Dawno nie było remontu - część ostatnia

     Zbliżał się termin, wyznaczony przez zakład gospodarki odpadami, na przywiezienie rozmontowanych mebli. Niestety, ze względu na pandemię, nie można było pojechać sobie, kiedy się chciało. Cenią się. Trzeba było umówić się jak na audiencję u koronowanej głowy: na konkretny dzień i godzinę. A mnie ogarnął niepokój, bowiem wciąż nie miałem załatwionego transportu.

     Rozłożone (lub roztrzaskane) szafy tkwiły głównie w piwnicy mojej rodzicielki. Było ich sporo, więc potrzebny był samochód dostawczy, albo wręcz ciężarowy. Nie znałem nikogo, kto by takim dysponował. Może wejdzie to w mój samochód i najwyżej obrócę kilka razy? Ale czy mi pozwolą na kilka wizyt, skoro umówiona mam tylko jedną?

     Mamy w rodzinie od lat już ustalone zakresy obowiązków wzajemnej pomocy. Ja jestem od wszelkich prac monterskich, demonterskich i naprawczych, dodatkowo na rodzinnych przyjęciach robię za barmana. Koleżanka Małżonka jest mistrzem sztuki kulinarnej. Od logistyki i ogólnie pojętej organizacji różnych spraw jest szwagier. Wykorzystałem tu również fakt, że nie tylko ja muszę odwieźć meble – teściowa też robiła remont, choć tylko w kuchni. Więc niech szwagier załatwia!

     No i zgodnie z prawem Murphy’ego, wszystko się posypało. Szwagier miał prawdzie możliwość załatwienia samochodu, ale nie dostawczaka, a jedynie lawety, do której towar musi być przypięty pasami. To dość niefortunny układ, bowiem nawet po ciasnym przypięciu, nie było gwarancji, że żadna luźniejsza decha nie wysunie się spod nich i nie spadnie na samochód, jadący za nami, powodując zniszczenie i śmierć. No i wyjątkowo w tym dniu nie pasował mu termin. Każdy inny dzień, tylko nie ten! Nie był to żaden wykręt. Jego młodszy syn właśnie w tym dniu i o tej godzinie, w innej miejscowości rozgrywał niezwykle ważny mecz.

     To był argument, po którym zmiękłem jak marchewka w zupie. Jeszcze kilka dni temu sam ryczałem z tęsknoty za swoimi synami i żałowałem, że ich dzieciństwo skończyło się tak nagle i tak szybko. Ba, ciągle jeszcze, co jakiś czas mnie ta chandra dopada. Uznałem, że wspólne chwile szwagra z małym Jasiem to zbyt ważna rzecz, aby im w tym przeszkadzać, zwłaszcza że obaj są pasjonatami piłki nożnej. Musiałem sobie radzić sam.

     Ale jak? Jeśli chodzi o załatwianie spraw przeróżnych, jestem skończoną ofermą. Do tego stopnia, że sam zdiagnozowałem u siebie pewną łagodniejszą formę autyzmu. Kontakty z obcymi ludźmi zawsze mnie przerażały i nic się pod tym względem nie zmieniło. Nawet na zwykłych zakupach, jeśli tylko robię je samotnie, czuję się niepewnie. W krajach arabskich umarłbym z głodu, bo nie dałbym rady kupić nawet suchej bułki – tam ponoć zawsze należy się targować, a jakakolwiek umiejętność negocjacji jest mi całkowicie obca. Zawsze wtedy zamykam się w sobie, ja ślimak w skorupie i najchętniej umknąłbym galopem z nieprzyjaznego miejsca w podskokach, gdyby nie to, że pojęcia „galop” i „ślimak” jednak trochę się gryzą. Niemowa jest w stanie mnie przegadać bez żadnego wysiłku, a dwuletnie dziecko umiałoby mnie przechytrzyć w każdej sprawie. Poza tym, nie miałem z kim negocjować – nie mam całej armii znajomych, jak szwagier. Pewnie kłania się brak konta na fej-zbuku. Z mojej niewielkiej grupki oddanych przyjaciół, nikt takim pojazdem nie dysponował.

     I oto teraz miała się zamanifestować moja ojcowska duma. Bowiem wyratował mnie nie kto inny, jak mój własny, umiłowany i wytęskniony syn.

     Dziwne, że wcześniej na to nie wpadłem. Tak się bowiem składa, że Drugorodny chwilowo pracuje jako… kierowca dostawczaka! Tyle, że pracuje i mieszka w innym mieście, oddalonym o jakieś sto trzydzieści kilometrów. Już wcześniej poprosiłem go o pomoc w dźwiganiu całego tego bałaganu. Zaproponowałem, aby w tym dniu odwiedził dom swój rodzinny, w którym omszałych wrót rodzinny próg powita go z cierniowych dróg. Razem uporalibyśmy się z tym szybko.

     Mój nieoceniony potomek nie tylko zaofiarował swą pomoc. Załatwił też samochód u siebie w firmie. Przyjedzie po pracy, w piątek wieczorem. W sobotę załatwimy sprawę, a w niedzielę razem, siedząc obok siebie na kanapie i popijając bezalkoholowe piwo, obejrzymy sobie Grand Prix Formuły 1. No, sami powiedzcie, czy mogło złożyć się lepiej?

     Czekało nas sporo dźwigania, a właśnie słoneczko zaczęło mocno przygrzewać. W sobotę objechaliśmy wszystkie trzy punkty, z których mieliśmy zabrać odpady: działkę, piwnicę mojej matki i piwnicę teściowej. Po każdej wizycie wypijaliśmy po litrze wody… Załadowaliśmy pojemny samochód, pojechaliśmy i zameldowaliśmy się w punkcie zbiórki punktualnie co do minuty, ociekając potem i zostawiając za sobą kałuże. Dobrze, że to Wielkopolska, a nie na przykład Śląsk, bo tam z pewnością wzięto by nas za utopców i przegnano precz. Może zresztą ta miła i ładna pani w okienku miała wplecione we włosy włókna przytulii – ale to działa tylko na prawdziwych utopców. Na nas bardziej działał jej dekolt i to wcale nie odpychająco.

     Ze względu na sporą ilość odpadów wysłano nas na wagę. A potem stanęliśmy tyłem do ogrodzonego miejsca i zaczęły się tzw. „jachty”. Braliśmy a zmianę po desce (lub pakiecie desek) i z całej siły wyrzucaliśmy ją jak najdalej, żeby mniej więcej równo się to ułożyło. I nie dało się tego zrobić bez okrzyku, a przynajmniej westchnienia „jaaach-ty!”. W pewnym momencie usłyszeliśmy brzęk tłuczonego szkła i spod pudła, w które uderzyła deska, posypały się kawałki lustra. Jakiś mądry wyrzucił w odpady z drewna całą szafkę, jeszcze z lustrem w środku…

     - Siedem lat nieszczęścia – zaśmiał się Drugorodny, ocierając pot z czoła (niewiele to jednak dało).

     Dobrze, że teściowej z nami nie było, bo zaczęłaby zaraz odprawiać swoje czary. Wszelki zabobon wciąż ma się w tym kraju znakomicie. Potem znowu wizyta na wadze – okazało się, że straciliśmy na niej ponad osiemset kilogramów. Jak dobrze, że mieliśmy tego dostawczaka! Oczywiście, należy też policzyć wypoconą przez nas wodę – szacuję, że każdy z nas stracił mniej więcej pięć litrów, więc bez przesady, tych śmieci wcale nie byłoaż tyle.

     Wracałem szczęśliwy, że nie tylko pozbyłem się problemu, ale jeszcze mam przy sobie Drugorodnego, za którym bardzo się stęskniłem.

     Szczęście moje trwało aż do obiadu, po którym oświadczył, że pożycza ode mnie samochód, bo dziś wieczorem jedzie na urodziny jakiegoś kolegi, pięćdziesiąt kilometrów dalej, a nie będzie się tam telepał dostawczakiem. Wróci dopiero w niedzielę na wyścig.

     I tyle się nim nacieszyłem…