O klęsce siatkarzy, a właściwie o tym, że tak naprawę Was wcale nie ma

     Celowo zwlekałem z tym postem przez kilka dni, aby poczekać, aż opadną emocje. Co niektórzy z Was mogliby mnie bowiem zlinczować.

     Muszę się Wam do czegoś przyznać. Trochę się boję, zwłaszcza jeśli wśród Was są fani siatkówki, ale zapewne sami przyznacie, że to nie była do końca moja wina. O tym, że przynoszę pecha każdemu polskiemu zawodnikowi, większość już wie. Wiadomo, że jeśli będę oglądał mecz, nasi przegrają. W dodatku siatkówka nie interesuje mnie w najmniejszym stopniu. O tym, że w ogóle trwają jakieś mistrzostwa, dowiedziałem się dopiero wczoraj wieczorem. Mógłbym zacytować tutaj Jamesa Maya: „Twój umysł nie jest w stanie ogarnąć tego, do jakiego stopnia mnie to nie interesuje”. Nie miałem zatem najmniejszego zamiaru oglądać sobotniego półfinału.

     No, ale zdecydował los.

     Kuzyn mojej żony, wielki fan sportów wszelakich, zaprosił nas na wieczorną kawę, „żeby się spotkać, zanim znów nam zabronią”. W salonie ma wielki telewizor, służący głównie do oglądania Eurosportu. No i tak ważnego meczu nie mógł przegapić. I jeszcze ten telewizor stał dokładnie naprzeciwko mojego miejsca przy stole. I jeszcze cała jego rodzina składa się z samych kibiców. Czy mogło być gorzej?

     Uprzedzałem, ostrzegałem, na końcu wręcz zacząłem go błagać. Nie ze względu na siebie, bo wynik w ogóle mnie nie obchodził, ale żal mi było patrzeć, jak stopniowo ogarniała go rozpacz.

     - Mati, wyłącz to, bo zaraz będzie za późno – ostrzegałem. – Sam widzisz, pomyliłeś godziny, włączyłeś za późno i dopóki nie włączyłeś, nasi wygrywali. Wyłącz, to może zdążą odrobić straty.

     Spojrzał nam mnie z pobłażaniem.

     - Nie wierzymy w przesądy.

     Pokręciłem głową.

     - Nie ma znaczenia – odparłem. – To się dzieje niezależnie od twojej wiary. Ja przecież też w to nie wierzę, ale nie zaobserwowałem tego wczoraj. Moja moc działa i tak, choć nawet ja sam w nią chwilami powątpiewam. Nie mam pojęcia, w jaki sposób, ale to działa. Mogę nie wierzyć w istnienie delfinów, bo w końcu nigdy nie widziałem takowego stworzenia na własne oczy. Ale one przecież i tak istnieją, choćbym nie wiem jak kwestionował ich obecność na ziemi.

     Gdy nasi siatkarze w ogóle stracili rytm, zaczął chwytać się brzytwy i wyłączył w końcu ten telewizor, choć bardziej dlatego, że już nie mógł na tę katastrofą patrzeć. Ale nadal ukradkiem śledził wynik w internecie. I w pewnym momencie spojrzał na mnie ze zdumieniem, gdy okazało się, że nasi istotnie zaczęli odrabiać straty. Był nieco ogłupiały. Próbował sobie tłumaczyć, że to tylko przypadek, ale moja pewność siebie sprawiła, że zwątpił.

     Niestety, wyłączył ten telewizor za późno. Było blisko, ale nie dość blisko. Mroczna siła przestała wprawdzie pożerać rzeczywistość, ale nawet ona potrzebuje czasu, by spaczenie znikło zupełnie.

     Opuściliśmy ich dość szybko, pozostawiając rodzinkę z rozwalonym światopoglądem. W niedzielę musieliśmy bowiem wstać bardzo wcześnie, ponieważ chcieliśmy towarzyszyć naszemu Drugorodnemu w przygodzie na Torze Poznań. Ale to opiszę już w następnej notce. Założę się, że po naszym wyjściu długo jeszcze komentowano niesamowite zjawisko magii, powodujące spaczenie rzeczywistości.

     A ja chyba zaczynam rozumieć, na czym ona polega. Zdarza się bowiem w snach, że coś się przeczuwa i to się zaraz spełnia. Wystarczy, że we śnie zacznę obawiać się, że coś nie zadziała, a natychmiast przestaje to działać. Jedyne rozsądne wytłumaczenie brzmi zatem: ten świat w ogóle nie istnieje, on tylko mi się śni!

     A zatem, moje kochane, nieistniejące, senne zjawy, choć miło mi Was gościć, nie mogę zapominać, że tak naprawdę wcale Was nie ma. Szkoda… Ale przynajmniej dzięki Wam ten sen chwilami staje się bardzo sympatyczny.