O czarodziejach ze wschodu

     Z racji swojej profesji, mam częsty kontakt z przedstawicielami różnych narodowości. Służbowy telefon na moim biurku (choć w erze Internetu nie pamiętam już, kiedy go ostatnio używałem) nie ma żadnych systemowych ograniczeń i mogę się połączyć z dowolnym numerem na całym świecie. Bywało, że rano rozmawiałem z Hindusem, potem z Rosjaninem (oczywiście, zanim wybuchła wojna), w dzień z Irlandczykiem, Francuzem i Niemcem, a po południu z Meksykaninem, Brazylijczykiem, czy Amerykaninem. Rozmawialiśmy zawsze o konkretnych, zawodowych sprawach, widziałem więc jak różne podejście do tych spraw mogą mieć przedstawiciele różnych nacji.

     Amerykanie zwykle byli bardzo rzeczowi, skoncentrowani na efekcie pracy. Lubiłem u nich to, że po każdej rozmowie zapadały konkretne decyzje i wiedziałem co robić. Podobnie było z Meksykanami, tylko oni zawsze byli bardziej niecierpliwi i wszystko chcieli „na już”. Z Brazylijczykami w ogóle trudno było się dogadać, bo zawsze robili wszystko na ostatnią chwilę i w trybie awaryjnym.

     Europejczycy tak bardzo się od nas nie różnili. Owszem, u Francuzów rozmowa trwała trzy razy dłużej – oni chyba uwielbiali telefoniczne rozmowy – a wnioski były nieco bardziej rozmyte, niż na przykład u Anglików. Niemniej nie były to jakieś znaczące różnice. Te pojawiały się dopiero, gdy kontaktowałem się z Azją.

     Muszę tu nadmienić, że moja branża (przemysł motoryzacyjny) jest dość specyficzna i na całym świecie obowiązują w niej podobne, od wielu lat ugruntowane zasady. Stąd różnice między przedstawicielami poszczególnych krajów, aczkolwiek istnieją, bywają raczej subtelne. Na przykład, Chińczykom nie wolno było zdradzać żadnych szczegółów technicznych – bo wiadomo, że zaraz skopiują. Poza tym, zadziwiła mnie ich terminowość i słowność, przecząca powszechnej opinii, że „Chińczyk zawsze kłamie, nawet kiedy się przedstawia”. Hindusi byli konkretni do bólu, ale trudno było się z nimi porozumieć, ze względu na specyficzną wymowę i szybkość mówienia. Natomiast u Japończyków wciąż jeszcze żywy był kodeks Bushido i feudalne stosunki między klientem i dostawcą. Klient jest tam panem, dostawca jest nikim. O wystąpieniu nagłej przeszkody i opóźnieniu dostawy prototypu choćby o godzinę nawet nie było mowy. Tak umówiono – tak być musi! Nie warto było rozpoczynać tematu, nawet jeśli opóźnienie powstało z winy klienta bo w ostatniej chwili zmienił coś w swoim zamówieniu. Ciekawe, czy gdybym nie zdążył, musiałbym popełnić seppuku i wysłać im z tego film na dowód.

     Rosjanie natomiast zaskoczyli mnie swoim swobodnym podejściem do procedur i specyfikacji. Niby podobnie było kiedyś u nas, ale jednak gdy w grą wchodziły kontrakty z poważnymi firmami, pewne procedury musiały być bezwzględnie przestrzegane. Tymczasem tam wciąż odbywały się wielkie improwizacje, niczego nie planowano, a wszystko działało na zasadzie „jakoś się zrobi”. Gdy próbowałem wyciągnąć od nich bardzo konkretne dane do pewnego testu walidacyjnego, dostawałem luźno rzucone uwagi. Pewne testy laboratoryjne trzeba przecież wykonywać w ściśle określonych warunkach. Na przykład, gdy pytałem o temperaturę, odpowiadali: „A, niech będzie minus dwadzieścia. U nas zimno…”. Czyli specyfikacja testu w ogóle nie była opracowana, a od jego wyników zależało zatwierdzenie części do produkcji! Tymczasem różnica nawet dwu-trzech stopni zupełnie fałszowała wyniki próby.

     No, ale taki ich urok. Gdy stamtąd przychodziła do nas jakaś część, musiała zostać u nas gruntownie sprawdzona, bo nigdy nie było wiadomo, w jakim jest stanie i czy w ogóle jest to ta część, którą zamówiliśmy. Może nie była wcale przechowywana w szczelnym opakowaniu, dostosowanym do jej kształtu, tylko stała luzem, porzucona w jakimś baraku, w którym jeszcze zagnieździły się gołębie? To wcale nie odosobniony przypadek. Może ktoś na nią nadepnął i potem odginano ją na kolanie? Może to wcale nie ta część, tylko inna, podobna – różnie bywało, a nie zawsze można było sobie pozwolić na opóźnienie, związane z reklamacją. Zwłaszcza, jeśli miała ona być wykorzystana w urządzeniu do Japonii…

     Stąd wiem, że Rosjanie mentalnie trochę mocniej odstają od reszty świata. Wydawało mi się, że nie są w stanie mnie zdziwić. Ale czegoś takiego się nie spodziewałem.

     Żeby nie było, że sam to wymyśliłem, artykuł znajduje się TUTAJ. Czytelnikom, którym nie chce się w niego zagłębiać, wspomnę tylko, że w Rosji utworzono właśnie specjalny oddział, który ma wspomóc wojska walczące w Ukrainie. A oddział to nie byle jaki – bo magiczny! Otóż, utworzono oddział magów bojowych, których zadanie polega na krążeniu wokół ogniska i rzucaniu uroków. Głównie, w celu odczyniania zaklęć „ukraińskich wiedźm”, przez złośliwość których druga armia świata wciąż nie może wkroczyć do jakiejś zafajdanej wioski. Przypadek? Taka potęga, a jakiejś dziury zabitej dechami nie potrafi zdobyć! To muszą być czary, nie ma innego wytłumaczenia! Podobno wiara w magię jest w Rosji powszechna – tak przynajmniej twierdzi autor artykułu – i to nie tylko wśród prostego ludu z krańców Syberii, ale również pośród najwyższych rangą oficjeli na Kremlu.

     O ile nie jest to jakaś kaczka dziennikarska, to doprawdy mowę odejmuje.

     Ale tylko do czasu. Szybko człowiekowi przechodzi, gdy przypomni sobie, że niegdyś w polskim Sejmie, w czasie katastrofalnej suszy, zamiast zająć się ustawami o melioracji, sztucznym nawadnianiu i zapobieganiu wysychaniu jezior, zorganizowano powszechną modlitwę o deszcz.