Ten, którego nie ma

     Od kilku dni krztuszę się kurzem w swojej prywatnej biblioteczce. Przeszukuję wszystkie pozycje, poświęcone ptakom, a trochę ich mam. Uważnie przeglądam strona po stronie, tablica po tablicy, ilustracja po ilustracji, zdjęcie po zdjęciu. I nic. Nie mogę znaleźć tego, czego szukam.

     Zaczęło się wieczorem, gdy wszyscy w trójkę (czwarty wyjechał na studia) siedzieliśmy sobie przed telewizorem. Nie pamiętam, co tam oglądaliśmy. W pewnej chwili usłyszeliśmy dziwny dźwięk, dochodzący od strony kaloryfera. Coś jak trzepotanie i szum. Nikt nie wiedział, co to, ale uznaliśmy, że to pewnie sąsiedzi z dołu. Kaloryfer jest bowiem znakomitym przewodnikiem dźwięku – kto mieszkał w bloku, ten wie. Wystarczy na parterze pstryknąć w niego palcem, żeby ktoś na czwartym piętrze poderwał się z fotela.

     - Albo może spółdzielnia wodę spuściła z systemu - dodałem.

     

     Myliliśmy się.

     Ja potem poszedłem spać, bo rano trzeba wstać do pracy. Koleżanka Małżonka chrapała przed telewizorem, twierdząc uparcie, że „ona nie śpi, ona ogląda”,  a Mały zasiadł do nocnych rozgrywek w jakąś strzelankę. Ma teraz labę, bo czeka na wyniki matur i do szkoły nie chodzi.

     W pewnym momencie, około północy, obudziło mnie jakieś zamieszanie. W przedpokoju paliło się światło, w pokoju chłopców też, a Młody i Koleżanka Małżonka biegają tam i z powrotem, w niewiadomym celu. Na początek uznałem, że naćpali się amfy i przewróciłem się na drugi bok. Ale coś mi nie pasowało. Skąd oni mieli amfę? I po co by ją wciągali, zwłaszcza o tej godzinie?  I dlaczego, skoro żadne z nich po takie rzeczy nie sięga? Zwlokłem się z łóżka i dołączyłem do nich.

     - Co tu się dzieje – ziewnąłem. – Nie znacie się na zegarze?

     - Tam coś trzepoce – oznajmił Młody. – I nie wiem co!

     W kilku słowach złożył szczegółowy raport. Siedział sobie przy komputerze w słuchawkach i mordował wirtualnych przyjaciół, gdy wydało mu się, że słyszy jakieś trzepotanie. Musiało być naprawdę głośne, skoro usłyszał je pomimo strzelanki. Przypuszczał, że jakaś duża ćma wleciała za roletę, ale niczego tam nie znalazł.

     Odsłoniłem rolety i dokonałem inspekcji – na tyle dokładnej, na ile da się ją zrobić na śpiąco.

     - Nic tu nie ma – oznajmiłem. – Przesłyszałeś się.

     Ale wtedy właśnie i ja usłyszałem ten trzepot. To na pewno nie była ćma! To coś dużo większego. Podszedłem ostrożnie do okna i…

     - Zabierz stąd mamę!

     To nie było polecenie. To był rozkaz! Wydany takim tonem, że Mały, nie zważając na protesty Koleżanki Małżonki wytargał ją z pokoju i zamknął za nią drzwi. W ten sposób uchroniłem całe osiedle przed nagłą pobudką, a siebie samego przed wizytą smutnych panów w ciemnych  mundurach. Wrzaski, jakie by się rozległy – a przypominam, że było to po północy – z pewnością zaalarmowałyby okoliczne osiedla, a mnie zszargałyby opinię i przykleiły łatkę damskiego boksera. „Bo to panie oficerze, ona była przerażona! On ją na pewno katuje!”

     A prawdziwa przyczyna była taka, że Koleżanka Małżonka panicznie boi się ptaków. I tłumacz potem prokuratorowi, że te sińce to nie od uderzeń pałką, tylko sama sobie je zrobiła, gdy usiłowała wcisnąć się pod szafę!

     Między drewnianą poręczą łóżka i kaloryferem zaklinował się bowiem ptak.

     Jak się tam znalazł, nikt nie wie. Zapewne wleciał przez otwarte okno i próbował usiąść na krawędzi łóżka, ale nie trafił i wleciał do dziury, z której nie potrafił się wydostać. Był ciemnoszary, prawie czarny, nieduży, nieco mniejszy od kosa, smuklejszy jednak od niego i z mniejszą głową, za to z nieznacznie dłuższą szyją. I miał bardzo długie skrzydła.

     - Spokojnie – odezwałem się, sięgając ręką w jego stronę. – Nie zrobię ci krzywdy. Zaklinowałeś się, biedaku. Spokojnie, pomogę ci…

     Nie odpowiedział, ma się rozumieć, niczego rozsądnego, tylko zaczął się panicznie szamotać. Udało mi się go złapać i delikatnie wyciągnąć. Zbyt delikatnie. Wyrwał mi się i poleciał w stronę lampy, a potem skręcił i schował się na półce, między książkami z jednej i kartonem z drugiej strony. Przy okazji wzniosła się chmura kurzu.

     - Mały, kiedy ty tu ostatni raz odkurzałeś?

     Młody wzruszył tylko ramionami. Nie ma szans, żeby pamiętał tak odległe wydarzenia.

     - Otwórz okno na oścież.

     Mały sięgnął do klamki. Łubudu! Pospadały poustawiane na parapecie klamoty. Sąsiedzi z dołu na pewno zerwali się z łóżka, prawdopodobnie ci pod nimi również. Ale okno zostało otwarte. Sięgnąłem ręką do zakurzonego zakamarka. Nie zdołałem jednak złapać niespodziewanego gościa. Znów mi się wyrwał i przeleciał na przeciwległą półkę. Mogliśmy mu się wtedy przyjrzeć. Krótko. Bo natychmiast dostrzegł otwarte okno – i tyle go widzieliśmy.

     Mały poszedł do Koleżanki Małżonki, schowanej przed atakiem straszliwego potwora. Odkopał ją spod kołdry, koca i czegoś tam jeszcze, po czym oznajmił, że alarm odwołany, wróg się wycofał.

     - A nie wróci? – spytała drżącym głosem.

     - Nie zdążyliśmy spytać – odparł Mały.

     I tak życie nasze potoczyło się dalej, utartym torem. I tylko ja przekopuję swoją biblioteczkę, bo próbuję zgadnąć, co to był za ptak. Nigdy takiego nie widziałem.

     I nadal nie wiem. Mimo przestudiowania wszystkich dostępnych źródeł.

     Taki ptak nie istnieje!

     Odwiedził nas przybysz z kosmosu...