Legenda o niegrzecznych chłopcach

     To byli bardzo niegrzeczni chłopcy.

     Jak po latach stwierdzi jeden z nich: „Byliśmy zwykłymi chuliganami!”.

     Chuliganami – zgoda. Interesowały ich tylko zabawa, alkohol, prochy, dziewczyny i rock n’ roll. Wdawali się w bójki, awantury, wszyscy mieli jakieś konflikty z prawem, większe lub mniejsze.

     Ale czy do końca zwykłymi?

     Wszystko zaczęło się w magicznym mieście Los Angeles. Pewnego dnia, w skateparku, pewien chłopiec, imieniem Steven, jechał sobie na deskorolce. Nie wiem, czy próbował jakiejś ewolucji, czy też coś wlazło mu w drogę, dość że grzmotnął o ziemię, aż się grunt zatrząsł. Chyba go nawet zamroczyło na chwilę. Gdy się ocknął, ujrzał pochyloną nad sobą, śniadą twarz innego chłopca, swego rówieśnika, okoloną burzą czarnych włosów. Obok leżał jego rowerek, typu BMX. Nieznajomy pomógł mu wstać i doprowadzić się do porządku. Porozmawiali chwilę. Ciemnowłosy mówił trochę dziwnie, z obcym akcentem.

     - Tak, jestem z Londynu – potwierdził.

     Nikt jeszcze wtedy nie wiedział, że to historyczna chwila, a najmniej obaj bohaterowie.

     Wkrótce ciemnowłosy chłopiec odstawił rowerek i oddał się innej pasji – grze na gitarze, którą dostał w prezencie. Wciągnęło go to całkowicie. Potrafił nieraz ćwiczyć bez przerwy, przez cały dzień. Zaniedbał szkołę, której nie zdołał przez to ukończyć, ale po kilku latach przebierał na strunach z biegłością wirtuoza. Jego kolega za to oddał się waleniu w bębny i wkrótce dwaj przyjaciele postanowili założyć zespół.

     Zaczęli prowadzić cygańskie życie. Snuli się po nocnych klubach Miasta Aniołów i od czasu do czasu dawali krótki koncert. Pewnego wieczoru ujrzeli występ podobnej grupki. Chudy, rudy wokalista, o charakterystycznym, skrzekliwym głosie i gitarzysta, o cygańskim wyglądzie, spodobali się im. Steven stuknął w bok swego kolegę.

     - Wiesz co? – zaczął. – Gdybyśmy ich skaptowali, mielibyśmy świetną kapelę!

     Nie minęło dużo czasu, a stało się, co się miało stać. Towarzyszący im dotąd chudy i wysoki basista dołączył do grupki rudego i cygana. Wkrótce ściągnął tam kudłacza, a niedługo potem dołączył do nich Steven.

     Tak poczęła się legenda, ale do narodzin gwiazd było jeszcze daleko.

     Młodzi ludzie rozpoczęli życie utracjuszy, włócząc się po nocnych klubach i grając ostrego rocka. Ruszyli w krótką trasę koncertową, w której scementowany został skład zespołu. Kilka firm fonograficznych ujrzało szansę i uznało, że warto byłoby ich wypromować, ale nieodpowiedzialne i agresywne nieraz zachowanie piątki wiecznie pijanych i naćpanych muzyków skutecznie niweczyło ich zamiary. W końcu znalazł się ktoś, kto odkrył, w jaki sposób należy z nimi rozmawiać. Nagrali pierwszy krążek. Spodobali się.

     Ale wybuch miał dopiero nastąpić.

     Pewnego dnia w studiu, gdy podłączyli już swoje instrumenty i zaczęły się próby brzmienia,  nasz znajomy, kudłaty gitarzysta, z natury wesoły i skory do wygłupów, dał fuzz na cały regulator i zaimprowizował ostry i melodyjny riff. Szyby drżały. Gdy przestał, powiódł po twarzach pozostałych i głupkowaty uśmiech zamarł mu na ustach. Wszyscy pozostali wpatrywali się w niego ze zdziwionym minami.

     - Co jest? – spytał niepewnie.

     Pierwszy odezwał się Steven.

     - Możesz to powtórzyć? – wykrztusił.

     Kudłacz rozejrzał się niepewnie po pozostałych, ujął gryf gitary i zaczął przebierać palcami po strunach. Ostry, wyrazisty riff rozbrzmiał ponownie.

     - To jest genialne – szepnął któryś z nich.

     - Trzeba zrobić z tego piosenkę! – dodał inny.

     Oczy kudłacza i rudego spotkały się. Wokalista skinął głową. Napisze do tego tekst. Wie już nawet jaki – o swojej dziewczynie.

      Tak powstał PRZEBÓJ.

     Przebój, który całą piątkę wyniósł na szczyty. Piosenka w 1988 roku zdobyła wierzchołki większości rankingów w USA. Dzięki sile tego przeboju, cały debiutancki album został sprzedany w ilości 28 milionów egzemplarzy – rekord nie pobity do dnia dzisiejszego.

     Tak zaczęła się wielka kariera zespołu Guns n’ Roses. Była jak burza – głośna, gwałtowna i… krótka. Najpierw dały znać o sobie prochy. Steven Adler, nasz znajomy perkusista, wpadł w ciąg. Nie był w stanie grać, a tu kontrakt podpisany, goniły terminy. Co robić? Decyzja nie była łatwa, ale jedyna możliwa: postanowiono go zastąpić kimś innym.

     Matt Sorum, mimo swych niewątpliwych umiejętności, nie miał wiele szczęścia w karierze. Żył więc skromnie, ale wciąż marzył o sławie. Któregoś dnia, widząc w telewizji teledysk naszych bohaterów, zaczął chwalić się swej dziewczynie.

     - Wcale nie jestem zerem! Jestem dobrym perkusistą! Zobaczysz, kiedyś zagram z nimi!

     Dziewczyna zbyła przechwałkę wzruszeniem ramionami i pobłażliwym milczeniem. Guns n’ Roses przeżywali wtedy szczyt popularności. Dostać się choćby do ekipy pomocniczej graniczyło z cudem. Chłopie, zejdź na ziemię i weź się do uczciwej roboty! Mimo to, Matt odebrał wkrótce dziwny telefon.

     - Cześć, mówi Slash! – ledwo dostrzegalny brytyjski akcent dał się słyszeć w słuchawce.

     Matta zatkało. Słyszał oczywiście o naszym kudłatym gitarzyście, ale nawet nie śniło mu się, że kiedyś będzie z nim rozmawiał. Tymczasem to nie był koniec niespodzianki.

     - Słuchaj, nasz perkusista ma kłopoty z prochami – ciągnął Slash. – Musimy z niego zrezygnować. Nie chciałbyś zagrać z nami?

     Nie był to koniec zmian. Wkrótce do grupy dołączył klawiszowiec Dizzy Reed, wzbogacając piosenki o dźwięk syntezatorów. Nasz cygański gitarzysta, Izzy Stradlin, autor największych przebojów zespołu, tuż przed wyjazdem na tournée, zrezygnował nagle z członkostwa w zespole. Nie wiadomo do końca, dlaczego. Jedni mówią, że nie chciał ryzykować. Był wtedy po odwyku, a doskonale zdawał sobie sprawę, że jeśli dołączy znów do tej bandy ćpunów i pijaków, wkrótce nałóg powróci i zniszczy go. Inni twierdzą, że powodem był konflikt z despotycznym wokalistą, Axlem Rose, któremu, jak to określali postronni, „coraz bardziej odbijało”. Dość, że znów trzeba było szukać nowego członka zespołu.

     Znaleziono. Gitarzysta Gilby Clarke nie miał złudzeń – nigdy nie stanie się członkiem grupy, która, coraz bardziej podzielona, nie wiadomo jak długo jeszcze będzie istniała. Nie próbował zastąpić Izzy’ego. Wiedział, że wszystko, co musi zrobić, to nauczyć się piosenek i odegrać swoje na scenie. Może dlatego zawsze trzymał się nieco z tyłu, stanowił tło dla charyzmatycznego Axla, wyrazistego Slasha, a nawet dla basisty Duffa McKagena, który w przeciwieństwie do większości basistów, nie ograniczał się do „stukania w struny” w tle, a bywało, że na scenie wygrywał nawet solówki. Slash i Duff stanowili na scenie parę, jak dwie ręce pianisty – Slash był prawą, Duff lewą i obie wzajemnie się uzupełniały.

      Najnowszy album stał się arcydziełem i bestsellerem, bijąc rekordy popularności.

     Nie uratowało to grupy. Konflikt Axla z resztą zespołu pogłębiał się. Nie pomagała nawet rozjemcza postawa Matta, chyba jedynego jasno myślącego członka zespołu, który na sukces musiał czekać dość długo i być może dlatego właśnie udawało mu się zachować rozsądek.

     Pewnego wieczoru wszyscy spotkali się po raz ostatni, w pubie. Przyjęcie trwało i trwało, nikt nie chciał wracać do domu. Zespół muzyczny jest jak rodzina. Oni byli rodziną patologiczną i podzieloną, ale… rodziną. Wszyscy wiedzieli, ze to ostatnie chwile, gdy są razem. Wszyscy mieli świadomość, że dziś, gdy się rozejdą, już nigdy nie spotkają się w tym samym gronie. I nikomu z nich się to nie podobało. W tej jednej, ostatniej chwili, byli naprawdę zespołem – nie na scenie, a przy stole, trącając się szklaneczkami.

     Nie zeszli się już nigdy. Zespół Guns n’ Roses przeszedł do historii – dosłownie i w przenośni.

     Axl Rose po latach reaktywował grupę w innym składzie. Ale to już nie są Guns n’ Roses. Nie są gorsi, ani lepsi – po prostu, to ktoś inny.

     Bo nic nie trwa wiecznie. I trudno jest utrzymać zapaloną świecę, w zimnym, listopadowym deszczu.