Trudny rachunek

     Chyba udziela mi się jesienna chandra. No tak, przecież mamy rok parzysty! A w roku parzystym zawsze przeżywam ją szczególnie intensywnie. Nie pytajcie, mnie, dlaczego, bo nie wiem. To prawo empiryczne, oparte wyłącznie o własne doświadczenia. Stąd stworzyłem następujący wzór:

     Dp = 2,6 Dn * jakaśgreckalitera * jakaśinnagreckalitera,

     gdzie:

Dp - deprecha w roku parzystym

Dn - deprecha w roku nieparzystym

jakaśgreckalitera - niemianowany współczynnik intensywności deprechy, zależny od pogody, zawierający się w przedziale od 0,8 (przy słoneczniej pogodzie) do 1,6 (szaruga, chmury, leje, wieje, gawrony kraczą itp.)

jakaśinnagreckalitera - kolejny niemianowany współczynnik melancholiczny, zależny od tego, na jaką muzykę mnie aktualnie wzięło; waha się od 0,75 przy "Oye mi canto" do 3,1 przy "November rain".

     Ten wzór jednak nie jest taki prosty, jakby się wydawało, bowiem istnieje jeszcze jedna zależność. Otóż, wybór muzyki, jaką na okrągło zamęczam siebie i najbliższe otoczenie, zależy od niewiemczego! Przy czym niewiemco jest absolutnie nieprzewidywalne, ale w pewnym stopniu też zależy od pogody. Istnieje zatem korelacja współczynników intensywności deprechy i melancholiczności, jakkolwiek do dnia dzisiejszego nie jest ona zbadana.

     Nitagerową deprechę mierzymy w ferrach. Oszczędzę Wam opisu, w jaki sposób wyznacza się tę jednostkę, bo to dość skomplikowane. W każdym razie, robi się to w sposób podobny, w jaki Trurl wyznaczał kiedyś jednostkim, zwane hedonami, tylko w drugą stronę. Wspomnę tylko, że nad kreską ułamkową widnieją między innymi takie jednostki, jak decybele (od krakania gawronów), metry na sekundę (prędkość wiatru), procenty (nie, to nie to, o czym myślicie - chodzi o wilgotność względną powietrza!), czy kilogramy (w których wyznaczamy masę opadłych liści). Pod kreską znajdują się luxy (zależne od nasłonecznienia i liczby przepalonych żarówek, których nie chce mi się wymienić), metry kwadratowe (oznaczający sumę odsłoniętej powierzchni ciała wszystkich atrakcyjnych pań, mijanych tego dnia po drodze z pracy) oraz sekundy (w których liczy się m.in. ilość wolnego czasu, jaką jeszcze człowiek ma przed sobą).

      Dochodzi do tego cała masa niemianowanych wyróżników, zależnych od intensywności zapachu kawy, smaku wina/koktajlu/nalewki, sukcesów/porażek w pracy, dobrego/złego humoru pozostałych domowników i liczby aktualnych artykułów o katastrofie smoleńskiej.

     Jeden ferr to ta ilość cierpienia, jakiej doznaje się w chwili, gdy człowiek dowiaduje się, że zamiast kawałka czekolady dostał plastikową atrapę. Jeśli podzielimy to wszystko przez temperaturę mięknięcia polietylenu i wyciągniemy przed nawias współczynnik zęba bolącego, wszystko można łatwo sprowadzić do układu SI.

     W przybliżeniu, oglądając brazylijski serial, człowiek przyjmuje na klatę około 7 ferrów. Rozcinając sobie palec piłą taśmową - około czterdziestu, natomiast rano, na drugi dzień, po ostrej balandze - od pięćdziesięciu, do pięćdziesięciu sześciu. Około siedemdziesięciu ferrów doświadczamy, gdy na schodach kłaniamy się seksownej sąsiadce i zdajemy sobie sprawę, że zapomnieliśmy włożyć spodni. Gdy kolędnicy odkryją, że jednak jesteśmy w domu, to będzie około trzydziestu ferrów. Gdy zrobią to Świadkowie Jehowy - jakieś pięćdziesiąt parę - i osiemdziesiąt, gdy sztuka ta uda się agentowi ubezpieczeniowemu.

     Przy czym chciałbym tu stanowczo zaprzeczyć pewnym stereotypom. Amerykańscy naukowcy obliczyli bowiem dokładnie, że wizyta teściowej to niecałe dziesięć (w trakcie meczu - około dwudziestu pięciu), a "migrena" żony to wartość, obliczana ze wzoru 60 minus wiek w latach. Niestety, kartka była udarta u dołu, więc nie wiem, czy chodzi o nasz wiek, czy o wiek małżonki.

     Jak widzimy, wpływ na deprechę mamy raczej niewielki. W zasadzie możemy jedynie potęgować go, bądź minimalizować, przez wybór odpowiedniego kanału na You Tube. Coś jednak czuję, że dziś wieczorem znów Axl, przy źle ofarbowanym księdzu, będzie czekał na Stephanie, ubrany we frak i idiotyczne kalosze, Slash znowu zgubi obrączki, a potem pożegna się z Duffem i wyjdzie z kościoła, aby zagrać jedną z najpiękniejszych solówek w historii muzyki rockowej i - kilka minut później - stojąc już na fortepianie, coś w rodzaju przejmującego marsza pogrzebowego, przenikającego do szpiku kości.

     Nic nie poradzę, że to muzyka z czasów mojej - późnej, bo późnej - ale zawsze młodości.