O niezmienności niektórych rzeczy

     Stało się nieszczęście, że nasz sąsiad, właściciel pewnego niedużego samochodu zmarł. Nie osławiony Dziadziuś – Dziadziuś ma się dobrze. Ale zmarł inny sąsiad, również mający uprawnienia do parkowania na miejscu dla niepełnosprawnych. Tylko ten był w porządku – stawiał swoje autko na niebieskim miejscu i nikomu nie wadził. Ale, niestety, zmarł, a wdowa po nim nie miała już tych uprawnień. Nie było rady, musiała auto przeparkować na normalne miejsce. Przypadkiem, najbliżej był punkt stacjonowania legendarnego, błękitnego seicento, które zapewne znowu pojechało na myjnię, bo Dziadziuś innej drogi nie zna. Wdowa przeparkowała więc samochód na wolne miejsce, po czym, w ogóle nie myśląc o samochodzie, zostawiła go tam na dwa miesiące. Dwa długie miesiące! Najdłuższe chyba w życiu Dziadziusia. Założę się, że na łokciach dostał odleżyn, od ciągłego tkwienia w oknie.

     Właścicielka nie odczuwała potrzeby używania samochodu. Do tej pory jeździła nim tylko dlatego, że niepełnosprawny mąż miał trudności z chodzeniem i samochód był im po prostu potrzebny. Teraz przestał. Postanowiła go więc sprzedać. Ale dziś nie tak łatwo sprzedać używany samochód. Stał więc i stał, a Dziadziuś tkwił w oknie i tkwił, czekając z kluczykami w ręce, kiedy to wreszcie będzie mógł wyprysnąć z klatki schodowej i na powrót uporządkować świat według swojej indywidualnej wizji, stawiając właściwe rzeczy na właściwych miejscach.

     Po pewnym czasie stało się coś niesamowitego. Jeszcze autko wdowy tkwiło na miejscu, ale znikło inne. Przechodząc obok parkingu nie zauważyłem błękitnego seicento. Nie było go raz, nie było i drugi raz… Niemożliwe, żeby Dziadziuś gdzieś wyjechał! Aż tyle czasu myjnia nie zajmuje, a nigdzie więcej nie jeździ! Gdy trzeciego dnia nie ujrzałem błyszczącej błękitem karoserii, podzieliłem się swymi obawami z Koleżanką Małżonką.

     - Mam nadzieję, że nic mu się nie stało – mruknąłem. – Że nie rozwalił się gdzieś w drodze na myjnię. Nie żebym za nim tęsknił, ale źle nie życzę nikomu.

     I wtedy dowiedziałem się czegoś niesamowitego. Dziadziuś sprzedał swego błękitnego ducha lampy Aladyna i kupił sobie nowy samochód do szorowania!

     - Jaki?

     - Nie pamiętam – Koleżanka Małżonka wzruszyła ramionami. – Ale widziałam go w innym samochodzie, z otwartą szybą, jak siedział na parkingu z włączonym silnikiem.

     - No, trzeba od czasu do czasu odpalić – przytaknąłem. – Ale po co siedział z włączonym silnikiem? Jakiś nowy sposób ładowania akumulatora?

     - Możliwe – odparła. – Pewnie przeczytał, że akumulator ładuje się sam, gdy silnik jest włączony.

     - Zawsze to jakiś postęp – mruknąłem, przypominając sobie jego poprzedni sposób. – Mało ekologiczny i niezgodny z prawem, ale przynajmniej widać, że Dziadziuś na starość się rozwija. Może mu przejdzie ten idiotyczny zwyczaj zajmowania dwóch miejsc naraz?

     Spojrzeliśmy po sobie i oboje pokręciliśmy głowami. Nie, pewne rzeczy się nie zmieniają.

     Gdy następnym razem szedłem przez parking, bezbłędnie odgadłem, który samochód należy do Dziadziusia. Łatwo poznać, bo w czasie najgorszej pluchy jako jedyny na parkingu błyszczał, niby najczystszej wody diament w koronie angielskiej królowej. Nawet bieżniki opon miał wypastowane. To czerwony Citroen. I chyba nawet wiem, dlaczego zdecydował się na taki model. Otóż, jego karoseria jest bardziej płaska, ma mniej zagięć, wypukłości i wklęsłości. Wygodniej z takiej zbierać wodę przy pomocy gumowej wycieraczki do mycia szyb.

     Przedwczoraj widziałem, jak autko Wdowy stoi z podniesioną maską i jakiś młody człowiek wyciąga z niego akumulator do naładowania. Czyżby potencjalny kupiec?

     - No, tak, niedługo wszystko wróci do normy…

     Wczoraj wróciło. Czerwony Citroen stał już na miejscu Dziadziusia, błyszcząc jak górski strumyk, z miną, która mówiła „No i co mi zrobicie?”. No nic. Bo dziadziuś nie łamie przepisów, tylko zwykłe względy przyzwoitości.

     Dziwna ta parkingowa arytmetyka. Niby z parkingu zniknął jeden samochód, ale miejsc wciąż jest tyle samo. Bo inwalidzkie się zwolniło i stoi puste. Dziadziuś, swoim zwyczajem, zajmuje dwa. Bo tak! Bo to jest jego miejsce i już!

     - Jeśli mnie w jego wieku też zacznie tak walić na dekiel, zróbcie mi przysługę i zepchnijcie mnie z czwartego piętra na beton.

     Cała rodzinka pokiwała głowami.

     - Masz to jak w banku – obiecali.

     Trzymam za słowo.