Władca Pierścienia

   Dziś na kalendarzu pojawiła się magiczna liczba: 19.

   Dziś jest święto!

   Dziś po pracy lecę po duży bukiet kwiatów. I po butelkę Szampana!

   Znaczy, nie Champagne’a, bo świadomość, że przelewam przez swoje gardło rachunek za telefon, parę butów i zestaw dobrych wierteł, spowodowałaby u mnie udławienie się tym szlachetnym trunkiem, nie wspominając już o fakcie, że w ogóle by mi to nie smakowało. Nie można przecież rozkoszować się smakiem w takich warunkach. Zamiast smaku szlachetnego trunku, czułbym w ustach farbę drukarską z paragonu, mieszaninę gumy i świeżo wyprawionej skóry oraz kawałki  stali szybkotnącej, pokrytej towotem. Zgodzicie się ze mną, że nie są to delikatesy, warte próbowania.

   Ale, w każdym razie kupię jakieś wino musujące. Jeśli trafię, wytrawne.

   Koleżanki Małżonki wprawdzie tym nie zaskoczę, bo spodziewa się tego. W końcu, to jest NASZE święto. Dziś mija kolejny rok od momentu, w którym włożyliśmy sobie na ręce małe, błyszczące krążki. Teraz już nieco zmatowiały i straciły połysk, ale też wiele przeszły. Zwłaszcza mój.

   Krótko po ślubie, zgubiłem go w wielkiej fabryce. Stałem na piętrze i otrzepywałem spodnie, uwalane od fabrycznego pyłu. Obrączka zsunęła mi się z palca i potoczyła się gdzieś w dół, w czarną czeluść. Zmartwiałem. Przed oczami stanęła mi scena z „Władcy Pierścieni” (książki, bo film jeszcze nie istniał), w której Jedyny Pierścień zsuwa się z ręki króla Isildura i tonie w rzece, zdradzając swego powiernika. Rzuciłem się kilka pięter w dół. O dziwo, mimo wszelkich obaw, odnalazłem ją. Szczęśliwie wylądowała na miękkim podłożu, nie odbijając się od twardej posadzki, bo wtedy potoczyłaby się Bóg wie gdzie.

   Zgubiona była już kilkakrotnie. Raz zdjąłem ją w pracy i schowałem do kieszeni. Gdy po brudnej robocie umyłem ręce i chciałem włożyć ją na powrót, natrafiłem na dziurę w kieszeni. Znalazł ją kolega z prototypowni i skojarzył jakoś ze mną – nie wiem jak, podpisana przecież nie była.

   Innym razem poturlała się pod szafę i przeleżała tam prawie tydzień. Odnalazła się niespodziewanie, w czasie porządków, gdy już zdołałem się pogodzić z jej stratą.

   Innym razem po prostu wyparowała. Długo jej szukałem. W końcu okazało się, że tkwi w kieszeni spodni, które Koleżanka Małżonka wyciągnęła z pralki.

   Kiedyś o mało nie oderwała mi palca, gdy zahaczyła o gwóźdź, w czasie rozbierania starej altanki. Ale ja akurat nie miałem spodni z kieszeniami i nie miałem jej gdzie włożyć. Zwykle do pracy fizycznej ją zdejmuję.

   A raz wpadła mi do zlewu, w którym akurat wymieniałem sitko! I sitka w nim nie było! Woda natychmiast ją spłukała. Na szczęście, złoto jest ciężkie, a obrączka ma niewielką powierzchnię, więc strumień wody nie porwał jej przez syfon. Wiecie, to takie na dole, co da się odkręcić i wtedy ta brudna woda wylewa się na łazienkę! Nazwa „syfon” zapewne wzięła się stąd, ze gromadzą się w nim wszystkie, z przeproszeniem, syfy…

   No, dobra, miała być odświętna notka, a wyszło jak zwykle. Zacząć od szampana, a skończyć na farfoclach ze zlewu – woła o pomstę do Torunia!

   Nic to. Dziś po pracy udam się w wiadomym kierunku i dokonam zakupu. A właściwie, dwóch zakupów. I dzisiaj już raczej nic więcej nie napiszę, więc trzymajcie się i do zobaczenia znów!