Pięć świec na trumnie

     Na poprzednim blogu pisałem o tym każdej zimy. Moi goście już wiedzieli, o czym będzie notka czwartego lutego. Każdego czwartego lutego – od samego początku.

    Tu pojawiło się kilka nowych osób – mogą nie wiedzieć. Należy im się kilka słów wyjaśnienia.

     Kiedy latem, 2007. roku rozpoczynałem przygodę z blogiem, kilka osób mocno mnie wsparło. Wśród nich był student prawa, Michał Piróg, znany nam jako Pragmatyk. Był autorem bloga o zabawnym tytule: „Pragmatyczny blog antykaczy”. Właśnie z powodu tego tytułu rozpoczęła się nasza „znajomość której nie było” – tak to nazywam. Rozbawił mnie, kliknąłem i zaczęło się. Było to w czasach budowy IV RP, która wielu Polakom się nie podobała. Należał do niej również Michał. Pisząc w sposób zrównoważony i zadziwiająco dojrzały na tak młodego człowieka, stanowił swoisty kontrast dla wielu swoich komentatorów, którzy pod każdą notką pracowicie i sumiennie obrzucali go fekaliami. Był ponad to. Podziwiałem jego cierpliwość i dystans do sieci. Nie wiedziałem, że miał wiele powodów, aby nie przejmować się wyzwiskami. Kogoś, kto przeżywał to, co on, nie ruszają wyzwiska. Są dla niego jak kałuża na drodze, którą się omija i idzie dalej, w ogóle nie poświęcając jej uwagi.

     Był gejem. Nie wiedziałem o tym. Dowiedziałem się dopiero później. Ale to było najmniejsze z jego zmartwień, choć w naszym konserwatywnym społeczeństwie nie jest komuś takiemu łatwo. Zwłaszcza, gdy konserwatyści są u władzy – a wtedy tak było. W ogóle by, o tym nie wspominał, ale ten fakt był ważny dla niego samego. "Jestem dumny z bycia gejem" - tak napisał. Ale nie była to dumna notka, jak sugerowałaby treść. To był okrzyk rozpaczy. Jak głębokiej rozpaczy, dowiedziałem się pewnego lutowego wieczora.

     Michał był nieuleczalnie chory. Dysplazja ektodermalna to wrodzona choroba, z którą zmagał się od najmłodszych lat. I przy tym ani razu się nie poskarżył, ani razu nie dał do zrozumienia, jak bardzo cierpi. Na blogu wypowiadał się rzeczowo i zdecydowanie, ale w mailach widać było innego człowieka – trochę nieśmiałego, zamkniętego w sobie i bardzo starającego się, aby nie robić wokół siebie zamieszania.

     Pięć lat temu, czwartego lutego, odpaliłem komputer, wlazłem w pocztę i zamarłem. Pragmatyk popełnił samobójstwo…

     Wtedy dowiedziałem się o jego chorobie i braku akceptacji przez otoczenie, z powodu homoseksualizmu i choroby, która powodowała u niego nieco odmienny wygląd. Choć gdy ujrzałem jego zdjęcia, wcale nie wydał mi się dziwny…

     Pamiętam ten czas, jak zły sen. Bardzo przeżyłem jego śmierć. I pamiętam, że bardzo bolał mnie fakt, iż wielu internautów nawet po śmierci nie dało mu spokoju. Komentarze w stylu „i dobrze, jednego komucha i pedała mniej!” bolały mnie szczególnie. Znalazł się nawet taki, który raczył nas z radością poinformować, że Michał, jako samobójca, na pewno będzie tarzał się w piekle… To mówił ktoś, kto dał nam się poznać jako ortodoksyjny, walczący katolik, dla którego ponoć miłość bliźniego jest najważniejszym przykazaniem. Ktoś, kot nigdy nie nosił na swych barkach nawet jednej dziesiątej tego, co Pragmatyk dźwigał na swoich. Dźwigał dzielnie, prawie przez ćwierć wieku. W końcu załamał się i zabrakło mu sił. Mnie zabrakłoby w połowie drogi, którą on przebrnął.

     Czwarty lutego to zawsze będzie dla mnie szczególny dzień.

    Nie mam tyle cierpliwości do komentatorów, co Michał. Szczególnie paskudne komentarze zwyczajnie usuwam. Staram się jednak robić to jak najrzadziej. Ale pod notkami o zmarłych blogerach zamieniam się w najgorszego z cenzorów. Przepraszam Was – nie potrafię inaczej.
Wiem jednak, że Wam mogę zaufać.

     Zawsze wpadam w patos, gdy piszę o Michale. Jemu by się to nie podobało, wiem o tym. Czułby się tym zażenowany. Gdyby mógł przeczytać tę notkę, na pewno wyraziłby to po swojemu: delikatnie i taktownie, kończąc słowami: "Na razie, spadam do lekarza!"...

     Jeszcze pięć lat temu tak właśnie by napisał.