Śnieżka po raz drugi

     Zadziwiające... Pisałem o tym dokładnie rok temu.

     Wtedy to wybraliśmy się całą czwórką do Karpacza i wspólnie zdobyliśmy Śnieżkę. Można o tym przeczytać TUTAJ i TUTAJ. Można poczytać, chociaż niczego ciekawszego niż zdjęcia kamieni bym się na Waszym miejscu nie spodziewał. I wiecie co? Właśnie powtórzyliśmy ten wyczyn! Co w sumie nie jest istotne, bo wyczyn niewielki – ale niezmiernie dla mnie ważne jest to, że zrobiliśmy to RAZEM.

     Moja depresja, spowodowana syndromem opuszczonego gniazda, wprawdzie nieco zelżała, ale to nie znaczy, że odpuściła zupełnie. Od czasu do czasu o sobie przypomina i gniecie mnie w piersiach z okrutnym uśmiechem na wrednej twarzy. Chwytam się wtedy każdego przebłysku nadziei.

     W takim właśnie przypływie tęsknoty, nieśmiało rzuciłem propozycję wprowadzenia w naszej rodzinie nowej, świeckiej tradycji. Miała ona być wzorowana na innej, już istniejącej – na tradycji corocznych zjazdów naszej studenckiej grupki. Ów zjazd odbywa się raz do roku, zawsze wczesną jesienią. Nasza grupa przyjaciół ze studiów organizuje sobie wtedy zjazd w jakimś ciekawym miejscu. I zawsze jest to spotkanie radosne i długo wyczekiwane. Co szkodzi przenieść ten zwyczaj na łono rodziny? Wpadłem na pomysł, aby raz w roku wyjechać gdzieś, na kilka dni, całą czwórką. Żony i kochanki chyba ich puszczą – w końcu, nie jadą na jakąś orgię, czy awanturę, tylko grzecznie, z rodzicami, jak za dawnych lat. Z tą tylko różnicą, że kiedyś wyjeżdżaliśmy głównie z myślą o nich – żeby zmienili środowisko, pozwiedzali jakieś ciekawe miejsca, pobawili się nad morzem, albo w górach. A teraz to oni pojadą z myślą o nas – aby osłodzić swą obecnością ostatnie lata starych, schorowanych i pochylonych nad grobem życiodawców.

     Po takim apelu musieli się zgodzić. Początkowo sądziłem, że po prostu z litości, widząc co się ze mną dzieje. Ale wydaje mi się, że ten pomysł naprawdę im się spodobał. Zobaczymy, na jak długo.

     W czwartek rano pakowanie i przewracanie całego mieszkania do góry nogami, w poszukiwaniu kilku drobiazgów. Niestety, po ostatnich remontach i totalnym przemeblowaniu, w mieszkaniu nic, ale to nic nie da się znaleźć. Nie znaleźliśmy niezbędnych na wyjazdy kart do remika, chociaż pamiętałem, że kilka talii starannie zapakowałem w kartonik i schowałem do szafy. W jaki kartonik i w którą szafę to wsadziłem – tego niestety nie pamiętałem, a na sprawdzenie wszystkich kartoników nie było czasu. Podobnie było z adapterem do zasilania turystycznej lodówki. Byłem pewien, że mam go w szufladzie. Musiał jednak zjawić się ten psotny Niemiec i ją gdzieś ukryć. Nie potrafię gościa wyśledzić – zawsze zjawia się wtedy, gdy go nie widzę. Wiem o nim tylko tyle, że nazywa się Alzheimer, czy jakoś tak podobnie.

     Pogodziwszy się z utratą kilku drobiazgów, ukradzionych przez złośliwego Niemca, wyruszyliśmy w trasę – kierunek Karpacz. Zboczyliśmy trochę z trasy, aby zabrać ze sobą Pierworodnego. W mieście, dla którego porzucił swoje rodzinne, zjedliśmy obiad i dokonaliśmy niewielkich zakupów – ot, takie drobiazgi, mające umilić wieczór: ulubione ciasteczka, ulubione napoje i oczywiście nowe karty do gry. Bez przynajmniej jednej wieczornej partii remika, wyjazd nie mógłby zostać zaliczony.

     Początkowo szło świetnie. Potem uwaliły się przed nami jakieś dwie powolne i ponadgabarytowe ciężarówy, których na krętej drodze nijak nie dało się wyprzedzić. Wlokły się niemiłosiernie, jak reklamy na Polsacie, ciągnąc za sobą sznur samochodów, których kierowcy zaciskali zęby w bezsilnej złości. My to pół biedy – prawie na wakacjach. Najwyżej przyjedziemy trochę później. Ale co miał powiedzieć kurier, któremu poważnie wydłużyły one dzień pracy? Albo kierowca autobusu, nie mający szans dojechać zgodnie z rozkładem? Albo inny kierowca, pewnego pięknego, sportowego wozu, z kilkuset końmi pod maską, których w żaden sposób nie mógł wykorzystać? W dodatku słońce zaczęło mi świecić prosto w twarz, a wycieraczki jakoś nie mogły doszorować przedniej szyby – niewiele więc widziałem.

     Zajechaliśmy jednak szczęśliwie do miejsca zakwaterowania. Rozpakowaliśmy się pobieżnie, skoczyliśmy na miasto coś zjeść i wróciliśmy akurat wtedy, gdy dotarli do nas Drugorodny ze swoją Przyczepką, którą zdążyliśmy już polubić i zaakceptować.

     Śnieżkę zdobyliśmy na drugi dzień. Pogoda dopisała, świeciło słoneczko, a my wylewaliśmy z siebie szóste poty. Siódme zarezerwowaliśmy na drogę powrotną. Wystarczyły, bo zwyczajnie zjechaliśmy sobie wyciągiem. Przy stanie naszych kolan zejście piechotą mogłoby się skończyć źle.

     Potem już tylko lajtowe spacery. Wieczorkiem obowiązkowa partia remika, przy szklance piwa, albo kieliszku wina. I w końcu nadeszła niedziela, a wraz z nią chwila rozstania.

     Nie powiem, żebym przeżył je tak zupełnie bezboleśnie, ale tym razem jednak zajaśniał promyk nadziei – że to być może nie ostatnia nasza wspólna wyprawa.

     Zdjęć nie robiłem, więc nie mam czego wrzucić na blog. Zresztą, tam nic się od ostatniego roku nie zmieniło. Nadal jest to wielka kupa kamieni, rozsypana przez jakiegoś znudzonego olbrzyma, na szczycie której wylądowało sobie UFO. Ale nie zdjęcia są najważniejsze, prawda?