Garść refleksji o wieszaku i makaronie

     W przedpokoju Starego Domu miałem na ścianie bardzo charakterystyczny wieszak na ubrania.
    
     Gdy go sobie przypomnę dziś, nie mogę oprzeć się wrażeniu, że ten wieszak wyglądał okropnie. Do szerokich listew, wyciętych ze sklejki, przykręcone były stalowe wieszaki z kolorowymi końcówkami z tworzywa sztucznego, a po kilku latach już nawet bez końcówek i cokolwiek pordzewiałe. I widział to każdy, kto wchodził do mieszkania. Każdy, tylko nie ja i nie reszta domowników. Bo ten wieszak wisiał w tym przedpokoju od czasów, gdy miałem może pięć, może sześć lat. Ja go po prostu nie zauważałem. Wieszak tkwił na ścianie „od zawsze”. Taki po prostu był i koniec. I nigdy go nie wymieniłem, nie dlatego, że mi się podobał, ale dlatego, że w ogóle nie przyszło mi to do głowy. Dopiero gdy zacząłem urządzać się w Nowym Miejscu, pomyślałem o tym, jaki przez całe życie miałem okropny wieszak i mnie samego zdziwił mój całkowity brak reakcji.
    
     Pewne rzeczy tak się człowiekowi opatrzą, że w ogóle ich nie zauważa. Były, są i będą – ot, taki koloryt miejscowego folkloru.
    
     Jestem pewien, że i u Was znalazłoby się coś takiego, jak mój stary wieszak. Coś czego nie zauważacie. Coś do czego przyzwyczailiście się tak, że do głów Wam nie przyjdzie, aby to zmienić, choć każdy, kto znalazłby się na Waszym miejscu, wyrzuciłby to w pierwszej kolejności i zastąpił czymś o wiele bardziej estetycznym, czy funkcjonalnym. A gdyby zwrócił Wam uwagę, że „to-to, to chyba nie ten-teges jest”, pewnie czulibyście się urażeni i nie omieszkalibyście bronić tego czegoś, choć w głębi serca przyznalibyście mu rację.
    
     I dlatego właśnie z sympatią patrzę na Kościół Latającego Potwora Spaghetti.
    
     Czy ministerstwo słusznie odmówiło rejestracji pastafarian jako grupy religijnej? Nie wiem, szczerze mówiąc. Oni sami traktują swoją religię z przymrużeniem oka, więc trudno wymagać innego podejścia przez Państwo. Może to i lepiej dla samych wyznawców. Głupota ludzka jest bowiem czymś nieograniczonym i myślę, że jedynie kwestią czasu byłoby pojawienie się tam osobowości na tyle charyzmatycznej, że potrafiłaby przetworzyć ten ruch w prawdziwy kult. Może nie w tym, może jeszcze nie w przyszłym, ale w następnym – dlaczego nie. W gorsze bzdury ludzie wierzą. Tymczasem jego urok polega właśnie na tym, że żaden z jego wyznawców w istocie nie wierzy w LPS i doskonale zdaje sobie sprawę z absurdalności doktryny swojego Kościoła.
    
     Po co więc on powstał?
    
     Ortodoksyjni katolicy – choć oczywiście nie tylko katolików to dotyczy, niemniej w Polsce to oni grają pierwsze skrzypce – nie mają wątpliwości: aby bluźnić, aby ośmieszać, aby wyśmiewać. Biorąc jednak pod uwagę, że dla nich bluźnierstwem może być niemal wszystko – ostatnio nawet słowa samego, nieomylnego ponoć papieża – trudno ich traktować poważnie. Zastrzegam, że mówię tu nie o wszystkich katolikach, bo pośród nich jest wielu zupełnie normalnych ludzi, ale o pewnym odłamie tej grupy, potocznie zwanym – może niezbyt szczęśliwie – moherami, co stało się już synonimem nietolerancji dla wszelkiej inności. Zapewne niesprawiedliwie, jak wszelkie uogólnienia.
    
     Po co więc powstał ten Kościół?
    
     Ano po to, żebyś wreszcie, człowieku, dostrzegł ten nieszczęsny wieszak, którego w ogóle nie zauważasz, choć używasz go kilka razy dziennie.
    
     Po to, aby uzmysłowić coś katolikowi, że wprawdzie z jego punktu widzenia Kościół Katolicki i jego nauczanie jest czymś absolutnie wyjątkowym, ale dla kogoś spoza tej organizacji, wcale tak być nie musi. Dla niego religia chrześcijańska jest jedynie prawdziwa i często on po prostu nie rozumie, dlaczego ktoś nie chce żyć według nauk Kościoła. Odejście od niego tłumaczy jedynie złą wolą. Bo jak inaczej można odrzucić miłość? Przecież Bóg to miłość! Odrzucasz Boga, odrzucasz miłość – proste! Skoro odrzucasz miłość, wybierasz nienawiść – i jak ja cię mam szanować? Ciebie, który wybierasz zło. Powtórzę to jeszcze raz, aby mieć pewność, że zostałem dobrze zrozumiany: on nie nienawidzi ateistów, ani innowierców tak po prostu, bez powodu – on po prostu ich nie rozumie!*
    
     Następnym krokiem jest całkowity brak zrozumienia dla oporu, z jakim coraz większa grupa ludzi przyjmuje próby wprowadzenia wartości religijnych do prawa stanowionego. Katoliccy aktywiści nie dostrzegają faktu, że dla ludzi spoza Kościoła, założenia ich religii nie są ani trochę mniej absurdalne od innych wierzeń, które sami katolicy uważają za wierutne bzdury. No bo jak rozsądny człowiek może wierzyć, że po śmierci powróci na ziemię, jako jaszczurka? No bo jak można wierzyć w to, ze w raju czeka na człowieka siedem dziewic, które będą się z nim kochać do upadłego? Bo jak można wierzyć, że ludzie zostaną porwani w kosmos, albo że przejechanie krowie batem po grzbiecie to grzech śmiertelny?
    
     I tu wkraczają pastafarianie. Domagając się szacunku dla własnych „dogmatów”, jednocześnie ośmieszają taką postawę u katolików. Nie ich wiarę – bo to sprawa osobista – ale chęć uczynienia jej sprawą publiczną. Pokazują im, jak czuje się człowiek, pozbawiony wyboru, w imię nie swoich, niepoważnie w jego uszach brzmiących wartości. I powtórzę – nie chodzi o religię! Chodzi o prawo, ustanowione zgodnie z jej założeniami, ale sprzeczne z wartościami wyznawanymi przez pozostałych ludzi. Chodzi o konkrety, jak finansowanie przez Państwo nauki religii w szkołach, o utrzymywanie przez nie kapelanów, w rangach generalskich, o próby wprowadzenia zakazów stosowania in vitro, antykoncepcji innej niż naturalna**, aborcji poważnie uszkodzonych płodów, nawet gdy zagraża to życiu matki***, „klauzuli sumienia”, powodującej, że człowiek, którego obowiązkiem jest pomóc, tej pomocy odmawia, w imię WŁASNYCH wartości, nie wartości pacjenta.
    
     Dopóki religia jest osobistą sprawą każdego człowieka, wszystko jest w porządku. Nikt nie ma prawa zabraniać mu wiary, czy obrzędów, dopóki nie szkodzą one innemu człowiekowi. Ale gdy religia staje się sprawą państwową, zaczynają się konflikty.
    
     I to właśnie próbują pokazać nam członkowie Kościoła Latającego Potwora Spaghetti. To właśnie: Tak czują się niekatolicy, gdy próbujecie przeforsować katolickie prawo. To właśnie niekatolicy myślą o katolickich dogmatach, co Wy myślicie o naszych.
    
     No i poza tym wszystkim, są sympatyczni, a jeśli chodzi o poczucie humoru i umiejętność śmiania się z siebie samego i własnej religii, przeciętny katolik nie ma najmniejszych szans, by im dorównać.
    
    
    
_____________________
*Tutaj mam wielki żal do kleru, że nie potrafi, lub, co bardziej prawdopodobne, nie chce tego wytłumaczyć swoim wiernym.
    
**Panie pośle Niesiołowski – do końca Pańskiego życia będę to Panu wypominał, aby nie zapomniał Pan, jakim to jest Pan „liberałem”!
    
***Ciekawe, jak pan Marek Jurek czułby się, gdyby chodziło o jego matkę i to jeszcze przed jego urodzeniem. I czy w ogóle kiedykolwiek by coś poczuł?