O mocach światła i ciemności

     Muszę Wam się do czegoś przyznać – też jestem w pewnym sensie dziwakiem. Dziwię się Dziadziusiowi, a sam nie jestem lepszy. U mnie jednak jest to uwarunkowane biologicznie. Bierze się to z pewnej cechy mojego wzroku, a jest nią niewłaściwa akomodacja.

     Bardzo razi mnie światło. Ostre światło jest dla mnie bardzo męczące. Moje oczy odpoczywają w lekkim półmroku. I nie ma to nic wspólnego z wiekiem - tak mam od dziecka.

     Okulista nie potrafił zbadać mi dna oka, bo jaskrawe światło, jakim świecił mi w rozszerzoną źrenicę, wywoływało reakcję, znacznie przekraczającą próg bólu. Jeśli przy słonecznej pogodzie i czystym niebie wyjdę na zewnątrz bez ciemnych okularów, najdalej po kwadransie boli mnie głowa. Pomijając już fakt, że całą drogę idę z niemal zamkniętymi oczami. To jest też powód, dla którego mój blog jest czarny – tak mi łatwiej patrzeć w ekran.

     Najgorzej jest rano w biurze. Gdy przychodzę, teraz, jesienią jest jeszcze ciemno. Światło okolicznych latarni, wpadające przez okna, mnie wystarczy w zupełności. W papierach niewiele grzebię, większość pracy wykonuję na komputerze, a ekran przecież jest jasny. Gdybym w pracy malował akwarele, zapewniam Was, że zadbałbym o odpowiednio jasne oświetlenie – i na pewno nie sztuczne. Zresztą, i tak zaczynam od przyrządzenia sobie kawy. Panujący w biurze półmrok to aż nadto lumenów do tej czynności.

     Problem zaczyna się, gdy do biura ściąga reszta ludzi. Każdy z nich - pierwsze co, to sięga do kontaktu i JEBUDU świetlówkami po oczach! On zaczyna wtedy widzieć, a ja przestaję, bo muszę przymknąć powieki. A najgorsze, że nikt ich nigdy nie wyłączy, kiedy na zewnątrz zrobi się już całkiem widno. Jest wtedy przeraźliwie jasno – zdecydowanie za jasno. Na białą kartkę nie da się nawet spojrzeć. Gdy spróbuję wyłączyć lampy, albo chociaż co drugą, żeby światło było łagodniejsze, spotykam się z protestami i całkowitym brakiem zrozumienia. Muszę czekać, aż wszyscy się rozejdą i wtedy to robię. Niedorozwinięci jacyś…

     Nie inaczej było dziś. Wyjątkowo przyjechałem do pracy samochodem, do tego na ulicach panował wyjątkowo mały ruch (nie wiem, dlaczego) i wyjątkowo za każdym razem udało mi się trafić w zielone światła. Z tego powodu, byłem dziś w biurze jeszcze wcześniej niż zwykle.

     Za oknem jeszcze środek nocy. Nawet dla mnie było trochę za ciemno. Ale odblokowałem komputer – ekrany zajarzyły się jaskrawym blaskiem – i od razu zrobiło się, przynajmniej dla mnie, prawie tak jasno jak w południe. A potem polazłem do kuchni zrobić sobie czarną, mocną kawę, od której zaczynam każdy dzień. Wtedy właśnie smakuje mi najbardziej.

     Gdy już, popijając aromatyczny napój, przygotowywałem szkic prototypowego przyłącza rurowego, do biura weszła pierwsza koleżanka. Trzask przełącznika i światło zalało biuro. A ja zakryłem oczy ręką. Ale ta koleżanka jest jeszcze w miarę wyrozumiała – nie zapaliła świetlówek nad moim biurkiem, tylko nad tymi po drugiej stronie. Sama pracuje w sąsiednim pomieszczeniu, więc niespecjalnie robi jej to różnicę – musi tylko tam dojść.

     Nasze biuro składa się z kilku połączonych ze sobą pomieszczeń. Wkrótce w innych zapłonęły świetlówki, choć słońce już zaczęło wstawać. Tylko nad moim szklane rury wciąż ciemne.

     - Ty kiedyś oślepniesz! – stwierdził Współpracownik nr 1. – Jak można tak siedzieć w ciemnościach?

     - Ty chyba oszalałeś – dodał Współpracownik nr 2. – Chcesz sobie popsuć wzrok?

     - Szanuj oczy, bo masz tylko jedne! – włączył się Współpracownik nr 3. – Chcesz na starość chodzić z białą laską?

     - Zapal tu lampy, bo tu nic nie widać – zaatakował mnie Współpracownik nr 4. – To dla twojego dobra.

     - To przecież skrajna głupota – prychnął Współpracownik nr 5. – Głupota i nieodpowiedzialność.

     Otoczyli mnie kołem – no i dobrze, przynajmniej zasłonili trochę to cholerne światło.

     - Spokojnie – uniosłem ręce. – Zapewniam was, że wiem, co jest dobre dla moich oczu.

     - Taaa, pewnie! – prychnął Współpracownik nr 2. – Aż do czasu, gdy będziemy ci szukać psa-przewodnika!

     Wstałem. Powoli, bardzo powoli i bardzo wyraźnie przesunąłem wzrokiem po ich twarzach. Każdemu spojrzałem w oczy. Hitler tak swoich generałów nie lustrował, jak ja zrobiłem to z moimi współpracownikami. I zaangażowałem całą siłę woli, żeby się nie roześmiać, bowiem właśnie odkryłem coś, czego nie zauważyłem przedtem. Pomógł mi przypadek, że kilku osób jeszcze nie było.

     - Mogę coś zaproponować? – spytałem tonem, jakim zapewne kapitan Mamert Stankiewicz zadał słynne pytanie „Znaczy, co to znaczy?”. – Idźcie do toalety. Tam jest lustro. Wszyscy w nie popatrzcie. Uważnie popatrzcie! Ciekawe, do jakich wniosków dojdziecie.

     Nastąpiła konsternacja. Wszyscy spojrzeli, ale nie w lustro, tylko po sobie. W sumie, mogli zauważyć to samo.

     Ale, debile, nie zauważyli.

     - Belki w swoim oku nie widzicie, a w moim czepiacie się głupiego paproszka – roześmiałem się. – Zaprawdę, azaliż i zaiste – dodałem szybko, żeby utrzymać styl wypowiedzi w odpowiednim tonie. – Naprawdę niczego nie widzicie?

     - O co ci chodzi? – bąknął Współpracownik nr 1.

     Chrząknąłem dla lepszego efektu.

     - Jestem tu najstarszy – oświadczyłem. – I jako jedyny z was nie noszę jeszcze okularów. Wy wszyscy, ze swoją mądrością, zdążyliście sobie popsuć wzrok. Tylko ja, ze swoją głupotą, widzę jeszcze w miarę dobrze, choć wiek już powoli daj o sobie znać. I to wy chcecie mnie uczyć, jak należy dbać o oczy?

     Usiadłem i zabrałem się za robotę.

     I to byłoby wspaniałe zakończenie tej sceny. Ech, gdyby w życiu dało się tak przerwać w odpowiednim momencie…

     Niestety, nie przyjęli tego do wiadomości. Ale ich głupich komentarzy, jakie posypały się na moją głowę, już nie będę tu przytaczał. Nie są tego warte. Świadczą wyłącznie o ich braku wyobraźni. Niech chociaż w notce skończy się tak, jak powinno.