Prawie jak disco polo

     Nikt nie słucha, ale każdy zna.

     

    Cóż, ja naprawdę nie słucham. Drażni mnie sam rytm. Wychowałem się na Griegu, Chopinie i Liszcie, a Aerosmith, Guns n' Roses i Queen musiałem potem odkryć sam. Nie jestem znawcą muzyki, ale wiem przecież, co mi sprawia przyjemność, a co drażni. Podobno średnio w wieku 28 lat człowiek zamyka się na nowy rodzaj muzyki. W moim przypadku to stuprocentowa prawda. A niektóre utwory disco polo znam stąd, że DJ odgrywa je na każdej imprezie i to naprawdę głośno.

     Z pornografią jest podobnie - nikt nie ogląda, ale każdy dziwnym trafem wie, o co chodzi. Oczywiście, nie zamierzam udawać gościa z aureolką, bo głupio w niej wyglądam i jeszcze na dodatek strasznie w niej gorąco. Jak twierdził klasyk: "Natury się nie da oszukać!". Dawnymi czasy, gdy człowiek był młody i miał grupkę przyjaciół, obdarzonych sporym poczuciem humoru – to owszem, bywało. Jeden z nas miał odtwarzacz VHS i filmy dubbingowane po niemiecku, który to dubbing śmieszył nas przeogromnie. Dwaj, którzy posiadali niesamowity talent oratorski, okraszało te filmy tak zabawnymi komentarzami, że brzuchy bolały nas ze śmiechu. I po to głównie się je oglądało, a także po trosze z ciekawości, trochę też żeby spróbować zakazanego owocu.

     Potem na długi, długi czas mój kontakt z tego rodzajem twórczością artystyczną urwał się i nie istniał w ogóle. Nawet, gdy miałem już internet, jako człowiek nieco opóźniony w tego rodzaju zdobyczach techniki, nie wiedziałem nawet, że tam też można to znaleźć. Słyszałem o tym, ale sądziłem, że jeśli już, to za słoną opłatą. Dopiero gdy uświadomił mnie jeden z kolegów, odkryłem  darmowe strony z filmami dla dorosłych.

     Lubię erotyzm, jak każdy normalny człowiek, więc dlaczego nie zerknąć?

     Wlazłem, znowu głównie przez ciekawość, ale zamiast spodziewanych emocji, na widok wytatuowanych ciał aktorek ogarnęło mnie obrzydzenie. To zdecydowanie nie dla mnie. Zamiast ciała i piękna, ujrzałem mięso i atrament. Chyba po prostu jestem za stary. Gdy stwierdziłem, że erotyzmu próżno tutaj szukać, dałem sobie z tym spokój. Znów na parę dobrych lat.

     Choć nie na zawsze. Ale mój kolejny kontakt z tymi stronami miał charakter ściśle naukowy. Zaczęło się od dyskusji na temat transseksualizmu. Dowiedziałem się wtedy, że to wcale nie wygląda tak, jak sobie wyobrażałem. Do tej pory sądziłem, że główną rolę w tej operacji odgrywa nóż, ale uświadomiono mnie, że robi się to  przede wszystkim zastrzykami z hormonów. A nowo powstałe panie nie są tak do końca paniami, bo zwykle między nogami zostaje im to i owo. Byłem tym zaskoczony, ale znajoma lekarka wyjaśniła mi, że chirurgiczne odtworzenie żeńskich narządów, a przede wszystkim ich misternego unerwienia, jest niemożliwe. Osoba, mówiąc brutalnie, wykastrowana musiałaby po prostu zrezygnować z seksu, a nie dla każdego człowieka ofiara taka jest do przyjęcia. Poza tym, ważne jest, kiedy dokona się tego zabiegu. Jeśli w miarę wcześnie, gdy męskie hormony nie zdążą jeszcze zmienić wyglądu, transseksualista ma bardziej kobiecy wygląd. Problem w tym, że zwykle hormony muszą się uaktywnić choćby po to, żeby taka osoba zdała sobie sprawę z własnej płciowości i zrozumiała, że została przez naturę oszukana i uwięziona w niewłaściwym ciele. Przypadki osób, które zmieniły płeć „bo tak”, pomijam, podobnie jak tych, którzy rozdwajają sobie języki, albo doprawiają rogi. Nie rozumiem tego zjawiska i nie zajmuję się nim.

     Natomiast temat transpłciowości zaciekawił mnie. Zacząłem czytać sobie artykuły na ten temat, a wyszukiwarka często kierowała mnie na strony dla dorosłych, do filmów z osobami transseksualnymi w rolach głównych. Najczęściej taka osoba wyglądała jak facet w kobiecym makijażu. Ale muszę przyznać, że niekiedy bywałem zdumiony. Gdybym nie widział dyndającego przyrodzenia, przysiągłbym, że mam przed sobą najprawdziwszą, urodzoną kobietę, w dodatku bardzo atrakcyjną i obdarzoną autentycznym wdziękiem. Potwierdzały się słowa znajomej lekarki.

     Zdziwiło mnie, że transseksualnych osób jest tak wiele. Skoro tak wiele z nich gra w pornolach, to ile musi ich być na świecie? W każdym razie, dowiedziałem się na ich temat dość, by zjawisko, a przede wszystkim osobę zaakceptować taką, jaką jest, a strony porno znów odłożyć do lamusa. Zwłaszcza że wciągnęło mnie coś innego – odwiedziłem Skyrim i na dobre utonąłem w tym świecie. Dość, że od mojej ostatniej wizyty w tym miejscu minęło parę lat.

     Dopiero niedawno przypomniałem sobie o tych wydarzeniach. I to bardzo wyraźnie.

     Dlaczego?

     Czy Koleżanka Małżonka naoglądała się kryminałów do tego stopnia, że  postanowiła przerobić się na faceta i wstąpić do brygady antyterrorystycznej?

     Czy któryś z synów oświadczył, że czuje się kobietą i zapłakał, że nie ma co na siebie włożyć, po czym zażądał pieniędzy na nowe szpilki?

     Czy Nitager uznał, że chłop to już z niego podupadły, ale w sukience byłby jeszcze całkiem do rzeczy?

     Dowiecie się wkrótce.

     C.D.N.