O tym, jak Drugorodny, szukając czegoś bardzo daleko, znalazł to tuż pod swoim nosem

     - Muszę kupić samochód – oświadczył Drugorodny.

     Podniosłem na niego oczy znad książki. Oddaliło to na chwilę groźbę wybuchu wojny atomowej, do której usiłował przekonać mnie Ken Follett i nieco uspokoiło moje myśli, skierowując ich nurt na inny tor. Spojrzałem na swą latorośl i poczułem wzruszenie. Jeszcze niedawno był taki malutki! A dziś, proszę, własny samochód mu się marzy i to nie taki nakręcany! Ech, jak ten czas szybko leci…

     - Dopsz – odparłem i wróciłem do lektury, ponownie zajmując się poważną sytuacją międzynarodową i narastającą groźbą globalnego konfliktu, wywołanego przez ludzki upór i brak prób zrozumienia racji drugiej strony.

     Stał nade mną jakieś pół minuty, zanim zorientował się, że to koniec rozmowy. Nie wiem, czego się spodziewał. Że co ja mu powiem? Że jest za mały? Jest większy ode mnie, choć akurat to nie jest jakimś przesadnie wielkim osiągnięciem. Mniej więcej 99% pełnoletniej ludzkości zdołało tego dokonać. Że uznam to za wyrzucanie pieniędzy? Nie moich pieniędzy, więc co mnie one obchodzą? Uczciwie sobie zapracował, to ma. A kocha samochody i rzeczywiście potrzebuje czegoś do poruszania się. Właśnie zmienia pracę, będzie musiał bardzo wczesnym rankiem dotrzeć na drugi koniec miasta, a autobusy jeszcze wtedy nie jeżdżą. Latem nie ma problemu – rowerem albo nawet piechotą – ale podczas jesiennej szarugi? Żadna przyjemność siedzieć w pracy przez wiele godzin w mokrych ciuchach. W każdym razie, w zakupie samochodu nie zamierzałem mu przeszkadzać.

     - Ale nie chodzi o przeszkadzanie – zaperzył się. – Wręcz przeciwnie, chciałem, żebyś mi pomógł. Bo znalazłem odpowiednie auto, ale ono jest jakieś osiemdziesiąt kilometrów stąd!

     Zajęty rozkminianiem skomplikowanej sytuacji międzynarodowej między Chinami i Koreą Północną, nie od razu zorientowałem się, o co mu tak naprawdę chodzi. Normalnie, po prostu wręczyłbym mu kluczyki do swojego samochodu i wróciłbym do lektury. Ale po pierwsze, mój samochód nie ma kluczyków, tylko karty, a po drugie, tę drugą kartę to on w zasadzie już sobie przywłaszczył na dobre, więc nawet tego nie musiałem robić. Co zatankuję do pełna, to po dwóch dniach w baku hula wiatr. Zapewne tylko fakt, że akurat byłem w domu, na zaległym urlopie skłonił go do tego, aby w ogóle dać mi znać, że bierze samochód.

     - Tylko dotankuj, bo nie dojedziesz – mruknąłem, żeby w ogóle jakoś zareagować. – A nawet jeśli dojedziesz, to ja nie chce być zaskoczony świecącą kontrolką rezerwy akurat wtedy, kiedy się gdzieś spieszę.

     Gębowo okazał brak cierpliwości, wydając z siebie trudny do zdefiniowania dźwięk.

     - A co jak zdecyduję się go kupić? – spytał. – To przecież od razu nim wrócę! Musisz jechać ze mną. Bo kto wróci twoją lux torpedą?

     Westchnąłem cicho. No tak, miał całkowita rację. Czyli trzeba się zwlec z kanapy i odłożyć książkę na półkę. Wprawdzie oddaliło to groźbę wybuchu globalnej wojny atomowej, ale słabe to pocieszenie. Kiedyś dotrwam do końca lektury i nic mnie przed tą wojną nie uchroni.

     Pogoda była ładna, więc w sumie nie narzekałem. Jechaliśmy sobie spokojnie, opowiadając sobie zabawne historyjki i w zasadzie wspominam ten czas jako bardzo udany. Z wyjątkiem przejazdu przez sąsiednie, niesamowicie zakorkowane miasto, w którym moja samochodowa kamerka zebrałaby trochę materiału do „Stop Cham”, gdybym tylko nie zapomniał jej włączyć.

     Samochód, który na nas czekał, wyglądał ładnie, aczkolwiek moje techniczne oko dostrzegło kilka potencjalnych ognisk rdzy i przetartą osłonę dźwigni zmiany biegów. Pod maską sucho, silnik pracował równo… Pora na przejażdżkę.

     No i wyszło szydło z worka!

     - Wrzuć na chwilę na luz – zaproponowałem. – Posłuchajmy łożysk.

     No, nie dało się ukryć. Łożyska hałasowały jak rozochocona publiczność na koncercie gwiazdy disco-polo. Ale milczałem do samego końca. To Drugorodny musiał sam zdecydować. No i zdecydował.

     W drodze powrotnej zadzwonił do Koleżanki Małżonki

     - Będziesz ze mnie dumna – oznajmił. – Nie kupiłem pierwszego lepszego, jak się obawiałaś. Wykazałem się rozsądkiem i daleko idącą przezornością! Poszukam innego.

     I tak, na parę tygodni został bez samochodu, systematycznie rujnując mój. Kontaktował się jeszcze z kilkoma sprzedawcami. Ja sam spytałem kolegę, który sprowadził mi moją obecną lux-torpedę – ale on nie sprowadzał tanich samochodów, na kieszeń Drugorodnego.

     - Jak doliczę koszty transportu i podatki, to z taniego zrobi się drogi – rozłożył ręce. – Dlatego kupuję droższe, bo wtedy to ułamek ceny.

     Wczoraj Drugorodny znalazł odpowiedni samochód u sąsiada z naprzeciwka. Z tego samego piętra! Zza ściany! Bliżej już się nie dało. Nawet nie musiał do niego wychodzić, bo przy akustyce mieszkań z wielkiej płyty, mógł sobie z nim porozmawiać przez ścianę, nie wstając z łóżka.

     Obejrzeliśmy, obmacaliśmy, obkopaliśmy opony, przejechaliśmy się... Po czym Drugorodny stał się właścicielem całkiem użytecznego autka.

     - Pamiętaj - zagroził sąsiadowi - jeśli mnie oszukałeś, to ja cię znajdę!

     I tak wreszcie dał mi powód, abym swoją lux torpedę doprowadził do porządku i zatankował do pełna, bez obaw, że za dwa dni znajdę ją z pustym bakiem i zaśmieconą papierkami od cukierków.