O białym śniegu, generującym czarne myśli

     Nienawidzę zimy! Przynajmniej rankiem…

     Każdy ma swoje prywatne, poranne rytuały. Jedni śpiewają „Kiedy ranne wstają zorze”, inni klną, na czym świat stoi, jeszcze inni po omacku szukają papierosów, albo słabym głosem proszą o coś do picia i coś od bólu głowy. Ja zawsze z wyrzutem spoglądam na budzik, jęczę „To już?” i rozpoczynam kilkuminutowy proces rozczulania się nad sobą. No, niestety, jeśli nie pożałuję sam siebie, nikt tego za mnie nie zrobi!

     Zatem użalam się konsekwentnie i pracowicie. Że tak bardzo chce mi się spać, a tu trzeba zwlec się z ciepłej pościeli i wyjść na mróz, wiatr i śnieg. Że tak późno wczoraj wyrobiłem się ze wszystkimi obowiązkami i nie dałem rady pójść spać wystarczająco wcześnie. Że tak bardzo chciałem nauczyć się grać kolejny utworek na gitarze, a nie miałem nawet wczoraj czasu wziąć jej do ręki. Że książka, którą dostałem na urodziny, wciąż jeszcze nie przeczytana, bo nie było czasu. Że znowu trzeba będzie iść do tego biura i pracować, a tu człowiek najchętniej przewróciłby się na drugi bok i zachrapał. Że niedźwiedzie mogą sobie zimą spać do woli, a ja muszę się zrywać na długo przed świtem. Nietoperze też… I jeszcze umieją latać, a ja nie umiem!

     Kiedyś żaliłem się Koleżance Małżonce. Przez kilka dni wytrzymała, potem stwierdziła, że nie ma już na mnie cierpliwości i albo się zamknę, albo ona zamieni mnie na inny model. Optymistka! Sam więc muszę się pocieszać. Zwykle robię to w myślach, bo mi się rano nie chce pyska otwierać. Niestety, moje współczujące i pełne zrozumienia pocieszenie nie zawsze brzmi przekonująco. Zwłaszcza w poniedziałkowy ranek moje „Jeszcze tylko pięć dni i już weekend” słabo poprawia humor.

     Potem wstaję i spoglądam za okno. Widok za nim to dodatkowy powód do żalu. Jeśli pogoda jest ładna, rozpaczam, że bezpowrotnie w pracy zmarnuję taki piękny dzień. Jeśli brzydka – że muszę się wlec taki kawał do roboty, w taką paskudną pogodę. Powód do narzekania zawsze się znajdzie.

     Wczoraj nie musiałem go długo szukać. Gdy rankiem zerknąłem przez okno, fala rozpaczy sama mnie zalała. To ja mam porzucić tę ciepłą i wygodną namiastkę raju, zwaną łóżkiem, ogacić się jak Eskimos i brnąć w tym śniegu po kolana? Pośród zimowego wichru, przenikającego do szpiku kości, śniegu padającego na oczy, pojawiających się znienacka watah wygłodniałych wilków, strasznych zbójców z maczugami, czyhających na nieostrożnych podróżnych…

     - Zamknij się wreszcie i słuchaj! – bywa, że Koleżanka Małżonka nie ma w sobie nic z chrześcijańskiej cnoty miłości bliźniego. Zwłaszcza, gdy wydaje poranne dyspozycje. – Cztery zwykłe bułki, dwie mleczne, jedną grahamkę i chleb razowy!

     Łkając (w myślach, bo przecież nie można okazać słabości w obliczu wroga zimna) udałem się do sklepiku. Przez chwilę zastanawiałem się, czy nie wyżalić się ekspedientce. Ona przynajmniej ma obowiązek mnie wysłuchać. Ale nie chciało mi się gadać. Ja w ogóle jestem małomówny, ale rano w szczególności. Zwyczajnie nie chce mi się otwierać ust…

     Kilkanaście minut później, zaopatrzony w kanapki, ogolony i pełen samobójczych myśli, brnąłem już w śniegu po kolana, do miejsca przeznaczenia, w którym miałem zamiar zmarnować sobie kilka ładnych godzin życia. Niby mogłem jechać samochodem, ale odkop go, człowieku, spod tych zwałów śniegu! Prędzej będę pieszo. Nie powiem, na odcinku mniej więcej dwustu metrów chodniki były odśnieżone. Ale ja do pracy mam trzy i pól kilometra! Nie dość, że przemoczyłem buty, śnieg napchał mi się w nogawki, to jeszcze wciąż wiało i śnieg złośliwie leciał mi w oczy, oślepiając mnie całkowicie. To była droga przez mękę. Gdy dotarłem do biura, ledwo żyłem – a to był dopiero początek pracy!

     Co robiłem w pracy, zmilczę. Nie było to nic interesującego i nie chce mi się do tego wracać. No właśnie: wracać! Czekała mnie jeszcze droga powrotna. I to pod wiatr! Zgroza…

     Jaki był tytuł tego filmu, o niemieckim jeńcu, który uciekł z łagru? On przynajmniej miał rakiety śnieżne i nie musiał zapadać się w śnieg. I brodę, która go grzała w policzki. I pistolet, którym mógł skrócić swoje męki… A ja nie miałem nawet porządnej czapki z daszkiem, żeby ochronić oczy przed tym białym paskudztwem, sypiącym się z nieba. Zawsze mam dylemat, czy wziąć czapkę z daszkiem, narażając uszy na odmrożenie, czy zimową, w której wprawdzie ciepło, ale śnieg sypie się prosto w oczy. I zawsze wybiorę źle…

     Gdy zmarznięty wlazłem do mieszkania, liczyłem choć na odrobinę współczucia. A tu od początku same wyzwiska! No, bo nie jest miłe, zostać nazwanym bałwanem!. I co z tego, że byłem cały biały od śniegu? No, normalne, że jak pada śnieg, to jest się białym!

     A tu jeszcze nie koniec męki. To przecież dzień babci!

     W zasadzie mógłbym olać to święto, bo moja babcia już nie żyje. Niech się smarkateria martwi! Mają ferie. Cały dzień siedzą w domu i grają w jakieś idiotyzmy. Niech się przejdą, dobrze im to zrobi. Zanim odkopię samochód, będą na miejscu.

     - Ale kwiatki zmarzną! – jęknęła Koleżanka Małżonka. – Musisz ich zawieźć!

     No tak, ja, zmordowany po całym dniu, muszę jeszcze wypoczętej smarkaterii tyłki wozić! To jest wyzysk! Od tego zaczynały się rewolucje. Oni najwyraźniej chcą gilotyny na placu zabaw!

     Minęło trochę czasu, zanim wśród zasp odnalazłem swój samochód. Westchnąwszy, chwyciłem łopatę i zacząłem go odkopywać. Trzeba było jeszcze odśnieżyć kawał parkingu, żeby w ogóle dało się nim wyjechać. Potem złapałem miotełkę.

     Śnieg, oczywiście, nie miał zamiaru przestać padać. Co zmiotłem, po chwili pokrywało się tym białym, zakichanym, trędowatym, sparszywiałym, francowatym… O mało nie przekroczyłem kolejnej granicy…

     Jazda przypominała loterię – skręci/nie skręci. Dzięki refleksowi, wyrobionemu w wielu powietrznych pojedynkach nad południową Anglią, gdy za sterami Spitfire’a, grzmocąc z kaemów do wrednych Messerschmittów i Heinkli… No dobra, w grze Mortal Combat. Zadowoleni? W każdym razie, dojechaliśmy w jednym kawałku. No, trochę też dzięki temu, że po drodze spotkaliśmy zaledwie dwa samochody. Tylko idioci jeżdżą w taką pogodę! I niektórzy taksówkarze. I z rzadka pługopiaskarki…

     Długo nie zabawiliśmy. Babcia rozumiała, że już późno, a ja, jak o 6:00 wciągnąłem buty, tak do tej pory ich nie zdjąłem. Już mi w nich chlupotało. Ale to wystarczyło, żeby samochód znów zaczął przypominać łysy pagórek, z którego dzieci zjeżdżają na sankach. Już nie użalałem się nad sobą. Kląłem jak szewc, nie zważając na dzieci – w szkole i tak uczą się gorszych wyrazów. Śnieg chyba się mnie przestraszył, bowiem uciekał od tej miotełki, aż się kurzyło. Kilka minut mi wystarczyło, żeby odśnieżyć na tyle, że dało się nim jechać.

     Oczywiście, szyby zamarzły od środka. Nic dziwnego – nasze oddechy osiadły na szybie, a ta szybko się wychłodziła. Trzeba było skrobać szyby od środka, pokrywając przy okazji wnętrze samochodu malowniczymi płatkami śniegu. Spodziewałem się kłopotów z opuszczeniem zaspy. Balem się, że samochód się sam nie wykopie i trzeba będzie wołać pomoc, ale jakoś się udało.

     Droga powrotna była jeszcze gorsza. Mało co widziałem przez wciąż zamarzające szyby. Samochód tańczył po zaśnieżonej drodze, jak primabalerina. Na niedługim odcinku drogi aż dwa razy spotkałem pługi. Robiły, co mogły – ale mogły niewiele. Gdy śnieg wciąż sypie, żaden pług nie da rady – co z tego, że zgarnie, jak za chwilę jest to samo? Rondo pokonałem chyba przy pomocy czarów – sam nie wiem, jak mi się to udało.
    

     Gdy dotarłem do domu, pierwsze co zrobiłem, to napchałem papierów do butów. To najlepszy sposób na ich wysuszenie. Nie zważałem przy tym na protesty Koleżanki Małżonki, że gazeta jeszcze nie do końca przeczytana. Co ona chce czytać? Reklamówki z Obi? A potem gorący prysznic. Tak, gorący! Cała łazienka zaparowała! Wygrzałem się za wszystkie czasy. I książeczka, i łóżeczko i ciepła herbatka. I wiecie co? Bardzo lubię zimę!

     Przynajmniej wieczorem…