Sprawa się rypła

     Pierwszy raz w życiu ujrzałem ją prawie dokładnie 25 lat temu. Nie powiem, że zakochałem się w niej od pierwszego wejrzenia, ale w każdym razie od razu poczułem zainteresowanie. Zdobyłem ją. Żyliśmy razem bardzo długo, a jednak, mimo coraz lepszej znajomości, jej tożsamość wciąż była dla mnie zagadką. Aż do dziś…

     Czy pamiętacie mój wpis ze starego bloga, „O tym, jak nie zostałem rycerzem Jedi” ? Wspominam tam o Przyjacielu, a właściwie jednym z dwóch drogich Przyjaciół jeszcze z lat szkolnych. Otóż, posiadał on dwie rzeczy, których ja nie miałem (długie włosy się nie liczą). Pierwszą była gitara. Drugą – umiejętność wydawania przy jej pomocy odpowiednio uporządkowanych dźwięków, podczas gdy ja potrafiłem wydawać jedynie przypadkowe, które nie były już takie miłe dla ucha. A gdy drugi z przyjaciół kupił sobie gitarę, zapragnąłem mieć własną i też nauczyć się a niej grać.

     Przyjaciele bardzo mnie do tego zachęcali. Pewnie, przyjemnie było razem poszarpać druty i podrzeć ryje pomuzykować od czasu do czasu. Problemem nie był też wybór instrumentu, ponieważ ten w drugiej połowie lat 80. nie był porażający - dostępnych było zaledwie kilka modeli. Problemem były fundusze. No i coś jeszcze. Przyjaciel nr 1 miał gitarę klasyczną, Przyjaciel nr 2 – jazzową. Przydałaby się do tercetu basowa, albo chociaż zwykła, elektryczna sześciostrunówka. W sklepach muzycznych królowały wtedy polskie Defile – Aster i bardzo niepodobający mi się Kosmos. Aster kosztował wtedy, o ile dobrze pamiętam, 31 000 złotych polskich. Sześć Chopinów i jeden Kopernik! Jak dla mnie, sporo. Ale, gdy człowiek zacznie marzyć…

     Zacząłem odwiedzać komisy. Jeden, drugi, trzeci… I w pewnym momencie dostrzegłem Ją. Poprosiłem, aby mi ją pokazano.

     To była gitara typu hollow body – to znaczy elektryczna, ale z płaskim pudłem rezonatorowym. Wyposażona była w mostek z modulatorem i wyglądała bardzo podobnie jak gitara jazzowa, tyle, że miała przetworniki i pokrętła. Poza tym, nie miała żadnego znaczka firmowego, żadnej etykietki, żadnego wklejonego papierka – nic. Kompletny anonim!

     Nie była zniszczona, choć widać było po niej, że używana. W każdym razie, była znacznie lepsza, niż ten wymarzony Aster. Kosztowała cztery Chopiny. Niemało, ale zawsze to mniej niż sześć. Poskładałem swoje oszczędności, ograniczyłem trochę jedzenie, odwiedziłem dwie, czy trzy dawno nie widziane ciotki… Wreszcie udało mi się. Kupiłem gitarę i począłem systematycznie ją ujeżdżać.

     Nasz związek nie był idealny. Po kilku latach zgodnego współżycia poznałem kogoś innego i zawarłem inny związek. Już w urzędzie. I na starą miłość zabrakło czasu, zwłaszcza, że niedługo pojawiły się owoce mojego związku. Przez niemal piętnaście lat gitara leżała zapomniana na szafie. Miałem ją w rękach tylko raz, w czasie przeprowadzki, po czym znów wylądowała w wiadomym miejscu. Przypadkiem napatoczyłem się na nią pół roku temu. Wziąłem w ręce, przeprosiłem, wyczyściłem, zaopatrzyłem w nowe struny… Ale ona tak łatwo nie wybaczyła! Musiałem uczyć się wszystkiego od początku. Nie dotarłem jeszcze do poziomu 1/3 swoich poprzednich umiejętności.

     Ale teraz ja miałem nad nią pewną przewagę – Internet! Mogłem wreszcie sprawdzić jej tożsamość! I zacząłem poszukiwać jej w sieci. Szukałem długo, bo nie bardzo wiedziałem, gdzie szukać. Jaka to marka?

     - To przecież Gibson – stwierdził Znajomy. – Poznaję po stylistyce!

    Nie powiedziałm mu, że jest idiotą. Gibson w latach 80. był w Polsce niedostępny dla zwykłego, szarego człowieka. Takie instrumenty kupowało się albo „za dulary”, albo pewnie z przydziału dla zawodowców po linii i z ramienia. No, i na pewno nie kosztowałby „zaledwie” czterech Chopinów!

 

     Szukałem dalej. Zacząłem oczywiście od polskich Defili i czeskich Jolanów – te były wtedy w miarę dostępne. Nic. Czyżby to rzeczywiście była jakaś „lepsza”? Jakość wykonania wydała mi się dość dobra…

     Przeleciałem wszystkie modele Gibsona, Fendera, Ibaneza, Hofnera i dużo, dużo innych, o których nawet nie słyszałem. Nic.

     Już prawie dałem za wygraną. Ale coś mnie tknęło.  Postawiłem poszukać w „krajach-demoludach”, już nieistniejących. W Czechosłowacji już sprawdzałem, w ZSRR nawet nie szukałem, bo stylistyka zdecydowanie nie była radziecka. Ale zacząłem szukać w NRD.

     Długo szukałem, bo niewiele danych na ten temat było w sieci. W końcu natrafiłem na wypowiedź Zbigniewa Hołdysa, wspominającego o NRD-owskich gitarach Musima. Wklepałem, poszukałem zdjęć. Znowu nic…

     Już byłem bliski zrezygnowania, gdy rzutem na taśmę ujrzałem znajomy kształt. Jakby moja… Podobna! Tylko że basowa. Ale kształt pudła podobny. Najechałem kursorem na zdjęcie. Pokazała się etykieta.

     MIGMA!

     Dalej już poszło łatwo. Wujek Google -> grafika -> Migma - >enter.

     Jest! Mam cię wreszcie!

     Migma Favorit – dowiedziałem się o tym dopiero dziś. Mała rzecz, a cieszy jak diabli! Ile to czasu nieraz potrzeba, aby dobrze się poznać!