Obrażona muza

     Znacie zapewne historię podróżnika, który poprzez ogłoszenie w prasie próbował znaleźć współorganizatora wyprawy badawczej. Podał w nim warunki, jakie musi spełniać kandydat, między innymi znajomość języka suahili, dyplom z biologii, umiejętności strzeleckie, biegłość w preparowaniu okazów itp. Pewnej nocy zbudził go natrętny dzwonek do drzwi. Zwlókł się więc z łóżka i poszedł otworzyć. Zaspanego podróżnika przywitał niemłody już, chudy osobnik, z gazetą w ręce.

     - Ja w sprawie ogłoszenia! – oświadczył po wstępnych uprzejmościach.

     Podróżnik obrzucił go krytycznym spojrzeniem. Przybysz nie wyglądał na doświadczonego podróżnika, raczej na gryzipiórka i to niedługo przed emeryturą.

     - A spełnia pan podane warunki? – spytał. – Zna pan język suahili?

     - Nie – odparł przybysz pewnym głosem.

     - To może jest pan zdolnym biologiem?

     - Nie – powtórzył przybysz. – I nie mam pojęcia o preparowaniu okazów. Szczerze mówiąc, nie bardzo nawet wiem, co to znaczy.

     Podróżnik obudził się na dobre i ze zdziwieniem przyjrzał się swojemu gościowi.

     - To pewnie chociaż jest pan wyborowym strzelcem?

     Znów odpowiedź przecząca.

     - Nigdy w życiu nie miałem w rękach innej broni, poza nożem do krajania chleba! A i to tylko pod okiem żony.

     Podróżnik uniósł brwi jeszcze wyżej.

     - A organizował pan kiedyś wyprawę badawczą? – spytał.

     - Nawet nie wiedziałbym, od czego zacząć – stwierdził gość.

     Brwi uciekły podróżnikowi niemal na potylicę.

     - To po co pan do mnie przychodzi?

     Gość uniósł w górę palec i poważnym głosem oświadczył.

- Przyszedłem panu powiedzieć, aby w żadnym razie pan na mnie nie liczył!

 *     *     *

     Jestem w identycznej sytuacji. Przylazłem tutaj i wklepałem notkę tylko po to, aby Wam powiedzieć, że nie mam nic do powiedzenia.

     Od tygodnia szukam natchnienia. Miałem jeden rewelacyjny pomysł na błyskotliwą notkę. Ale nie zapisałem go na czas. Zapomniałem – jak zresztą wiele innych przed nim. I z doświadczenia wiem, że już sobie nie przypomnę. Nigdy mi się nie udało. Ba, zdarzało się, że zapomniałem, zanim znalazłem coś do pisania! Bowiem wena to iskra. To eksplozja! To nagły błysk ognia, chwila ciszy, potem głośny huk, westchnienie echa i cisza, aż w uszach dzwoni. Właśnie jestem na etapie ciszy. Przedłużającym się etapie, dodajmy. Muza chyba obraziła się na mnie.

     Ponadto, wpadłem w melancholijny nastrój. Nie przez pogodę. Przez pewne wydarzenia, które miały miejsce pięć lat temu. Zawsze, gdy zbliża się ich rocznica, robię się nieco przybity. Choć muszę przyznać, że z roku na rok jest lżej. Z pewnością o tym napiszę, już za kilka dni, więc nie musicie spekulować i szperać w kalendarium Wikipedii. Zresztą, tam tego nie ma…