Znowu o Dziadziusiu

     Znacie go pewnie, bo już nie raz o nim pisałem. Mówię tu o upartym jak litr oleju Dziadziusiu, właścicielu słynnego, błękitnego Seicento. O tym samym, który zawsze parkuje na „swoim” miejscu i gdy tylko ktoś mu je zajmie, natychmiast zamienia się w najczulszy na świecie monitoring. Monitoruje tak długo, dopóki „jego” miejsce się nie zwolni. A raczej aż do chwili, gdy właściciel samochodu, parkującego na „jego” miejscu chwyci za klamkę. Przysięgam, ten kierowca nie zdąży odpalić swojego samochodu przed Dziadziusiem! Dziadziuś gubiąc laczki wypada wtedy z klatki schodowej jak wystrzelona kula i natychmiast ładuje się do swego dziadziowozu, postawionego obok, na miejscu dla niepełnosprawnych (ma do tego prawo!), by zaparkować na „swoim” miejscu, natychmiast po opuszczeniu go przez intruza. Jeśli pada wtedy deszcz, na miejsce parkowania zdążą upaść może ze dwie, góra trzy krople.

     Dziadziuś jest już legendą osiedla. Każdy u nas wie, do kogo należy błękitne Seicento, uparcie zajmujące dwa miejsca parkingowe (bo inwalidzkie pozostaje wtedy wolne, a więc tak, jakby go nie było). Lud okoliczny śpiewa o nim pieśni, choć niespecjalnie bohaterskie, a matki straszą nim swoje nieposłuszne dzieci. Jego sposób ładowania akumulatora (opisany TUTAJ) został uwieczniony w niejednej kronice i do dziś stanowi nierozwiązaną zagadkę dla największych asów dedukcji. Olbrzymi wentylator, wepchnięty na siłę pod półkę błękitnego Seicento, stał się godłem osiedla. A o maszynie do szycia, którą Dziadziuś z sobie tylko znanego powodu trzyma w bagażniku, krążą niesamowite opowieści z dreszczykiem, jak niegdyś o czarnych Wołgach.

     Myślałem, że Dziadziuś niczym już nie jest w stanie mnie zaskoczyć. Myliłem się.

     Jak zapewne się wszyscy domyślacie, błękitne Seicento jest najlepiej wypucowanym samochodem na świecie. Ktoś, kto ma takiego fioła na punkcie swojego  autka, nie pozostawi go zakurzonego, czy – o zgrozo – ofefranego przez ptaka. Skutek jest taki, że Dziadziuś bardzo często jeździ na myjnię i w zasadzie tylko na myjnię. Nawet na stację benzynową nie musi, bo jak cztery lata temu zatankował, tak do tej pory tego nie spalił. W końcu, myjnię ma pod nosem.

     Ale myjnia to dopiero pielęgnacja wstępna! Właściwa i wykańczająca dokonywana jest na miejscu parkingowym. Oczywiście, tym jedynie słusznym miejscu, stanowiącym wyłączną własność Dziadziusia. Tam dopiero zachodzi pucowanie na błysk – i to nie byle jaką szmatką! Najmniejsza cząsteczka kurzu zostaje wyeliminowana z każdego zakamarka. Dziadziuś nie zapomina o dolnej części drzwi, zagłębień pod klamką, czy zatrzasku zamka. W niektórych, trudniej dostępnych miejscach, używa wacików do czyszczenia uszu. Wnętrze natomiast potrafi odkurzać i szorować godzinami, ze wszystkimi drzwiami otwartymi na oścież. Stąd właśnie wiemy o maszynie do szycia w jego bagażniku.

     Cóż, pucowanie fiacika jest całkowicie nieszkodliwą działalnością. Każdy ma jakieś dziwactwa. Przesadne dbanie o autko może wprawdzie wywołać uśmiech, ale absolutnie nie powinno stać się przedmiotem złośliwości. Dlatego wcale nie ryknąłem śmiechem, gdy kilka dni temu Dziadziuś, z miną jakby celebrował mszę, w której uczestniczą najważniejsze osoby w państwie, gumową ściągaczką do szyb starannie usuwał z karoserii krople wody, którą opryskał ją niesforny deszcz. Choć przyznaję, byłem tym faktem zdumiony.

     Nie, nie tym, że do osuszenia obłej karoserii posłużył się płaską ściągaczką, co dawało raczej mizerny efekt. I nie tym, że w ogóle jej użył. I nawet nie tym, że było wcześnie rano, tak wcześnie, że z pewnością nikomu innemu nie chciałoby się o tej godzinie wstać tylko po to, by umyć samochód. To wcale nie było dziwne. Trochę niezwykłe, ale nie dziwne. To jeszcze nie świadczyło o odjechaniu Dziadziusia w odmienny stan świadomości.

     Dziwne było dopiero to, że Dziadziuś nie poczekał z tą czynnością, aż deszcz przestanie padać.