O potrzebie regulacji

   Szlag mnie trafi!

   Chłopcom przepaliła się żarówka w lampie. Specyficznej lampie, bo żarówki w niej lustrzane. Oczywiście, zgodnie z dyrektywą naszej kochanej Unii, żarówek takich już w sklepach nie uświadczysz. Kosztowała ona niewiele ponad złotówkę. Teraz, aby kupić coś podobnego, muszę wydać 20 złotych! Pomnóżmy to przez 3 żarówki, wyjdzie nam ponad sześć dych. Zamiast niecałych czterech złotych...

     I co z tego mamy? Ilość prądu, zużywanego na oświetlenie naszych mieszkań, to niewielki procent globalnego zużycia. Zmniejszenie go nawet o połowę nie daje NIC. ABSOLUTNIE NIC!

    Daje nam to jedynie wyższe koszty zakupu żarówek (o ich trwałości zamilczę, bo to wielokrotnie obalony przeze mnie samego mit) i okularów, bo rozproszone światło bardziej psuje wzrok.

    Gdybyśmy jeszcze dostawali ten prąd za darmo - OK, państwo daje, państwo dyktuje warunki. Ale ja ten prąd KUPUJĘ, za własne pieniądze! I to ja powinienem mieć prawo do decydowania, na co chcę go zużyć.

    Że żarówka grzeje? No i dobrze! Mniej energii pójdzie na ogrzewanie! Energia w kaloryferach to niby skąd się bierze? Z ciepłowni, która jeszcze bardziej zanieczyszcza środowisko niż niejedna elektrownia, pomijając już nieporównywalne straty przesyłu. Potraktowano nas jak idiotów! I najgorsze, że nie widzę, aby ktokolwiek, poza mną, nie burzył się na to. Bo ja wiele ścierpię. Ścierpię niewygody, wydłużony czas pracy i odejmowanie sobie od ust - ale nie ścierpię, gdy traktuje się mnie jak półgłówka.

    Z niecierpliwością czekam dalszych regulacji unijnych, z ulgą, ze być może nie będę żył wystarczająco długo, aby były one dla mnie bardzo dotkliwe. Może nawet podsunę europolitykom parę pomysłów?

    No, bo weźmy na przykład takie dowcipy. Totalna, wolna amerykanka! Każdy opowiada takie kawały, jakie chce, bez żadnej regulacji. No, skandal! Przecież dowcip może godzić w ludzką godność, obrażać ludzkie uczucia! I dlatego domagam się ZAKAZU opowiadania dowcipów na następujące tematy:

1. O Żydach - wiadomo, sieją nienawiść rasową. Dobrze wiemy, czym to się kończy.
2. O bacy - podkreślają różnice kulturowe i prowadzą do podziałów w społeczeństwie.
3. O głupim Jasiu - wyśmiewają inność i podważają autorytet nauczyciela, i tak już nie za wysoki.
4. O księdzu - sieją nienawiść religijną, co może skończyć się wiadomo jak.
5. O seksie - dotykają strefy intymnej i mogą zniesławiać osoby o szczególnych upodobaniach, a w skrajnych przypadkach nawet wysmiewać inne orientacje.
6. O blondynkach - są kłamliwe, krzywdzące i powielają stereotypy.
7. O Polaku, Rusku i Niemcu - podkreślają niesprawiedliwą nierówność narodów i prowadzą do powstawania napięć o charakterze międzynarodowym.
8. O teściowej - godzą w dobre imię matek naszych współmałżonków.
9. O babie u lekarza - nie dość, że podkreślają nierówność płci (jakoś nie słyszałem, żeby jakiś dowcip zaczynał się od słów "przychodzi chłop do lekarza...), to jeszcze wyśmiewają wysiłki służby zdrowia.
10. O zajączku - są niezgodne z ekologicznym sposobem myślenia i promują brutalną siłę.
11. O domu wariatów - wyśmiewają ludzi nieszczęśliwych, dotkniętych poważnym schorzeniem.
12. O świętym Piotrze - godzą w wartości religijne.
13. O mrówce i słoniu - promują szeroko pojętą nierówność.

    Mógłbym tu wymieniać i wymieniać, a lista ta nie miałaby końca. Nie, to droga donikąd! Trzeba zabrać się do tego od drugiej strony.

    Proponuję, aby pod obrady Komisji Europejskiej d.s. Wesołości podesłać propozycje dowcipów poprawnych politycznie. Na przykład takich, jak ten:

Spotykają się dwie przyjaciółki.
- Piękna pogoda! - mówi jedna.
- Nieprawda - odpowiada druga. - Ja lubię deszcz!
Koniec.

    Słowo "koniec" jest absolutnie potrzebne, aby nikt nie miał wątpliwości, że dowcip się skończył. Ktoś mógłby nie załapać na czas i stałby się ofiarą dyskryminacji umysłowej, do czego dopuścić nie wolno.

    Zwracam uwagę, że jest to dowcip neutralny, nie obrażający nikogo, a nawet posiada wartość edukacyjną, bowiem walczy ze stereotypem, jakoby piękna pogoda koniecznie musiała być słoneczna. Zapytajcie pierwszego lepszego leśnika - opowie Wam, jakie lato jest najlepsze. Że nieśmieszny? Aj, wszystkim i tak nie da się dogodzić, więc nie ma się czym przejmować. Skoro Komisja uznała, że żart jest śmieszny, to podważanie jej zdania jest przejawem nieposzanowania demokratycznie wybranej instytucji, a może i nawet demokracji w ogóle. Zapewne nie macie poczucia humoru i tyle!

    Po rozpatrzeniu wszystkich nadesłanych dowcipów przez komisję, wyda ona oficjalne pismo, zawierające zatwierdzone dowcipy i opublikuje je w Internecie, aby każdy mógł się z nimi zapoznać. Od tego dnia zasada wchodzi w życie. Należy opowiadać wyłącznie oficjalne zatwierdzone dowcipy. Opowiadanie własnych traktowane będzie jako wykroczenie, zagrożone karą grzywny lub karą pozbawienia wolności do lat dwóch włącznie.

    Ktoś mógłby mi wytknąć, że jeśli wszyscy zapoznają się z tymi dowcipami, to nikogo już nie będą one śmieszyć. Wolne żarty! Wolne, a więc niedopuszczalne. Jest to oczywista nieprawda i dowód na przestarzały sposób myślenia! No, bo jak to - dziś coś JEST śmieszne, a jutro NIE JEST? Przecież się nie zmieniło! Dowcip z dziś jest identyczny jak z wczoraj, zatem jeśli był śmieszny wczoraj, to i dziś na swej śmieszności nic nie stracił. Odrobinę logiki, Drodzy Państwo, odrobinę logiki!

    A potem zabierzemy się za regulację smaków, gustów, dopuszczalnej miękkości poduszek, maksymalnej głośności chrapania i innych nie uregulowanych jeszcze spraw.

    Tak, wiem, pomysł nie jest nowy. Czytałem kiedyś o czymś podobnym u Terrego Pratchetta. Ale on nie miał wtedy pojęcia, że jego wizja może ziścić się naprawdę. Myślę, że dziś już ma...