O wyprawie na Śnieżkę - część II

     Najpierw było zejście do miasteczka. Niby nic wielkiego, ale kolana poczuły. Strach pomyśleć, co będzie dalej. W międzyczasie Drugorodny sam siebie mianował Kierownikiem Wyprawy i przydzielił mi stanowisko kronikarza. Miałem uwieczniać co ciekawsze miejsca na… O mało nie powiedziałem „kliszy”. No, na tym czymś, czego nie rozumiem!

    Pierwsze kłopoty powstały już na początku. Spodziewałem się, że zewsząd będą do  nas wołały kolorowe drogowskazy, pokazujące szlak na Śnieżkę, ale niczego takiego nie widziałem. Kierownik wyprawy był zmuszony odpalić GPS w komórce.

    - Tędy! – wskazał na jakąś ścieżkę, wiodącą najpierw między domy wypoczynkowe, a potem nie wiadomo gdzie.

    Ruszyliśmy posłusznie za nim. Na razie nie było czego uwieczniać, więc skoncentrowałem się na własnych kłopotach, bo droga wiodła już pod górę. Wiecie, takie tam różne, jak ciężki oddech, ślizgając się buty, walące serce, co z pewnością odnotowało kilka stacji sejsmograficznych – nic wielkiego. Potem droga stała się „malownicza”, jak stwierdził Kierownik, jednocześnie polecając mi rozpoczęcie uwieczniania.

    No, to zacząłem.

    Niewiele było do fotografowania, bo otaczały nas głównie drzewa i kamienie. Zacząłem więc uwieczniać to, co było.

Drzewa, kamienie i woda

Kamienie poukładane we wzorek

Kamień

Trochę kamieni, a w środku woda

Droga jak w Skyrim, w okolicach Falkret, tylko bardziej stroma

Znowu ktoś się nudził i poukładał kamienie

Kamień

        - Czy musisz fotografować każdy kamień? - zniecierpliwiła się Koleżanka Małżonka.

     

     Obraziłem się, bo nieprawdą jest, jakobym fotografował wszystkie. Tylko niektóre. Schowałem aparat. Nie na długo. Potem droga stała się stroma, wąska, uwierająca przez podeszwy, w dodatku zatłoczona. W zasadzie to nie była już droga, tylko te same kamienie co naokoło, tylko usunięto spomiędzy nich te najbardziej przeszkadzające. Zrobiło się gorąco i zaczynały boleć nogi, podobnie jak płuca od wielkiego wysiłku. Pod koszulką, zamiast serca,  walił mi jakiś bęben. Ale wciąż uwieczniałem, bo obowiązek to obowiązek – nawet jeśli Kierownik samozwańczy.

To białe tam daleko to duże kamienie

Duży kamień

Sierżant Detrytus ze Świata Dysku też nas odwiedził.
Ale do dziś nie nauczył się sztuki kamuflażu

     Po bardzo długim czasie dotarliśmy na jakiś szczyt. Ale to jeszcze nie była Śnieżka. To było jakieś schronisko, gdzie można było coś zjeść, wypić, skorzystać z toalety, czy dokonać zakupu kilku petów wody, bo nasza już się zaczynała kończyć.

    - To którym szlakiem idziemy? – spytałem. – Tym prostym na lewo, czy tym zygzakowatym, na prawo?

    - Tym na prawo, oczywiście – Kierownik wypiął pierś. – Ten lewy jest dla emerytów z kijkami do nordic walking.

 

Śnieżka. Ta kreska po lewej to szlak dla emerytów, a ten zygzak z prawej to ten czarno-czerwony dla Kierowników Wyprawy

   Westchnąłem przeciągle. Ani kijków, ani emerytury. Muszę się przemęczyć. Ale odkryłem, że jestem już tak zmęczony, że dalsze zmęczenie będzie stanowiło zaledwie niewielki procent ogólnego zmęczenia, jakie odczuwam. Na kilka procent, to my sobie możemy pozwolić!

    Ruszyliśmy dalej. Okazało się, że innej trasy w zasadzie nie było, tylko ten prawy szlak, bo ze względu na pandemię rozdzielono je i uczyniono jednokierunkowymi. Co, oczywiście, nie przeszkadzało nam mijać w drodze innych uczestników wypraw, zdążających w dół i mających wszelkie przepisy in assino.

    Tu już było bardzo stromo i bardzo wąsko. Ale jeszcze gorzej mieli ci, co szli za mną, bo musieli iść po mokrym – tak się spociłem. Zawsze to jakieś pocieszenie…

    Jeszcze kilkadziesiąt kroków… Jeszcze kilkanaście… Jeszcze kilka…

    Stanąłem na samym szczycie, próbując utrzymać płuca na miejscu.

    I powiem Wam szczerze, jeśli himalaiści po wdrapaniu się na K2, czują to co ja wtedy czułem – to naprawdę im się dziwię! Spodziewałem się, że opadnie ze mnie zmęczenie, poczuję się jak zdobywca, wypełnią mnie energia, nieopisane szczęście i chęć by wznieść się w powietrze.

    Nic takiego nie nastąpiło. Tylko zdziwienie, że im się chce.

Ta dziwna budowla na Śnieżce. Pod nią kamienie.

Kamienie na Śnieżce

    Usiadłem na kamieniu, napiłem się wody i z niecierpliwością zacząłem oczekiwać, kiedy Kierownik da sygnał do powrotu. Tym razem udało mi się namówić go na wyciąg. W końcu, dokonaliśmy najważniejszego? Dokonaliśmy! Szczyt zdobyty? Zdobyty! Pieszo? Pieszo jak cholera! Ale chwila mojego tryumfu trwała krótko. Gdy tylko znaleźliśmy się na dole, Koleżanka Małżonka rzuciła propozycję:

    - Skoro już jesteśmy tak blisko, to może pójdźmy od razu do świątyni Wang?

    Wiedziałem, że protesty na nic się nie zdadzą. Powlokłem się za resztą.

    Ale do świątyni już nie wchodziłem. Byłem tam już kiedyś, a zawsze istnieje ryzyko, że akurat odbywa się w niej jakaś msza, w intencji ochrony przed LBTG, albo modlitwy za księdza-pedofila. Poczekałem na zewnątrz, podziwiając jej norską architekturę i czując się, jakbym odwiedził Brumę. Albo Białą Grań…

   

To jednak nie Bruma, tylko Karpacz. W Brumie jest zimniej. Pod świątynią poukładane kamienie. Obok też kamienie, ułożone w wieżę, psującą całą architekturę.

 A gdy kilka godzin później wróciliśmy do naszego hoteliku, wyszedłem na balkon i spojrzałem z niego na Śnieżkę (patrz zdjęcie w poprzednim wpisie). I wtedy do mnie dotarło: ja się tam wdrapałem! Pieszo! Czerwonym, a później czarnym szlakiem!

    Ja to jednak jestem nienormalny…

____________________

Wszyscy ludzie, widoczni na zdjęciach, są przypadkowymi przechodniami-turystami. Nie znam ich i nie wiem jak zapytać ich o zgodę na publikację zdjęć. I nie wiem, jak się zamazuje twarze.