O adrenalinie i napadzie agresji (aczkolwiek nie jednocześnie)

     Pisałem już o tym irytującym osobniku w pewnej notce. Gwoli wyjaśnienia, nie chodzi mi o Potwornie Powolnego Pana, tylko o tego Dziadziusia, upartego jak kilo gwoździ, który wciąż zajmuje dwa miejsca parkingowe. A to dlatego, że z uporem maniaka nie parkuje na miejscu inwalidzkim, do czego ma pełne prawo, tylko na miejscu obok, przez co ja muszę wybierać miejsce na drugim parkingu, kilkaset metrów dalej. I ten upór osiągnął już naprawdę przerażające rozmiary. Chciałoby wam się wyjść na deszcz tylko po to, żeby przeparkować samochód o jedno miejsce? O JEDNO! TUŻ OBOK! Przecież nawet jeśli chce sobie na to jeździdełko popatrzeć przez okno, to jest ono równie dobrze widoczne na obu miejscach. Ale nie – uparł się. Bo to jest JEGO miejsce i już! Bez dyskusji. 

     Znowu wczoraj podgrzał mi krew. Aż się zagotowała. Ale po kolei.

     Mój młodszy syn jest pasjonatem samochodów. Oczywiście, fascynują go te wszystkie superwozy, jak Lamborghini, Aston Martin, Zonda czy McLaren, ale prawdziwego jobla dostał na punkcie Nissana GTR. Ponoć cudo techniki. Danymi technicznymi sypie jak z rękawa. Jak to możliwe, że on zdołał to wszystko zapamiętać, nie wiem. Zasady działań na ułamkach jakoś zapamiętać nie potrafił…

     W dniu swoich urodzin Młodszy popłakał się ze wzruszenia, gdy odpakował jeden z prezentów. Była to karta podarunkowa na jazdę Nissanem GTR po torze wyścigowym. Wprawdzie tylko jedno okrążenie – cóż to raczej droga impreza  - ale i tak bardzo to przeżył.

     W sobotę wcześnie rano, o nieludzkiej jak na sobotę godzinie, całą naszą czwórką wyruszyliśmy w kierunku Ławicy, obok której znajduje się tor wyścigowy. Mimo, iż przyjechaliśmy bardzo wcześnie, na miejscu już czekała spora kolejka do zapisów. Trzeba było swoje na zimnie odstać. Dobrze, że nie padało.

     Po dopełnieniu formalności, podjechaliśmy na miejsce startu. Zdziwiło mnie, że aż tyle wiary bierze w tym udział. Teraz zrozumiałem, dlaczego musieliśmy przyjechać tak wcześnie – organizator chciał uniknąć jeszcze większego tłumu, więc porozkładał jazdy na cały dzień.

     Cóż, nie ma chyba mężczyzny, który obojętnie przeszedłby obok Lamborghini Gallardo, Ferrari  F430, czy Astona Martina DB9. Kobiety spoglądają pożądliwie na suknie od kogoś-tam, czy kogoś-tam-innego, zwykle o włoskim nazwisku, albo na zupełnie niepotrzebne i nie wiadomo po co wykonywane kolie z diamentów, które tylko ziębią na szyi i odwracają uwagę od walorów kobiecej urody. A mężczyźni - na równie niepraktyczne samochody, którymi nie da się zawieźć dzieci do przedszkola, ani pojechać do galerii na zakupy, bo zawiesi się to-to na pierwszych spowalniaczach. Że nie wspomnę o wyjeździe na wakacje – no chyba, że ktoś do bagażnika właduje tylko portfel i wszystko kupi sobie na miejscu. Przy tych maszynach, rodem z kosmosu, Nissan GTR wyglądał naprawdę skromnie. Jakoś tak zwyczajnie, nie jak dziki zwierz, tylko całkiem cywilizowany i zrównoważony samochód, do jakich przywykliśmy na co dzień. Ale to tylko pozory. Tam, pod maską, w tym niepozornym V6, ukryto bestię, z którą mało który samochód mógł się równać.

     Co jakiś czas któreś z tych cudeniek  wyjeżdżało na tor, pomrukując basowo silnikiem, po czym rozlegał się donośny ryk rasowego V8, czy V12 i wóz z ogromną prędkością zabierał się do zaginania czasoprzestrzeni przed swoim przednim zderzakiem. Wydawało się, że ten tor jest dla nich za ciasny.  Aż żal było patrzeć, gdy radośnie rozpędzona maszyna zaraz musi hamować. 

     Po chwili Rodzinka udała się na niewielkie podwyższenie, skąd lepiej było widać tor, a Mały czekał na dole, aż go wywołają po numerze.

     Wkrótce rozpoczął swoją przygodę. Krótką, zaledwie kilkudziesięciosekundową. Ale uznał, że i tak było warto. Po kilku szybkich zakrętach, na króciutkim odcinku prostej, zdołał rozpędzić się do 240 km/h. Przeciążenie wcisnęło go w fotel…

     Tu miał być wklejony filmik z tej jazdy, ale tak mi się trzęsły łapy, że nic nie widać.

     Ale i tak największe emocje wywołało w nim parkowanie Nissana między Lamborghini a Astonem Martinem. A co jak nie wyhamuje i stuknie?

     Gdy w końcu wróciliśmy na naszą prozaiczną i zwyczajną placówkę zamieszkania, okazało się, że miejsce parkingowe, zwykle zajmowane przez upartego Dziadziusia, jakimś cudem jest wolne. Niewiele się namyślając, zaparkowałem na nim, dziwiąc się, dokąd on się wybrał. Jego Seicento zwykle stało pod blokiem przez 24 godziny na dobę, a jeździł chyba tylko do myjni i z powrotem. Na stacje benzynową nie musiał – jak zatankował dwa lata temu, tak do tej pory tego nie wyjeździł. Zawsze, gdy między nadwoziem i asfaltem pojawią się wyraźnie widoczne pajęczyny, to znak, że niezadługo Dziadziuś pojedzie na myjnię. Ale w taką pogodę nie miało to sensu.

     Mój samochód stał tam prawie całą sobotę i niedzielę. Niebieskie Seicento wkrótce pojawiło się obok niego, zaparkowane prawidłowo, na miejscu inwalidzkim. Czyli wszystko po bożemu.

     Ale nie…

     Seicento nie stało sobie tak po prostu. Ono się przyczaiło, jak tygrys!

     I czekało.

     Cierpliwie czekało…

     Aż do niedzielnego wieczora, kiedy to zawiozłem Starszego syna na dworzec kolejowy. Cóż, wybrał sobie uczelnię w innym województwie. Gdy ruszałem spod bloku, zerknąłem na niebieskie pierdzidełko obok.

     - Założę się, że jak wrócisz, on będzie już stał na miejscu obok – zaśmiał się Starszy.

     - E, chyba nie… - niepewnie wzruszyłem ramionami. – Chyba aż tak głupi nie jest.

     Nie doceniłem ludzkiej głupoty. Gdy wróciłem, Seicento stało już na miejscu, które „należy do Dziadziusia i już”. Miejsce inwalidzkie obok było wolne – ale mnie to nie robiło różnicy. Musiałem zaparkować kilkaset metrów dalej. A wszystko przez to, że potyrtany Dziadziuś, menda, łysa pierdoła, coś sobie pod tą łysą czaszką ubzdurał i koniec.

     A potem ludzie się dziwią, skąd w społeczeństwie tyle agresji! No, skąd? Skoro ja sam, na co dzień niespotykanie spokojny człowiek, miałem ochotę wziąć w ręce siekierę i roztrzaskać to zakichane Seicento na proszek. Najlepiej, gdyby Dziadziuś siedział w środku.