Cóż, długo mnie nie było. Ale to nie tak, że miałem takie długie wakacje! One skończyły się już jakiś czas temu, tylko wolne mi się trochę przedłużyło.
Ale nie będę Was zanudzał wspomnieniami z wakacji. Pozwolę sobie za to opowiedzieć o pewnym incydencie, który zmienił moje postrzeganie świata i sprawił, że zrozumiałem wreszcie tych małpkiewiczów, którzy od rana do nocy osuszają w sąsiedniej bramie kolejne buteleczki, przez cały czas trzeszcząc głupoty.
O wakacjach wspomnę tylko tyle, że sporo musiałem się najeździć samochodem, choć po każdym tankowaniu serce bolało, jak przy zawale. Było gorąco, więc jeździło się z włączoną klimą. I gdy trochę zawaliły mi się zatoki i zaczęło się delikatne pokasływanie, uznałem że to właśnie przez tę klimę się przeziębiłem. Ale na wszelki wypadek, jako człowiek odpowiedzialny – a przynajmniej za takiego się uważający – przed powrotem do pracy wykonałem test na obecność wiadomego wirusa.
Niestety, test chyba był jakiś wybrakowany. Niby wyszedł minus, ale jakiś taki niewyraźny. Pewnie minął mu termin ważności. Więcej testów nie miałem, ale minus to minus, więc pokrzepiony na duchu, wyruszyłem rankiem do biura.
Tam, słysząc moją mowę i pokasływanie, szef na odchodne dał mi nowy test.
- Sprawdź, tak na wszelki wypadek.
Wziąłem i następnego ranka, jeszcze przed zrobieniem sobie kanapek, wykonałem test.
I wiecie co? Włosy stanęły mi na głowie! Wynik pozytywny!
Co ja narobiłem? Rozpocząłem nową pandemię! Stałem się tym, no, ogniskiem! Nie dość, że pozarażałem wszystkich w biurze, to jeszcze kuzynostwo z dziećmi, które było z nami na szlaku i mieszkało w jednym domku!
No i spanikowałem.
Panikowałem jeszcze dobrą chwilę, dopóki zegar nie przypomniał mi, że czas do pracy. No, ale wiadomo, że do pracy nie pójdę! Więc znowu odrobina paniki, ale tym razem częściowo kontrolowanej.
Najpierw SMS do szefa, że mam covida.
Telefon do Koleżanki Małżonki, żeby jeśli może, natychmiast wyszła z biura. Jeśli nie, to niech się do nikogo nie zbliża!
Potem kolejny – do kuzyna z ostrzeżeniem i zaleceniem, żeby się przetestowali.
Telefon do przychodni wykonałem później, po otwarciu przychodni. Pani z okienka poinformowała mnie, że lekarz się ze mną skontaktuje. Co też się stało, ale dopiero po kilku godzinach. Po krótkim wywiadzie stwierdziła, że lekarstwa nie są mi potrzebne, bo infekcja przebiega nadzwyczaj łagodnie. Dała kilka zaleceń i zwolnienie lekarskie. Mam dzwonić, jakby się pogorszyło.
A następnego dnia okazało się, że Koleżanka Małżonka też miała plusa!
W efekcie przez cały tydzień siedzieliśmy sobie w domku i nudziliśmy się jak mopsy. Czuliśmy się całkiem dobrze, a nie mogąc nigdzie wychodzić, pomimo ładnej pogody, musieliśmy jakoś sobie zorganizować czas. Najpierw sprzątanie, potem trochę telewizji, potem trochę prac codziennych, trochę komputera, książka… Nuuuda, panie! Aż w końcu zstąpiłem do piwniczki zanieść słoiki z ogórkami w zalewie z curry i mój wzrok padł na półkę z nalewkami.
Hmm… Pomysł zastukał w czerep. Tyle tego jest, co roku przybywa, a prawie nic nie ubywa? Może akurat przyszedł czas to zmienić i co-nieco pokosztować? Bo jeśli nie teraz, to kiedy? Teraz właśnie świat nas nie potrzebuje, nie mamy żadnych zobowiązań, nigdzie się nie wybieramy! Postanowiłem więc, że musimy sobie jakoś osłodzić sobie ten przymusowy areszt domowy. I wiecie co? Fajnie było!
Tylko wątrobie pewnie się to nie podobało, ale kto by ją tam pytał, a ona sama na razie milczy.
Tak więc pragnę Was wszystkich przestrzec – strzeżcie się wirusa, bo on czasem potrafi strasznie w głowie namieszać i jeszcze piwniczkę przetrzebić. I na zdrowie pewnie też ma to wpływ niemały.
Mogłem wtedy pisać – ale ogarnęła mnie taka błogość, że w zasadzie nic mi się nie chciało. Tak właśnie działają moja przepyszna śliwkówka, krupniczek, wiśnióweczka i koniak domowej roboty. A że jeszcze w wakacje odwiedziło się Czechy, to i browarku nie zabrakło.
I wtedy właśnie zrozumiałem tych małpkiewiczów i pijusów, których życie zaczyna się i kończy na butelce czegoś mocniejszego. Świat w tym stanie naprawdę wydaje się całkiem znośny. Wiadomości o inflacji, o wojnie, o zatruciu Odry – wszystko to spływało po nas jak woda po kaczce. Niczym się człowiek nie przejmował i na pewno zdrowie psychiczne na tym zyskało. Z fizycznym pewnie gorzej… I nic nie chce się robić! A ja całe życie dziwiłem się tym ludziom, że marnują swoje lata na stanie w bramie, suszenie butelek i pierniczenie o niczym. Dopiero teraz zrozumiałem, że ta odczuwana całą duszą życzliwość do całego świata, jaką wtedy zyskują, może być naprawdę przyjemna. Nawet gołębie mnie nie wkurzały.
No, ale trzeba wiedzieć, kiedy skończyć ten psychologiczny eksperyment, bo pomimo błogostanu doskonale zdawaliśmy sobie sprawę, że co za dużo to niezdrowo. Taki więc, kiedy tylko świat znów się o nas upomniał, powróciliśmy zgodnie na drogę cnoty.
- Abstynencja aż do rocznicy ślubu – zarządził Zarząd (znaczy Koleżanka Małżonka). – A i wtedy tylko szampan wchodzi w grę. Trzeba podreperować wątrobę.
- A ja w międzyczasie jadę na zjazd – zaoponowałem.
Przewróciła oczami.
- No dobra, na zjazd masz dyspensę. Ale poza tym!...
- Jak harcerz – podniosłem w górę dwa palce. – Nawet kefiru!
Poza tym nic się w moim życiu nie zmieniło. Tylko już na małpkiewiczów w bramie patrzę bez obrzydzenia, a nawet z pewną dozą sympatii i zrozumienia.
