... Zatrzymałem się. No po prostu zdębiałem! Oto, na niebieskim, inwalidzkim miejscu stał, błyszcząc wypucowaną karoserią i wypastowanymi oponami nie kto inny, a Dziadziochód we własnej osobie.

     Przetarłem oczy. Jak to możliwe? Przecież "jego" miejsce było wolne! I nie przeparkował? Niemożliwe!

     Na czwarte piętro wbiegłem jak kozica.

     - Dziadziuś chyba ma kwarantannę! - zawołałem od progu. - W każdym razie, coś z nim nie tak.

     - Niemożliwe - zdziwiła się Koleżanka Małżonka. - Przecież dzisiaj widziałam go na parkingu.

     To mi dał zagwozdkę! Podrapałem się po głowie raz i drugi, ale nic nie mogłem wymyślić. Postępowanie Dziadziusia stało się tajemnicze i zagadkowe. Co on tam knuje pod tą łysą czaszką? Jeśli nie wyszedł przeparkować, to znaczyć może tylko jedno - on z jakiegoś powodu zwyczajnie nie może tego zrobić!

     - Zgubił kluczyki? - podsunąłem.

     - Na pewno ma zapasowe.

     - Więc dlaczego?

     Koleżanka Małżonka wzruszyła ramionami. Nie wiedziała. Ja też nie wiedziałem. Ale już następnego dnia moje plany się zmieniły i zmuszony byłem użyć samochodu. I o mało nie wyszedłem z siebie, gdy wróciłem. Dziadziochód nadal tkwił na inwalidzkim, a na "jego" miejscu parkował jakiś inny wóz. 

     Zgodzicie się chyba ze mną, że ta sprawa wymagała drobiazgowego śledztwa. Przez wiele dni obserwowałem Dziadziochód przy każdej okazji. Czy to wyniesienie śmieci, czy kupno pieczywa, czy też szybkie podejście do okna i zerknięcie na parking. Z dnia na dzień moje zdumienie rosło. Samochody na miejscu anektowanym ongi przez Dziadziusia, bezustannie się zmieniały. Dziadziochód też kilka razy zniknął, ale potem pojawiał się na... inwalidzkim miejscu do parkowania. Raz nawet pomimo faktu, że dziadziusiowe miejsce było wolne.

     - Tu coś musiało się stać! - kręciłem głową z niedowierzaniem. - Przecież istota tak uparta i z taką obsesją nie mogła się dać tak łatwo przekonać!

     - Pewnie inni sąsiedzi mieli go już dość i powiedzieli mu parę słów - skwitowała Koleżanka Małżonka. - A że słowa były gwałtowne, to się przestraszył. Może zagrozili mu, że sprawę przekażą do administracji osiedla. W końcu gość postępował nie w porządku, zajmując zawsze dwa miejsca parkingowe.

     - Trudno mi w to uwierzyć - pokręciłem głową. - Chyba że...

     - Że co?

     - Że zasugerowali mu coś... Na przykład, że mu ktoś odrapie Dziadziochód gwoździem?

     - Żartujesz? To on wtedy miałby haka na nich, nie oni na niego.

     - Ale on już pewnie poczuł tę rysę na swoim ciele - zamknąłem oczy i dałem się ponieść wyobraźni. - Te rysy bolą go. Krwawią...

     - Karoseria krwawi?

     - Nie, jego własna maska. No, boki pewnie też. Nie wyobrażam sobie, żeby coś innego skłoniło go do porzucenia swojej obsesji.

     - Pewnie to tylko tymczasowo - uspokoiła mnie Koleżanka Małżonka. - Pewnie już niedługo mu przejdzie i znów przywróci naturalny porządek świata.

     Pewnie tak...

     Ale wiecie co? Do tej pory tego nie zrobił!

     I to jest podejrzane...