Dawno nie było remontu - cz. III

     Po pewnym pracowitym czasie, wszystkie manele z pokoju chłopców zostały posegregowane, opłakane łzami rzęsistymi i zaniesione na przechowanie do dużego pokoju, bądź na śmietnik. Meble rozebrałem na czynniki pierwsze, częściowo przy użyciu wkrętarki, częściowo młotka, a częściowo brutalnej siły. Moje ręce wyglądały po tym jak po walce z bengalskim tygrysem. Płyty mebli pracowicie posklejałem taśmą na wygodne do przenoszenia pakiety.

     Nie bardzo było wiadomo, co z nimi zrobić. Miejski Zakład Oczyszczania ma bardzo surowe reguły na czas pandemii – trzeba się umówić na konkretną datę i godzinę. A tę wyznaczono mi – za trzy tygodnie! Wcześniej się nie da, bo kolejka jest naprawdę długa.

      To była katastrofa. Przez trzy tygodnie te dechy miały mi zalegać w mieszkaniu? Przecież już za tydzień mają nam przywieźć nowe szafy! Gdzie ja je tu zmieszczę? A jeszcze muszę odmalować ściany!

          Z pomocą niespodziewanie przyszła mi moja własna, rodzona matka, która załatwiła nam miejsce tymczasowego przechowania we własnej piwnicy. Mieszka niedaleko - jakieś dwadzieścia minut piechotą. Rozpoczęło się znoszenie pakietów desek do samochodu. Z czwartego piętra! A mebli było sporo! Razem z Koleżanką Małżonką musieliśmy obrócić kilkanaście razy tam i z powrotem, aż do zapełnienia bagażnika samochodu. A potem jeszcze raz i jeszcze raz. I na co komu siłownia?

     Szpachlowanie i malowanie ścian i sufitu zajęły mi prawie cały tydzień – bo mogłem robić to tylko po pracy. Najpierw szlif zgrubny, niwelujący większe nierówności i generujący nieopisane ilości żółtego pyłu, który można było znaleźć dosłownie wszędzie. Potem szpachlowanie, które spaprałem koncertowo i szlif wykańczający, po którym trzeba było odkurzyć całe mieszkanie. Ale nie odkurzaczem - zapchał się biedak już po pierwszej minucie. Miotłą, mopem, miotłą, mopem, miotłą mopem, mopem, mopem i mopem, A nazajutrz jeszcze raz mopem. Potem malowanie podkładem i dwie warstwy farby.

     Cudem wyrobiłem się na czas.  Mam oczywiście na myśli cud dialektyczny! ("Rzeczpospolita babska") Następnego dnia przywiozą nam szafy.

     - Może załatwimy sobie kogoś do pomocy? – zaproponowałem. – To może być ciężkie, na pewno będzie długie, a klatka schodowa wąska.

     - Damy radę – skwitowała Koleżanka Małżonka. – Przecież to nie pierwsze meble, które tu wnosimy. Wypoczynek wnieśliśmy, to rozmontowanych szaf nie damy rady?

     Miałem wątpliwości. Wątpliwości zamieniły się w samospełniającą się przepowiednię.

     To były szafy do samego sufitu, z rozsuwanymi drzwiami. Jedna długa na sto osiemdziesiąt centymetrów, druga na dwa metry. I każda była bowiem spakowana w trzy kartony. Trzy! I w tych kartonach mieściły się górny i dolny wieniec (długi na dwa metry), ściany boczne i środkowa (prawie dwa i pół metra), półki, drzwi i wiele innych drobiazgów. Gdy zdjęliśmy z samochodu pierwszy karton, w naszych oczach ukazało się przerażenie. Te kartony nie ważyły bowiem przepisowych pięćdziesięciu kilogramów. Ważyły o wiele więcej. Jeden, jak się później okazało zawierający rozsuwane drzwi z lustrami, prawdopodobnie ze dwa razy więcej! 

     Ledwo daliśmy radę dotargać go z parkingu pod klatkę schodową!

     A tu trzeba wtargać to na czwarte piętro, po wąskich schodach, na których nie da się tego nawet obrócić! I takich kartonów jest aż sześć!

     Mało?

     To przyjmijcie do wiadomości, że właśnie niebo zaczęło zasnuwać się chmurami i zbierało się na burzę. Nie tylko trzeba te ciężary wtaskać na czwarte piętro, ale jeszcze trzeba to zrobić SZYBKO!

     - Nie damy rady – jęknąłem. – Nie jesteśmy w stanie. Dzwoń do brata.

     Ale brat był z rodziną w innym mieście, jakieś sto kilometrów dalej.

     Szwagier to jednak bardzo pożyteczny człowiek. Wprawdzie ręce ma jak z drewna i na pomoc we wszelkich pracach ręcznych liczyć na niego nie można, ale za to jest niesamowicie obrotny i wszystko potrafi załatwić. Nie mógł przyjechać, ale po kilku jego telefonach pod naszym blokiem pojawił się kuzyn, kolega i jego kolega, którego nie znałem. No, mistrzostwo świata!

     I wiecie co? We czterech LEDWO daliśmy radę! I to po rozpakowaniu najcięższej paczki i wniesieniu ich elementów osobno. A miałem to zrobić sam, z pomocą Koleżanki Małżonki. Doprawdy, to byłoby jak wyprawa z motyką na słońce.

     Ponieważ trafnie przewidzieliśmy, że nikt z nich nie weźmie od nas zapłaty za tę ciężką robotę, w pocie czoła (nie tylko czoła – zostawialiśmy za sobą mokrą strugę), Koleżanka Małżonka zakupiła dla każdego po czteropaku dobrego i przyjemnie schłodzonego piwa, żeby choć trochę się odwdzięczyć. Ale tego też nie przyjęli, pozostawiając nas w głupiej sytuacji. Szwagier jednak zapewnił przez telefon, że "to załatwi". Pod tym względem ufam mu całkowicie.

     Piwo musiałem wypić sam. Co zrobić, przecież nie wyleję! I wiecie co? Życie bywa całkiem przyjemne, od czasu do czasu.