Znowu o zakupach

     Koleżanka Małżonka nie lubi jeździć samochodem. Nigdy nie mogłem zrozumieć, dlaczego. Prowadzi całkiem nieźle. Ale ona sama twierdzi, że za kierownicą jest spięta, że za wiele nerwów ją to kosztuje i wciąż boi się, że samochód przestanie jej słuchać, wyrwie do przodu, zaryczy jak lew i rozpocznie prawdziwą jatkę pośród zaskoczonych przechodniów, a jej samej pokaże język w wyrazie pogardy dla jej umiejętności.

     Z tego powodu, gdy chce wybrać się na zakupy, „prosi” mnie, abym jechał z nią. Znaczy, mam ją zawieźć do centrum handlowego, po czym stracić tam kilka godzin życia na czekanie, kiedy ona wreszcie raczy wyjść.

     W centrum (nie znoszę słowa „galeria” – galeria to dla mnie wyłącznie ekspozycja obrazów) zwykle odwiedzamy zupełnie inne sklepy. Ona myszkuje po tych ciuchowo-obuwniczych, a ja zwykle udaję się do księgarni. Uważam, że spędzam w nich dość dużo czasu, ale jeszcze nigdy nie udało mi się wyjść na tyle późno, aby to na mnie czekano. Zawsze jest odwrotnie.

     Tym razem mieliśmy pojechać „tylko na chwilę”. Do jednego sklepu, jak mnie zapewniała. Kilkakrotnie wspomniała o tym, żebym sobie w tym czasie poszedł do MPiK-u. Aż mnie to zastanowiło.

     Otóż, ona traktuje księgarnie mniej więcej tak, jak ja ciucharnie. Czeka niecierpliwie, aż ja obejrzę sobie „wszystkie książki” – co wcale nie jest prawdą – i co chwilę mnie pogania. Wprawdzie nigdy mi tego nie mówi, ale z pewnością uważa, że tylko tracę tam czas, podobnie jak ona robi to w sklepach odzieżowych.

     Z tego co wiem, czytelnictwo w Polsce raczej zamiera. Nie pamiętam liczb, ale zdaje się, że na jednego Polaka rocznie przypada niewiele ponad jedna książka. To jest coś, czego zrozumieć nie potrafię, ponieważ ja na czytanie poświęcam każdą wolną chwilę (no, chyba, że komputer jest wolny…). Wprawdzie za dużo tej średniej nie podwyższam, czytając rocznie około sześćdziesięciu – siedemdziesięciu ksiąg – w stosunku do liczby mieszkańców kraju, to naprawdę niewiele, ale to oznacza, że większość Polaków nie czyta w ogóle! Zabij, nie pojmę. Dobrowolnie zrezygnować z najwspanialszego wynalazku ludzkości? Rozumiem, nie każdy ma czas na czytanie, ale tych kilka stron przed snem, albo po obiedzie chyba każdy da radę przejrzeć? Zwłaszcza, że w TV wiecznie to samo i wszystkie programy do siebie podobne.

      Koleżanka Małżonka nie czuje wprawdzie niechęci do książek i sama lubi czytać, ale mnie uważa za książkowego szaleńca i nałogowca. Zatem jej niby mimochodem wtrącone uwagi o MPiKu wydały mi się mocno podejrzane. Za bardzo zależało jej na tym, abym się tam udał i zapewne zapomniał o całym świecie, zwłaszcza o niej. Muzyczka z przygód agenta 007 zaczęła mi grać pod kopułą czaszki. Udając, że niczego nie podejrzewam, przelazłem przez bramkę i skierowałem się między regały. Rzut oka – chyba nic nowego nie ma. I wyszedłem zadziwiająco szybko, aby odszukać Towarzyszkę Życia.

     Kierowany już nie inteligencją, już nie przeczuciem, już nie podejrzeniem, ale zwykłym przyzwyczajeniem, skierowałem się do sklepu z ciuchami. I tam ją przyłapałem. Choć starała się nie dać tego po sobie poznać, wydała mi się strasznie nerwowa. W końcu wybrała jakąś marynarkę, czy coś tam, co niczym nie różniło się od innych ciuchów i poleciała do kasy – a ja za nią.

     Gdy usłyszałem cenę, zrobiło mi się słabo. Tyle forsy za jakiś ciuch? Co tam tyle kosztuje? Z czego oni to robią? Żeby to chociaż była jakaś wieczorowa kreacja, jakaś suknia od znanego producenta, czy coś w tym rodzaju – ale taki zwykły, szary drelich? Co może tam tyle kosztować? Pomysł? Jaki pomysł? Na szarą kufajkę? Żeby to chociaż kolorowe było! To rozumiem – trzeba te małe, kolorowe kawałki ze sobą pozszywać, a to dużo pracy. Wiem coś o tym, bo próbowałem kiedyś zeszyć sobie spodnie. Zużyłem kilka szpulek nici, trzy igły, które mi się jakoś tak dziwnie złamały i sporo czasu, zmarnowanego na rozplątywanie maszyny z nitek. Ale to wyglądało, jakby wycięto to z jednego kawałka płótna! W dodatku niedokładnie, ale podobno tak właśnie miało być.

     Drogie Panie, proszę, wytłumaczcie mi, dlaczego damskie ciuchy tyle kosztują? Co w nich jest tak kosztownego? Może mógłbym zacząć to coś produkować i wreszcie zostać tym milionerem, co Koleżance Małżonce obiecuję już od lat bardzo wielu?

     Tym razem dzielnie przyjąłem na klatę. Nic nie dałem po sobie poznać. Za bardzo byłem oszołomiony. Przez głowę przeleciało mi tyle różnych rzeczy, które można za to kupić… Potrzebnych rzeczy! Na przykład fuzz do gitary…