Święty

     Rzadko piszę na temat, który pojawia się na pierwszych stronach gazet. Zwykle czekam, aż stamtąd zniknie. Dlatego też dopiero dziś skomentuję wydarzenie sprzed kilku dni.

     Stało się, że pijany biskup przydzwonił samochodem w latarnię. Stało się, że policja przebadała go na obecność alkoholu w organizmie - niestety, z pozytywnym wynikiem. Stało się, że miało to miejsce pryz przejściu dla pieszych i tylko szczęśliwym zbiegiem okoliczności nikt tamtędy nie szedł.

     Słyszałem głosy - głównie ze strony Kościoła - że przecież nic wielkiego się nie stało. Wypił - no i co z tego? Tylu Polaków siada za kółkiem po alkoholu, a oni czepiają się księdza! Bo ksiądz, to zaraz trzeba mu dokopać! Zaprawdę, belki w swoim oku nie widzicie!

     No cóż, ja też uważam, że ksiądz to taki sam człowiek, jak każdy inny, tyle tylko, że ja na co dzień traktuję go tak samo, jak wszystkich innych ludzi. Ale co ja mogę? Ja zwykły szaraczek jestem! W porównaniu do kościelnych hierarchów - zupełne zero! A oni wymagają, by księdza traktować zupełnie inaczej.

     Niedawne skargi Watykanu na polskich polityków, w tej liczbie również premiera Tuska, utwierdzają mnie tylko w przekonaniu, że Kościół traktuje nasz kraj jak swoją wyłączną własność. Nuncjusz Migilore uważa, że polscy politycy "spokojnie obrażają Kościół, nigdy się nie tłumacząc ani nie przepraszając". Gdy weźmiemy pod uwagę, że "obrazić Kościół" jest niezmiernie łatwo - wystarczy skrytykować pijanego księdza, który spowoduje wypadek drogowy - sprawa nabiera jeszcze innego aromatu. Nuncjusz uważa też, że "premier Donald Tusk również stawia księży w niezręcznej sytuacji i nie przeprasza."

     Nie mogę opędzić się od wrażenia, że stosunki Państwo-Kościół, jakich chciałby ten ostatni, miałyby być odzwierciedleniem stosunków Sługa-Pan. Przedstawiciel rządu ma zamknąć gębę i niech nie waży się krytykować swego Pana! A jeśli już mu się niechcący coś wymsknie, ma za to przeprosić, bijąc się w pierś i błagać o wybaczenie.

     Fakt, że Kościołowi marzy się powrót do średniowiecza, w którym to każdy władca musiał być mu bezwzględnie posłuszny, niespecjalnie mnie dziwi. Natomiast z podziwu wyjść nie mogę na myśl, że chcą tego również polscy politycy - przynajmniej niektórzy.

      Wracając do niedawnego wypadku.

    

     Niby nic się nie stało - zniszczona została jedynie latarnia, ale tę da się przecież naprawić. Prawo, ale też zwykła, ludzka uczciwość, nakazywałyby, aby sprawca pokrył koszty naprawy z własnej kieszeni, lub własnego ubezpieczenia. Wierzę, że tak się stanie. Sama postawa biskupa mimo wszystko zaimponowała mi - postąpił źle, ma tego świadomość, przeprasza i nie ucieka od odpowiedzialności. Daje to nadzieję, że wyciągnie z tego zdarzenia naukę i już nigdy nie popełni tego błędu. Ale trzeba zrozumieć, że tylko przypadkiem nie przechodziła tamtędy np. matka, pchająca wózek z małym dzieckiem. Co warte byłyby wtedy przeprosiny biskupa?

     Wciąż przed oczami mam pewien widok. Czasami przyśni mi się w nocy - zrywam się wtedy z poduszki, ze zduszonym jękiem. Przejście między cmentarnym murem, a ścianą budynku. Idę obok żony, a każde z nas pcha wózek. Ja wiozę Starszego, ona Młodszego. I nagle słyszymy potworny ryk. Jakiś samochód na wysokich obrotach wpada na rondo, odbija się od stojącego na wjeździe samochodu i z rykiem silnika pędzi prosto na nas. Uciekać nie ma dokąd - za wąsko!

     I nagle samochód uderza w stojący przy rondzie drogowskaz. To daje nam sekundę czasu. Pędzimy przed siebie, w miejsce, gdzie kończy się ściana budynku, po czym uciekamy na boki. Chłopcy uderzają w płacz. Samochód nadal porykuje silnikiem. Odczepia się od drogowskazu i próbuje pędzić dalej, ale uniemożliwia mu to skrzywiony błotnik. Po kilku metrach staje przy krawężniku.

     To było jesienne popołudnie - niewielu ludzi kręciło się wokół. Ot, jakiś pan z pieskiem, idący w stronę parku, jakieś starsze małżeństwo, wychodzące z cmentarza, jakaś zakochana parka... Ale wtedy tych paru ludzi zmieniło się w prawdziwy tłum. Nie wiem, jak to się stało - za bardzo byłem zajęty uspakajaniem dzieci. W każdym razie, w stronę samochodu ruszyła masa ludzi! Siłą wywlekli kierowcę, który wciąż próbował ruszyć. Kierowca, jak łatwo wywnioskować, był pijany - ledwo stał na nogach.

     Policja zjawiła się błyskawicznie. Nie musiała szukać chętnych do zeznań - wzburzony tłum wręcz zarzucił funkcjonariuszy informacjami.

     Starszemu Panu aż trzęsły się ręce, gdy pokazywał w nasza stronę.

     - Gdyby nie ten drogowskaz, tych dzieci już by nie było! - mówił łamiącym się głosem.

     Policjant zebrał dane kilku osób, w tym nasze i kierowcy samochodu, który zgodnie z przepisami zatrzymał się przed rondem i miał pecha zostać uderzonym w bok przez pijaka. Na szczęście nic mu się nie stało.

     - To na wszelki wypadek - powiedział. - Potrzebujemy świadków, na wypadek, gdyby próbował mataczyć.

     Ale zaraz pokręcił głową.

     - Choć w tym wypadku to czysta formalność - dodał. - Jest ewidentnie pijany!

     Ja po prostu nie potrafię wzbudzić w sobie współczucia dla pijanego kierowcy! Choćby nie wiem jak się kajał i przepraszał.

    

     Sprawa nie byłaby warta notki, gdyby nie próby wybielania hierarchy przez niektórych kleryków. Również, o dziwo, często krytykowanego przez biskupa Ojca-Dyrektora. Co jednak znaczy solidarność, gdy w grę wchodzą tak ważne sprawy, jak przywileje i bezkarność! Ja nie chcę niczego więcej, niż równości wobec prawa. Należy potraktować TAK SAMO owego biskupa, jak potraktowano pijanego kierowcę, który omal nie wywiózł całej mojej rodziny na cmentarz. Wtedy jakoś nikt nie mówił "nic się nie stało". Nikt nie twierdził "oj, tam, wypił może jednego koniaka!". Nikt nie oskarżał tłumu słowami "a kto z was nigdy nie wypił?". Nikt nie nawoływał do przebaczenia i modlitwy za sprawcę wypadku.

     Bo sprawca nie miał koloratki, która przez niektórych obywateli jest równoznaczna z licencją na łamanie prawa.

    

     Chciałbym... Nie, nie chciałbym! Zdecydowanie nie chciałbym!

     Ale jestem ciekaw, jaka byłaby reakcja tłumu, gdyby po wyciągnięciu pijanego kierowcy z samochodu, zobaczył on na jego szyi koloratkę...

     Jest jeszcze jedna rzecz, która oburza mnie do głębi. Księża, nie wyłączając naszego ukochanego biskupa, potrafią z ambon grzmieć pełne potępienia słowa przeciwko pijanym kierowcom! Czyżby wyłącznie kierowcom bez koloratek? Potrafią grzmieć: "Nie widzicie belki w swoim oku!" - podczas, gdy oni sami jej nie widzą. Potrafią pouczać innych, jak należy żyć - innych, nie siebie! I zdecydowanie za bardzo interesują się naszym życiem, a za mało swoim.