Z flagą na... ustach

     W Warszawie przewidziano już 12 różnego rodzaju marszów, zgromadzeń i wieców, z okazji Święta Niepodległości. Każdy z organizatorów deklaruje „pokojowy przebieg”. Dziwne, prawda? Dziwne jest to, że o tym informują! Znaczyć to bowiem może, że marsz mógłby się odbyć również wtedy, gdyby organizatorzy zadeklarowali, iż mają zamiar podpalić szesnaście samochodów, w dwudziestu pięciu innych powybijać szyby, pozrywać kostkę brukową i obrzucić nią sklepowe wystawy, a na panów policjantów mają przygotowane koktajle Mołotowa, w butelkach po Żubrze, łańcuchy, pokradzione łaciatym krowom, z podwarszawskich wiosek i metrowe, drewniane pały, kupione w sklepie sportowym – bo, jak wiadomo, sport to zdrowie.

     A tak wiemy przynajmniej, że zamiarem organizatorów jest, aby skończyło się na gwizdach, wyzwiskach i transparentach, z różnymi budującymi odświętny nastrój napisami, jak na przykład „Raz sierpem, raz młotem…”, „Żądamy prawdy!”, „Zdrajcy!”, „Mordercy!”, „Oddajcie wrak!”, „Rydzyk won!”, „Moherowe berety uciskają w głowę!” – i tym podobne, patriotyczne hasła.

     Z pewnego źródła wiem, że mój idol – król Julian – nie weźmie udziału w tej demonstracji i nie będzie wygwizdywał uczestników manifestacji spod niewłaściwych jego zdaniem znaków. Jest to z jego strony spore poświęcenie, bowiem zawsze pragnął zostać zawodowym gwizdajłą. Proponuję wziąć z niego przykład, bo inaczej Polacy pokażą, że maja mniej rozumu niż najsłynniejszy lemur na świecie. Ale, przecież każdy z uczestników marszu i tak wie lepiej, a ja jestem przecież komuchem, Żydem, ateistą, ruską hołotą, moherowym beretem, sługusem Rydzyka, agentem Mossadu i kochankiem Putina i Jacykowa, więc nie sądzę, by ktokolwiek mnie posłuchał. Poza tym jestem ślepcem i głupcem, bo nie widzę strasznej katastrofy, nie widzę, że kraj tonie, nie widzę, że wszystko idzie w złym kierunku, nie widzę, że jestem niewolnikiem we własnym kraju, a mam czelność widzieć, że coraz trudniej mi znaleźć wolne miejsce parkingowe… Kto by tam takiego idioty słuchał. Mówi się trudno i gwiżdże się dalej.

     Co jest naprawdę przykre, to to, że święto wypada w niedzielę. Nie mamy więc żadnego, dodatkowego dnia wolnego, których nigdy za wiele. Pozlewałby człowiek wręczcie te nalewki i jabole… No i sklepy prawdopodobnie będą pozamykane. Gdzie więc będziemy kupować nasze rogale? Trzeba będzie kupić je dzień wcześniej i zjeść na drugi dzień, jako wczorajsze. A ja tak lubię świeże pieczywo! Z wyjątkiem sernika…

     Może nie wszyscy wiedzą, że 11 listopada w Wielkopolsce obchodzony jest zupełnie inaczej, niż w pozostałych regionach kraju.

     Przede wszystkim dlatego (chyba!), że dla Wielkopolan owa data wcale nie jest rocznicą odzyskania niepodległości – tę Wielkopolanie wywalczyli sobie sami, nieco później. Choć istniały już wtedy zalążki niepodległego państwa, w dodatku wywalczone – jakież to prozaiczne – bez upuszczenia choćby kropli krwi. Aż wstyd o tym pisać! Tak, tak, pierwszym wolnym polskim miastem w Wielkopolsce był Ostrów – jakieś 120 kilometrów na południowy wschód od Poznania, który ogłoszono polskim już 10. listopada i zawiązano w nim Republikę Ostrowską. Mało kto o tym wie, ponieważ przejęcie władzy odbyło się w sposób bezkrwawy, w czym – co należy podkreślić – niemała zasługa postawy władz niemieckich. Nie było strzelanin, stosu trupów, rzeki krwi i przez to nie ma komu postawić pomnika. Powstał kiedyś nawet o tym film, ale był tak niesamowicie nudny, że nie dało się go oglądać. Zresztą, ta wolność trwała zaledwie dwa tygodnie, bo incydent ten pokrzyżował w jakiś sposób plany Powstania Wielkopolskiego i również (o zgrozo!) po dobroci zniej zrezygnowano, zwracając na krótko władzę Niemcom.

     A jednak Wielkopolanie potrafią obchodzić to święto w sposób radosny i pozbawiony niepotrzebnego nadęcia. Nie dlatego, że mają wielkie serca – tych nigdy Warszawiakom nie odmawialiśmy – ale dlatego, że mają wielkie żołądki, a stamtąd do serca niedaleka droga, o czym wie każda niewiasta.

     Otóż, Wielkopolanie tego samego dnia świętują również z innej okazji. Oto święty Marcin przyjeżdża do nich, na białym koniu! I z tej okazji w całym regionie piecze się tradycyjne, słodkie rogale, a wszystkie twarze rozjaśniają się uśmiechem, bo te rogale są naprawdę pyszne. No, może ktoś się skrzywi, na myśl, ile to ma kalorii, ale gorące postanowienie, że „od jutra biorę się za siebie” i działa to jak katharsis. Rogal od razu smakuje jeszcze lepiej.

     I wiecie co? Ja wole naprawdę patrzeć na roześmianych ludzi, wcinających słodkie rogale, niż na nadęte twarze patriotów wyższego rzędu, wymachujących flagami! Ten uśmiech to dla mnie najpiękniejsza flaga. I takimi właśnie uśmiechami chciałbym oflagować całą ulicę, a wydaje mi się, że Ojczyźnie byłoby to milsze niż tysiące biało-czerwonych chorągwi, wywieszonych niejednokrotnie tylko po to, by zademonstrować coś „na pohybel zdrajcom, żydom i komuchom” – jak czyni to jeden z moich znajomych. Jestem ciekaw, ile tych flag, powiewających na budynkach 11. Listopada, było wywieszonych z równie ważkiego powodu.

     Broń Boże, nie oskarżam wszystkich wieszających flagi, a nawet większości, o nienawistne uczucia. Ba, jestem pewien, że to zdecydowana mniejszość, a nawet że to margines! A przynajmniej, mam taką nadzieję. Za to nie mam wątpliwości, że rogale na twarzach Wielkopolan są szczere - i tego Wam wszystkim życzę na to Święto.