O straszliwych negocjacjach

     Strasznie denerwuję się przed wszelkimi rozmowami. Nieważne, czy online, czy w realu. Oglądam czasem dyskusje w studiu, występy na scenie, czy nawet debaty w Sejmie i bardzo zazdroszczę tym ludziom, że potrafią wypowiadać się z taką swobodą. Mnie taka sytuacja paraliżuje. Nawet, jeśli rozmawiam tylko przez telefon. Jak twierdzą moi znajomi – niemowa jest w stanie mnie przegadać.

     No, taki już mój charakter i nieuchronnie spleciony z nim los – zawsze w cieniu. Nie, żeby mi ten cień przeszkadzał – o nie! Dobrze czuję się zlany z otoczeniem, nie rzucając się w oczy. Cóż, nie mam w sobie tego rodzaju odwagi, jaka jest potrzebna w chwili, gdy cała uwaga jest skupiona na mnie. Zamiast zabierać głos, wolę się przysłuchiwać.

     I to ja miałem uczestniczyć właśnie w negocjacjach, dotyczących ulgi w spłacie kredytu mieszkaniowego – tego, który zmuszony byłem zaciągnąć lata temu, który zrujnował moje finanse i sprawił, że do dziś muszę na wszystkim oszczędzać! To przez niego, zamiast nowym samochodem, jak moi koledzy, na zjazd przyjeżdżam kilkunastoletnim skrętkiem! Tak, przyznaję, nienawidziłem tego kredytu. Kosztował mnie nie tylko kupę kasy, ale przede wszystkim nerwów. Kiedyś nawet o tym napisałem.

     Ale mimo wszystko, przed tą rozmową czułem się tak, jakbym miał wstąpić na szafot. Na ten szafot, na którym oczy całego tłumu byłyby skierowane na mnie. O nie, na coś takiego się nie piszę! Wolałbym już kameralnie, dyskretnie, w katakumbach, strzałem w tył głowy…

     - To przecież tylko rozmowa! – jęknęła Koleżanka Małżonka. – Musisz tak panikować? Nawet decyzji nie musimy dziś podejmować.

     - A w sumie, po co nam ta ugoda? – odezwałem się nieśmiało. – Spłacamy ten kredyt tak długo, że bez niego czegoś będzie nam brakowało i nasze życie stanie się niepełne. Ja już do niego przywykłem. Mnie on się nawet podoba! Bez niego moje życie stanie się wyprane z jakiejś wartości, która towarzyszyła mi już od wielu lat.

     - Co ty bredzisz?

     - No, wiesz – wykonałem gest, który w zasadzie mógł oznaczać wszystko, od „los ludzki jeno w gwiazdach zapisany” do „ale mnie brzuch boli!”. – Przyzwyczailiśmy się do niego, jakoś tam on nas scalał, niby wspólny wróg. Przecież wiesz, jak wspólny wróg potrafi zjednoczyć ludzi! I boję się, że bez niego nasze małżeństwo się rozpadnie. Bywały takie przypadki! – dodałem szybko.

     Koleżanka Małżonka również wykonała wieloznaczny gest, tak mniej więcej od „muszę powiesić firany” do „gdzie ja miałam oczy jak za niego wychodziłam?”.

     - Usiądziesz przy mnie i będziesz negocjował - oznajmiła. – I to twardo! Tak twardo jakby chodziło o twoje życie!

     Wzruszyłem ramionami.

     - W sumie, to ja już całkiem długo żyję. Nie wiem, czy chcę więcej. Sama wiesz, zaczną się kłopoty ze zdrowiem, bóle krzyża, ischias, podagra… O, już mnie kolano boli!

     Jej spojrzenie sprawiło, że nie dokończyłem.

     Im bliżej było do wyznaczonej godziny, tym silniej dawała o sobie znać moja wrodzona panika. Gdy usiedliśmy już razem na kanapie przed tabletem, serce waliło mi jak nie zamknięte drzwi od stodoły przy porywistym wietrze, tylko bardziej regularnie. Zwłaszcza, że przy próbie uruchomienia telekonferencji, trzeba było na gwałt zawołać Młodego, bo żadne z nas nie umiało włączyć odpowiedniej opcji. To mnie jeszcze bardziej zdenerwowało. Ot, stare my dziady!

     Wreszcie jest połączenie! Coś tam zamrugało, zapiszczało i na ekranie pojawiły się twarze dwu uśmiechniętych pań. Od razu mnie sparaliżowało. Mimo to, udało mi się wydukać kilka słów powitania.

     Jedna z nich była mediatorem, druga reprezentowała bank.

     I wtedy dotarło do mnie, że już nie ma odwrotu…

     Na szafot wstąpiłem pogodzony z losem…

C.D.N.