Hydrozagadka - cz.I: Oko Saurona

     Historia ta zaczęła się pod koniec roku 2008, kiedy to przeprowadziłem się, wraz z rodziną, do Nowego Miejsca. Na wariata, w pośpiechu, jak wszystko w moim życiu. Stary Dom musiałem opuścić do końca roku. Na skutek pewnego zbiegu okoliczności, na remonty i przeprowadzkę, zostało nam półtora miesiąca. Mało czasu – bardzo mało, zważywszy, że wszelkie prace mogłem wykonywać dopiero po zakończeniu pracy zawodowej i to tylko przez kilka godzin dziennie, bo w bloku z wielkiej płyty po pewnej godzinie już naprawdę nie należy hałasować. Gdzie można było, gdzie było nas stać, zatrudniliśmy fachowców. Zwłaszcza do najbardziej pracochłonnych zajęć.

    

     Kuchnię musieliśmy zrobić praktycznie od podstaw – wyrzucić wszystko, pociąć na kawałki i spalić w piecu Starego Domu nadgniłe i zamieszkałe przez sporą populację stworzeń meble, odkuć koszmarne, fioletowe kafelki, zedrzeć płytki PCV z podłogi i wymieść i wynieść wszystko, łącznie z odpustową lampą. Resztę powierzyliśmy fachowcom. Pod czujnym okiem Koleżanki Małżonki, które, niby Oko Saurona, potrafiło dostrzec wszystko. Albo prawie wszystko, jak się później okazało.
    
     Koleżanka Małżonka odwiedziła wszystkie salony meblowe, zebrała oferty, zużyła kilka kalkulatorów, które widocznie nie dysponowały odpowiednią mocą obliczeniową, ale w końcu w jej głowie powstała wizja. Wybrała meble, kafelki,  i inne drobiazgi, zaprosiła fachowców do zdjęcia pomiarów, nie zapominając o mnie, którego postanowiła wykorzystać do wyrównania i pomalowania ścian i sufitu. Chętnie powierzyłem jej misję urządzenia kuchni, bo sam miałem masę roboty w pozostałych pomieszczeniach. Ona zresztą twierdziła, że wszystko dokładnie przemyślała i wszystko jest pod kontrolą. Uwierzyłem na słowo.
    
     Gdy kuchnia przybrała już ostateczny kształt, musiałem z całą mocą przyznać , że Koleżanka Małżonka jest stuprocentową kobietą. Gdy zapewniała mnie, że wszystko przemyślała, miała na myśli meble, wystrój i ogólnie pojętą kolorystykę. O prozaicznych sprawach, jak jakieś rury, czy kolanka, trochę jej się zapomniało… Skutek był taki, że wychodząca ze ściany bateria od wody, obsługiwała tylko jeden zlew – do drugiego nie sięgała. W dodatku, znajdowała się dość daleko od krawędzi zlewu i trzeba było mocno się zgarbić, by jej dosięgnąć. A już wypłukanie jakiegokolwiek naczynia pod bieżącą wodą skutkowało wodospadem na tylną ścianę i permanentnym jeziorem na blacie, w który wpuszczono narożnikowy zlewozmywak. Każde zmywanie naczyń trzeba było okupić bólem kręgosłupa.
    
     No ale o położeniu baterii decydował przebieg rur. Żeby cokolwiek zmienić, trzeba by było rozkuć ścianę, wraz ze świeżo położonymi płytkami. Wszystko było zapięte na ostatni guzik, wszystko nareszcie działa, wreszcie ujrzeliśmy światełko w tunelu, nieśmiało przesączające się przed gipsowo-cementowy pył - i teraz to niszczyć? Żadne z nas nie miało na to siły.
    
     Pomęczyliśmy się trochę. Wytrzymałem rok, drugi, trzeci, ale coraz częściej zaczynałem się odgrażać – cytując klasyka: „Halinka*, tak być nie bedzie!”. W tym sęk, że nie miałem żadnego pomysłu, jak zrobić, żeby niczego nie psuć.
    
     Coraz częściej zacząłem spędzać wieczory w kuchni. Ze wzrokiem wbitym w baterię i zlew. Kontemplowałem hydraulikę, jak buddyjski mnich medytację Dordże Sempa. I z czasem w mojej głowie zlepiło się ze sobą kilka myśli, przeniknęło przez swoje cienkie otoczki, zlało się ze sobą i powstał zarodek Pomysłu.
    
     Najpierw wyglądał nieszczególnie, jak zlepek komórek o nieokreślonym kształcie. Ale z biegiem dni rozrastał się. Powoli zaczęły mu się pojawiać kończyny. W końcu, gdy Pomysł miał już ręce i nogi, odważyłem się przedstawić go Koleżance Małżonce. Na razie w charakterze luźnej idei.
    
     Od idei do wykonania droga daleka, przynajmniej w moim przypadku. Panicznie boję się prac hydraulicznych. Nie mam wielkiego doświadczenia w tych sprawach, a czasem drobiazg, nieznajomość jakiegoś kruczka, może spowodować, że spaprzę całą robotę i będę musiał sprzedać samochód, żeby starczyło na zapłacenie odszkodowań zalanym sąsiadom poniżej. A to aż cztery mieszkania! I skończy się i tak na zatrudnieniu hydraulika, który rozkuje nam wszystkie ściany i wymieni popękane podczas mojej twórczej pracy rury, zostawiając nas z rozgrzebaną kuchnią i łazienką oraz poważnym debetem na koncie. Ale Pomysł z czasem ukształtował się zupełnie i w mojej głowie zrobiło mu się ciasno. Zaczął natarczywie domagać się realizacji.
    
     Wyglądał następująco. Do zlewu przykręcę baterię stojącą. Starą baterię odkręcę, a zamiast niej zamontuję tam kolanka, skręcające w dół. W blacie wywiercę otwory. Przez te otwory przełożę rurki, prowadzące pod blat i przykręcę je na górze do kolanek. Na dole dam kolejne kolanka, tym razem z gwintem zewnętrznym, do którego dokręcę wężyki od baterii.
    
     Proste, prawda?
    
     Wiedziałem jednak, że gdy tylko zajmę się realizacją Pomysłu, powstaną przeszkody, które nie przyszły mi w ogóle do głowy. Dlatego postanowiłem działać stopniowo. Podczas każdej wizyty w galerii**, kupowałem sobie jeden element do przyszłej instalacji. A to kolanka, a to rurki, a to baterię, a to butelkę rumu, żeby było w co zebrać cieknącą wodę na wypadek nieudanego pierwszego podejścia***, a to pastę uszczelniającą, a to pakuły…
    
     Potem zacząłem pilnie studiować fora hydrauliczne w Internecie. Gdy byłem już gotowy napisać pracę doktorską na temat skręcania kolanek, zacząłem stopniowo przygotowywać sobie części do montażu.
    
     Czy się uda? Czy sąsiedzi z dołu, w słusznym oburzeniu za wodospad, lejący się z sufitu, dokonają linczu na autorze bloga? Czy przewidziałem wszystko? O czym zapomniałem? Jakie popełniłem błędy? Czy całe przedsięwzięcie skończyło się katastrofą? Kto wyszedł na idiotę?
    
     Tego wszystkiego dowiecie się w następnym odcinku, pod wiele znaczącym tytułem…
    
     „Gorączka sobotniej nocy”
    
     Już wkrótce!
    
     To be continued…
    
    
    
_________________
*To nie jest jej prawdziwe imię – ale zawsze mi się podobało
    
**Kto ten zespół sklepów nazwał szlachetnym imieniem Świątyni Sztuki, musiał być albo mocno zakompleksiony, albo mocno szalony, albo tak zakochany w dziełach Renoira, że widział je nawet w odpustowych dekoracjach
    
***Oczywiście, butelka powinna być pusta – ale pustych w sklepie nie było. Skandal! Musiałem ją sam opróżnić, co zajęło mi dwa weekendy – ale takiego Daiquiri dawno nie piłem!