Dzień - wspomnienie lata

     Wyjrzawszy dziś rano za okno, musiałbym znów uderzyć w płacz i zainicjować proces rozpaczania, narzekania i żalenia się na swą dolę. Ale nie chcę Was zanudzać, bo co jak co, ale powodów do narzekania każdy z Was ma sporo. To oczywiste. Ten Nitager narzeka na pogodę, a nawet nie wie, z czym JA muszę się borykać! A co JA mam powiedzieć? Nie, no jego depresja przy mojej depresji jest doprawdy śmieszna!

     Ponieważ nie mam „bulu i nadzieji” na przelicytowanie kogokolwiek – głównie dlatego, że ja zaczynam desperować już przy niskim, niemal progowym poziomie zjawisk stresogennych – opowiem Wam dla odmiany o czymś miłym.

     Oczywiście, jeśli to było miłe, nie mogło wydarzyć się zimą! I się nie wydarzyło. Bo to był przełom lipca i sierpnia. W zdecydowanie najpiękniejszym dniu tygodnia – w sobotę.

     Tak, lubię sobotę. Chyba najbardziej ze wszystkich dni. Zwłaszcza rankiem. Tak ją lubię, że gdyby nie wiązało się to z pewnym bolesnym i nieprzyjemnym zabiegiem, chyba zacząłbym ją święcić, jako dzień święty. No i głupio czułbym się w czapce pod dachem…

     Koleżanka Małżonka przygotowała ucztę. Ale ucztę nie zwyczajną, tylko taką, której człowiek oddaje się pod gołym niebem, rozłożony na leżaczku, z idiotycznym wyrazem zadowolenia na twarzy. Urządzamy sobie grilla! Była karkóweczka w ziołach, była kaszanka do pieczenia, były udka kurczaka, zawinięte w liście kapusty… Ale czegoś brakowało.

     Sosu czosnkowego? Nie, był w niebieskim pojemniku!

     Może chleba? A, skąd! Były nawet dwa – biały i razowy!

     Może musztardy? „Obecny!” – krzyknął nowy, jeszcze nie otwarty słoiczek.

     Może przypraw? Ale wystarczyło pociągnąć nosem, żeby zorientować się, że i te wygodnie leżą sobie w skrzyneczce i plotkują.

     Aż wreszcie zrozumiałem! Oj, ja głupi, jak mogłem zapomnieć? Toż zbrodnia byłaby to niesłychana! Do mięska potrzebne jest… No, co? Żaden keczup! Keczup jest do pizzy. Więc co? No dobra, do parówek też! Ale co jest potrze… No, dobrze frytki też można z keczupem, ale frytek nie będzie! Co jeszcze musimy… ŻADNEGO KECZUPU, JASNE!?

     O czym to ja mówiłem?

     Aha, potrzebne jest WINO! Czerwone, wytrawne, aromatyczne… Bierze człowiek do ust kawałek wybornej karkówki i zwilża usta owym boskim nektarem… Oba smaki mieszają się na języku, dając ROZKOSZ!...

     - To my jedziemy samochodem?!

     - No, a jak mam ten cały majdan zanieść? – Koleżanka Małżonka spojrzała na mnie z wyrzutem. – Przecież nie damy rady inaczej!

     Nos opadł mi na kwintę. Więc nici z rozkoszy… Dlaczego zawsze mnie to spotyka? Dlaczego inni ludzie mogą się weselić, bawić, a ja zawsze pokrzywdzony przez los, siedzę sobie cichutko w kąciku i nieśmiało patrzę na nich z boku… Nikomu nie potrzebny, nie kochany przez nikogo… Jak niewolnik… Albo pies łańcuchowy...

     Doprawdy, Mirmił mógłby się ode mnie uczyć! To zresztą mój ulubiony bohater literacki, choć pewne wiadome siły, które już dawno powinny zostać unicestwione, a jakimś cudem wciąż trwają i trzymają się dobrze, śmią twierdzić, że „Kajko i Kokosz” to nie literatura, a przynajmniej nie pierwszego sortu. Skandal, że pan Tusk jeszcze nie podał się z tego powodu do dymisji!

     Metoda okazała się skuteczna. Ustaliliśmy, że zawieziemy to wszystko samochodem na działkę, po czym odstawię wóz i wrócę taksówką. Z powrotem zabierzemy tę skrzynkę jutro. Po drodze wstąpiliśmy do sklepu.

     - Może to? – spytała Koleżanka Małżonka. – Południowoafrykańskie…

     - A może to? – wskazałem inną butelkę. – Kalifornijskie, zdaje się…

     - A to chilijskie? Piliśmy kiedyś i nam smakowało.

     - A może to hiszpańskie? Podobno tez niezłe.

     - Tu jest bułgarskie. Piliśmy nieraz.

     Trwało to jakiś czas, ponieważ, jak 99,9% wszystkich Polaków, wino ocenialiśmy wyłącznie po etykietce. Tacy z nas znawcy. Podobało nam się takie jedno z maską szamana, ale to z bykiem też było fajne. Takie efektowne! Ten byk miał coś w oczach... Koleżance Małżonce podobał się słoń, ale ja wolę ciemne etykietki i optowałem za takim czymś, co nie wiedziałem, co to jest, a co wyglądało trochę jak zburzony zamek, a trochę jak dziwna formacja skalna. Po namyśle, przyznałem rację Koleżance Małżonce, że przypomina coś jeszcze, ale przy jedzeniu i piciu nie wypada o tym mówić. W końcu poszliśmy na kompromis i kupiliśmy taką z gałązkami winorośli.

     Gdy wszystko było już zawiezione, wywleczone z kanciapki, rozstawione, przygotowane i wystarczyło czekać na apetyt, coś mi się przypomniało. Ukradkiem udałem się do altanki i przewróciłem do góry nogami wszystkie szuflady.

     - Nie ma korkociągu! – oznajmiłem z głupią miną.

     Polazłem do szopki na narzędzia. Gdzieś tam powinien być stary scyzoryk. Był, a jakże! Ale korkociąg miał ułamany…

     - Która godzina?

     Uznałem, że zdążę do pobliskiego sklepu. Bardzo zależało mi na tym, aby jak najszybciej opuścić strefę zagrożenia, więc pędziłem, co but wyskoczy. Zdążyłem.

     - Korkociąg? – gruby sprzedawca zrobił minę, jakbym pytał o tresowanego pająka. – Panie, jest pan pierwszy, który o to pyta! A prowadzę ten sklep już dziewiąty rok...

     Sprintem udałem się do następnego. Tam sprzedawczyni wydała indiański okrzyk, który zapewne miał wyrażać zdziwienie. Na szczegóły już nie czekałem.

     Więcej sklepów w okolicy nie było. Mogłem jeszcze wezwać taksówkę, pojechać do hipermarketu i tam…

     - To już lepiej jedź do domu i przywieź – jęknęła Towarzyszka Życia. – Jest bliżej.

     No, bliżej o jakieś 200 metrów…

     - Kiedy przewidziany jest posiłek? – spytałem zdecydowanym głosem.

     - Za jakąś godzinę.

     - Poświęcę się i spalę trochę – poklepałem się po brzuchu. – W jedną stronę pójdę pieszo. I będę miał odwalony trening na dziś!

     Koleżanka Małżonka spojrzała w niebo. Zaledwie kilka chmurek, słońce prażyło, jak na patelni. Ale ja uśmiechnąłem się tylko na tę niewieścią obawę i odważnie ruszyłem w drogę.

     Po chwili wróciłem, zabrałem klucze od domu i odważnie ruszyłem w drogę.

     Wróciłem tylko po komórkę i portfel. Taksówkarz zrobiłby pewnie dziwną minę, gdybym mu powiedział, że zapłacę później. Po czym odważnie ruszyłem w drogę. Bardzo odważnie. Odwagi starczyło mi na jakieś 500 metrów. Potem pozwoliłem sobie na lekkie opuszczenie ramion, przygarbienie się, szuranie nogami, ocieranie potu z czoła, wzdychanie i inne oznaki zmęczenia.

     Droga zabrała mi równe 55 minut. No, nie da się ukryć, kawałek to jest! Pierwsze, co zrobiłem, to wejście do łazienki i szybki prysznic. Uff, od razu lepiej. Potem telefon na radio-taxi, wyjście z domu, powrót do domu po korkociąg, definitywne wyjście z domu i krótkie oczekiwanie na taksówkę. Na działkę wróciłem na czas – gdy pierwsza porcja z grill była już gotowa.

     Z zadowoleniem wyciągnąłem ze skrzynki butelkę. Chwyciłem nóż, by rozciąć plastikowy kapturek i przygotowałem korkociąg.

     Zakląłem szpetnie.

     Pod plastikowym kapturkiem, malowniczą czernią błyszczącej emalii, zaprezentowała się aluminiowa nakrętka…