Fesiek ostateczny

      Nowe buty oczywiście mnie obtarły. Jeśli ktoś jeszcze nie przekonał się, że najlepsze są stare rzeczy, to niech chociaż teraz spróbuje mnie zrozumieć. Zzułem je więc z ulgą i starając się ignorować pęcherze na piętach, rzuciłem na stół kilka świeżo zakupionych zawiasów. A potem nura do piwnicy, w poszukiwaniu odpowiedniego tworzywa.

     Miałem kilka kawałków płyty wiórowej, ale uznałem, że to za słabe. Do moich celów lepsze było lite drewno. I dostrzegłem w kącie resztki deseczki, pozostałości po piętrowym łóżku moich chłopców. Na fesiek idealna!

     Pierwsza przeszkoda pojawiła się już na początku. Przecinarka została wywieziona na działkę, bo za dużo miejsca zabierała w ciasnym mieszkaniu. Pozostała wyrzynarka ze stępionymi, wciąż wylatującymi i wyginającymi się na wszystkie strony brzeszczotami. Po namyśle chwyciłem za ręczną piłę. Jakoś poszło. A że krzywo… Tak było w planach!

     Potem nastąpił tzw. Horror Koleżanki Małżonki – czyli najbardziej znienawidzona przez nią część wszelkich moich prac ręcznych: szlifowanie. Znienawidzonych z prostego powodu, że wszystko wokół zawsze pokrywa się drobnym pyłem, który potrafi unosić się w mieszkaniu tygodniami. Ale co robić? Jest wojna – są straty! Bardziej martwił mnie fakt, że nie miałem stałej szlifierki, na której mógłbym to zrobić dokładnie. Dysponowałem jedynie tarczą szlifierską, wkręconą w wiertarkę. Trzymając ją niewygodnie w jednej ręce, drugą przytrzymując kawałki deseczki, kiedy to wszystko się trzęsie, ucieka i co chwilę wymyka się z rąk, oszlifowałem krawędzie. Oczywiście, krzywo, bo inaczej się nie da w takich warunkach. Nawet przykręcenie deseczki ściskiem do taboretu nic nie dało – cały taboret spacerował po przedpokoju w rytm jakiegoś oszalałego rock n’rolla. O to, by móc przykręcić ją do nieco cięższej ławy w pokoju, nawet bałem się zapytać.

     Podobnie wyszło wiercenie otworów pod wkręty, którymi zamierzałem przykręcić zawiasy. Potrzebowałem czterech rąk, a dysponowałem dwiema. Wykorzystałem więc brzuch i podbródek, ale to jednak nie to samo. Nie wyszło dobrze.

     - Czy ktoś będzie z tego strzelał? – powiedziałem sam do siebie. – Czy ktokolwiek będzie to w ogóle oglądał? A co mnie obchodzi, że to krzywe? Ma być krzywe! Przynajmniej fesiek będzie niepowtarzalny i jedyny w swoim rodzaju!

     - Przecież i tak miał być – wtrącił się Kolumbus*

     Zignorowałem go. Niestety, faktów ukryć się nie dało. Poszczególne części dopasowano i oszlifowano z wolnej ręki, na oko, przez co bardziej niż elementy konstrukcyjne przypominały abstrakcyjne rzeźby. Dusza artysty walczyła z inżynierskim sceptycyzmem. Ale i tak obie te siły poległy w starciu ze straszliwą Koleżanką Małżonką, informującą się, czy może wreszcie, do diabła ciężkiego, otworzyć drzwi i udać się do łazienki. Nadmieniam, że przed otwarciem drzwi do pokoju, należało chociaż pobieżnie odkurzyć przedpokój i okolice, aby oszczędzić jej szoku. Co też nie do końca się udało…

     Nie zaimponowałem jej nawet wtedy, gdy demonstrowałem jej gotowy już fesiek.

     - Popatrz, tak się składa, a tak rozkłada. Te takie zaokrąglone pimpki służą do zabezpieczania przed przypadkowym samozłożeniem się feśka. Jak się je otworzy, to już się fesiek sam nie zamknie. To przez te pimpki tak się tu nakurzyło, bo musiałem je zaokrąglić, Inaczej nie dałoby się ich wysunąć. Normalnie, genialna konstrukcja!

     Popatrzyła na mnie ze smutkiem. Nic nie musiała mówić. Zrozumiałem. Jej mina jednoznacznie wyrażała treść, którą można było odgadnąć z dużym prawdopodobieństwem. Znaczyła ona ni mniej, ni więcej, tylko „A mogłam wyjść za Artura… Wyższy, przystojniejszy, lepiej tańczy, więcej zarabia i nie ma takich głupich pomysłów!”.

     Pozostał mi fesiek na pocieszenie.

     Nazwałem go: Fesiek Uniwersalny Cokolwiek Krzywy. I wali mnie, czy skrót się komuś spodoba, czy nie.

A teraz uwaga, demonstruję!

Fesiek w stanie złożonym

Fesiek w stanie rozłożonym

Fesiek w pozycji "na kulawy sztych"

________

*Tym, którzy nie pamiętają, przypominam, że Kolumbus jest moim indywidualnym, osobistym, urojonym gladiatorem, który w czasie pandemii zagościł w moim domu i jak na razie nigdzie się nie wybiera, od czasu do czasu przypominając o swojej obecności.