Opętany

     Nie znoszę, gdy ktoś gospodaruje moim wolnym czasem. Mam go niewiele, więc każda próba dysponowania nim przez kogoś innego, budzi we mnie złość. Gdy w piątek po południu dowiadywałem się, że muszę w sobotę przyjść do pracy, kląłem jak szewc. Wszystkie plany na weekend przekreślone jednym zdaniem! I jak tu wytłumaczyć dzieciom, że znowu nie pojedziemy do wujka na leśniczówkę, albo że z wyprawy do wesołego miasteczka znowu nici?

     Z wiekiem zaczęło się to u mnie pogłębiać. Gdy już rozplanuję sobie weekend, a Koleżanka Małżonka nagle poinformuje mnie, że nic z tego, bo "ciotka prosiła na kawę", albo "mama prosiła na obiad", szlag mnie trafia. Szczerze mówiąc, wolałbym już iść do roboty niż do ciotki na kawę. To bowiem oznacza kilka godzin siedzenia przy stole i gapienia się w etażerkę ze szkłem - nic ciekawszego mnie tam nie czeka. Kobiety pracowicie obrabiają wtedy tyłki ciotko, kuzynkom, sąsiadkom i innym nieznanym mi paniom i bawią się w najlepsze. Wuj ze szwagrem głośno krytykują drużyny piłkarskie, które mnie ani ziębią, ani grzeją. A ja siedzę jak kleks, nudzę się jak mops i nawet nie mogę spróbować wina, bo jestem kierowcą.

     A tyle miłych memu sercu rzeczy mógłbym wtedy zrobić!

     Mógłbym się na przykład zdrzemnąć. Rzadko chodzę wyspany, więc dodatkowa godzinka, czy dwie życiodajnego snu, to zawsze dobra premia do zdrowia i samopoczucia.

     Albo mógłbym odpalić komputer i zanurzyć się w innym świecie. Pożeglować po Morzu Karaibskim, powędrować po Skyrim, czy wybudować nową cywilizację. Niby też czas zmarnowany - ale jak przyjemnie!

     Albo mógłbym zrobić sobie pysznego drinka, wziąć do rąk gitarę, albo usiąść przy pianinie i przez tę godzinę, czy dwie, być Wielkim Artystą, koncertującym przed wielotysięczną widownią - to nic, że tylko w wyobraźni.

     Albo mógłbym uwalić się na kanapie, z filiżanką pysznej herbaty i zanurzyć się w innym, papierowym świecie. Na przykład, Świecie Dysku...

      Albo mógłbym pojechać na działkę, naprawić płot, wyrównać grządki, poprawić skrzywione drzwiczki, postukac młotkiem, pozgrzytać piłą, poszorać grabiami.

     Tym razem Koleżanka Małżonka przegięła totalnie. Nie dość, że w sobotę wyciągnęła mnie na kawę do ciotki, to jeszcze okazało się, że po kawie jest "msza za teścia". Myślałem, że wyjdę z siebie! Teść od dwudziestu lat nie żyje i żadne kościelne czary go nie wskrzeszą! Żadnych śpiewów nie usłyszy i żadne modły mu nie pomogą. No, ale wyłam się, człowieku, gdy w kościele będzie cała rodzina!

     Są takie chwile, gdy rodzina musi być razem, bez względu na przekonania. Tu nie chodzi o żadne obrzędy, tylko o obecność, która jest wyrazem szacunku dla zmarłego. Odmówić w takim wypadku byłoby niewybaczalnym nietaktem.

     Jeśli czegoś nie znoszę bardziej od rodzinnych spędów, to są to rodzinne spędy w kościele. Bardzo, ale to bardzo mi nie po drodze z tą instytucją. Godzina stracona bezpowrotnie, w dodatku godzina bezcenna, bo to godzina czasu wolnego. Koleżanka Małżonka rozumie mnie i akceptuje mój ateizm, choć wiele ją to kosztuje. Szwagierka już nie jest taka, dlatego Śfagrowski nie ma taryfy ulgowej - musi co niedziela swoje odbębnić w kościele. Ja nie muszę, ale w wyjątkowych chwilach, jak pogrzeb, ślub, czy właśnie ogólnorodzinna msza, staram się być razem z rodziną, choć niemiałbym nic przeciwko temu, żeby odbywało się to wszystko w innym miejscu - na przykład przy ognisku na stanicy harcerskiej...

     I jeszcze wybrali sobie kościół na drugim końcu miasta, jakby nie było bliższego, więc z godziny zrobiły się dwie.

      Ech, co ja wycierpiałem!

     Najpierw przez kwadrans siedziałem w ławce i próbowałem nie zasnąć. Przyjechaliśmy wcześniej, bo "nie wypada się spóźnić". Moim zdaniem, wypada, jak najbardziej, bo i tak nikt by nie zauważył, ale z koniem nie będę się kopał.

     Potem z dziury wyturlał się jakiś dziadzio w sukience i zaczął opowiadać. Pokręciłem głową. Zdawało mi się, że kler nie popiera reformy emerytalnej obecnego rządu i jest przeciwny obowiązkowi pracy do 67. roku życia. Ten ksiądz miał zresztą mocno przekroczony wiek emerytalny nawet według przepisów z przyszłej dwudziestolatki, o których dziś jeszcze nikt nie myśli.

     Dziadzio zaczął mruczeć coś pod nosem. Opowiadał coś o rybach. Trudno było zrozumieć, o co mu chodzi, bo nie dość, że mówił niewyraźnie, to jeszcze powtarzał po pięć razy to samo i chyba sam już nie pamiętał, co mówił, a co nie. Dość, że po pewnym czasie - mniej więcej pół godziny - nawet moherowe babcie zaczęły tu i ówdzie wzdychać i nie były to westchnienia zachwytu.

     Ja popadłem w letarg. Zamyśliłem się i odgrodziłem od świata zewnętrznego. Obudził mnie kuksaniec w bok, przypominający o gimnastyce. Wstałem, potem usiadłem, potem znowu wstałem, potem znowu usiadłem, chociaż podobno należało uklęknąć, potem znowu baczność, znowu spocznij i w końcu dziadzio wyciągnął puchar. Tym razem ja westchnąłem - z ulgą, że jednak zbliża się to do końca.

     Potem jakieś osiemdziesiąt procent ludzi wstało i podążyło do ołtarza. Na pytanie ciotki czy ja idę, odparłem tylko, że nie jadam białego pieczywa, o wysokim indeksie glikemicznym. Z dezaprobatą pokręciła głową.

     A potem, gdy już wszyscy wrócili na miejsca, ja zacząłem szykować się do wyjścia.

     - Jeszcze ogłoszenia parafialne! - syknęła Koleżanka Małżonka.

     - Przecież nie jesteśmy z tej parafii - burknąłem. - Nas one nie dotyczą!

     Ale usiadłem posłusznie, nie chcąc robić scen.

     Dziadzio znowu zaczął przemowy. Nie wiem, o czym mówił, bo bardziej interesowało mnie, co ja będę robił, gdy to się skończy. Układałem sobie w myślach plany na resztę wieczoru.

     Wreszcie, po godzinie z okładem, dziadzio polecił nam iść. Wylazłem z ławki, ale nikt za mną nie wyszedł. Wszyscy stali i czekali. Nie wiem, na co. Wiedziałem tylko, że teściowa, którą miałem odwieźć do domu, sama z kościoła nie wyjdzie, trzeba będzie ją wygnać. Zawsze wychodzi ostatnia...

     W każdym razie, mam już spokój z tą instytucją na jakieś pięć lat. Chyba, że ktoś z rodziny wyzionie ducha i trzeba będzie pójść na pogrzeb.

     I teraz najciekawsze!

    Niedawno przeczytałem w necie, jak pewien gość w sukience udowadniał, że moja niechęć do "uczestnictwa w świętej eucharystii", czy jak to się tam nazywa, mój brak cierpliwości do słuchania bajek, opowiadanych przez facetów w sukienkach, to nic innego jak efekt OPĘTANIA! Tak podobno się ono objawia.

     Jaaa cię! Ale lans! Jestem opętany! To podobno pierwsze stadium. Potem zacznie się mówienie językami (a przepraszam, czym ja teraz mówię?), emanacja nadludzkiej siły (już nie mogę się doczekać, kiedy wreszcie dam radę wytargać te pniaki z działki!),  a nawet lewitowanie! Fantastycznie! Opowiem Wam, jak było - obiecuję. Nareszcie zobaczę to na własne oczy. Bo do tej pory to wszystko było na zasadzie "mówi się".

     Jak myślicie, czy do lewitacji bardziej pasuje turban i pozycja po turecku, czy przywalić z grubej rury i zrobić to na Supermana?