Tak rodzi się antyklerykał

     Dawno, dawno temu, przeciwstawianie się Kościołowi wymagało odwagi. Wielkiej odwagi! Bo dobrotliwy i przepełniony miłością Kościół potrafił nieraz - dla naszego dobra, jakżeby inaczej - poddać nas strasznym torturom, a potem z miłością spalić na stosie.

    

     Byli tacy, którzy mimo to mu się przeciwstawiali. I zapłacili za to wysoką cenę. Najwyższą.

     Dziś otwarta krytyka Kościoła nie jest wyrazem szczególnej odwagi, a nawet w pewnych kręgach stała się modna. Ba, żeby kończyło się na krytyce! Bardzo wyraźnie widać to w sieci. Tam, oprócz krytyki, można znaleźć też wiele bluzgów, jadu i wyrazów nienawiści do tej instytucji. Trzeba jednak przyznać, że dziś pojawia się to pod każdym tematem, nawet wydawałoby się zupełnie niewinnym. Powszechna i bezinteresowna nieżyczliwość, a wydawałoby się nawet, że coś więcej, wylewa się z internautów pod niemal każdym artykułem. Idę o każdy zakład, że gdyby ktoś napisał choćby o białych króliczkach, zaraz pojawiłoby się pełno zajadliwych komentarzy, przeważnie zresztą nie na temat.

     W większości tematów widać wyraźną polaryzację poglądów. W przypadku tematu Kościoła (piszę tu o Kościele, jako o instytucji, nie o religii) ta polaryzacja sięga szczytów i jest na drugim miejscu, zaraz po katastrofie smoleńskiej - tylko tam radykalizacja poglądów jest głębsza.

     Jeśli pominiemy bluzgi, jad, wyzwiska, wątpliwości co do stanu umysłu adwersarzy i inne tego typu wypowiedzi, to co prawda niewiele nam zostaje, ale i z tego da się wysnuć jakieś wnioski.

     Są w Polsce ludzie, którzy chcieliby ograniczenia roli Kościoła w życiu politycznym. Chodzi głównie tutaj o wpływy na ustawy, wynikające w dużej części z kościelnych dogmatów (choćby in vitro, czy sprawa legalizacji aborcji), sprawy równego traktowania kleru przez wymiar sprawiedliwości, finansowania kościelnych instytucji, czy nauka religii w szkołach państwowych. Z drugiej strony mamy ludzi, którzy przeciwnie, uważają, że rola Kościoła nie tylko nie jest za wysoka, ale powinna wzrosnąć jeszcze bardziej. Przykładowo, uważają, iż należy zakazać aborcji w każdym przypadku, również gdy ciąża jest wynikiem gwałtu, a nawet wtedy, gdy zagraża życiu matki. To budzi zdecydowany opór przeciwnej części i stąd do otwartej wrogości tylko jeden krok.

     Kto ma rację w tym sporze?

     Jeśli chodzi o sprawy finansowe, uważam wpradzie, że Kościół nie powinien drenować kieszeni polskiego podatnika, ale tę sprawę pozostawiam specjalistom - prawnikom i ekonomistom. Być może istnieje jakiś ważny powód, dla którego Kościół ma udziały w budżecie państwa, choć ja takiego nie dostrzegam.

     Inaczej postrzegam sprawy światopoglądowe.

     Podstawą moich poglądów jest fakt, iż katolicy NIE POTRZEBUJĄ prawa, opartego na wartościach chrześcijańskich, kościelnych dogmatach, czy przykazaniach.

     Dlaczego?

     Dobrym przykładem jest tutaj metoda in vitro. Kościół zdecydowanie ją odrzuca. Swoim wyznawcom wręcz zabrania stosowania tej metody. Oczywistym więc jest, że katolik, który uznaje nauki Kościoła za jedyne, bądź chociaz najwazniejsze źródło prawd, nie posłuży się tą metodą, nawet jeśli będzie ona dozwolona.

     Innymi słowy, aby zabronić jej swoim wyznawcom, Kościoł nie potrzebuje żadnej ingerencji w prawo.

      Kolejny przykład. W czasach tansformacji ustrojowej, pewien niegdyś zdecydowanie katolicki, dziś ponoć liberalny poseł, pan Niesiołowski, domagał się zakazu stosowania antykoncepcji innej, niż naturalna. Tak, tak, ten sam poseł Niesiołowski, który dziś zasiada w Sejmie z ramienia ponoć liberalnej partii! Taki z niego liberał! Pytanie, po co się tego domagał? Katolikowi niepotrzebny jest zakaz prawny - jemu wystarczy, że ksiądz z ambony potępi jakiś czyn, aby się od niego powstrzymać. Dla katolika taki zakaz nie miałby żadnej konsekwencji. Nie stosował gumki, nie stosuje i nie będzie tego używał, bo to przeciw prawu boskiemu. W jego życiu nie zmieni się NIC!

     Jedynymi osobami, które odczują skutki takich zakazów, będą ci, którzy katolikami nie są, bądź się nimi nie czują, nawet jeśli ich nazwiska widnieją w pożółkłych księgach parafii.

     Pytanie, czy Kościół ma moralne prawo narzucania swych przykazań tym, którzy jego wyznawcami wcale nie są. Bo tylko oni odczują skutki regulacji pod dyktat Kościoła. Tylko oni - nikt więcej!

     Czy to nie jest swoisty paradoks? Kościoł domaga się zmiany w życiu nie-katolików. W zasadzie wyłącznie nie-katolików. Oficjalne informacje o 95% populacji w Polsce należy włożyć między bajki. Z tego co mi wiadomo, to 95% zawiera również apostatów, nie wspominając już o tych, którzy z Kościołem zerwali na dobre, bez oficjalnej apostazji. Dane statystyczne mówią o podziale mniej więcej pół na pół, z niewielką przewagą katolików.

     Dlaczego więc Kościół tak bardzo naciska na wprowadzenie takich regulacji? Czy w takim przypadku opór sporej części społeczeństwa nie wydaje się czymś naturalnym? Czy wtedy wzmianki o wtrącaniu się Kościoła w sprawy państwa nie jawią się jako odgłosy słusznego oburzenia? Dlaczego Kościół chce nas zbawić za wszelką cenę, nawet jeśli sobie tego nie życzymy?

     Przepraszam, źle zadałem pytanie. Dlaczego Kościół to robi, oczywiście wiem. Nie rozumiem tylko, dlaczego inni uważają, że ma do tego prawo...