O straszliwych negocjacjach - część II

     Szesnaście lat temu, gdy zmuszeni byliśmy wyprowadzić się ze Starego Domu, zaciągnęliśmy kredyt we frankach szwajcarskich, bo na złotówkowy nie mieliśmy zdolności kredytowej. Stwierdziliśmy zgodnie, że nawet jeśli frank podrożeje, to chyba nie aż tak, żeby sprawić nam jakieś wielkie kłopoty.

     A jednak. W chwili zaciągania kredytu frank leżał na dnie – kosztował mniej niż dwa złote. Dziś jego cena oscyluje między 4,50, a 4,75. Kwota zaciągniętego kredytu skoczyła nam niemal dwuipółkrotnie! Nasze malutkie mieszkanie stało się nagle warte mniej niż połowę zaciągniętej sumy. Nawet gdybym je sprzedał i przeprowadził się pod most, albo do miejskich kanałów, wciąż ciążyłby nam ogromny dług. Wpadliśmy w pułapkę, niestety.

     Dlatego, gdy tylko pojawiła się możliwość zmiany tego status quo, postanowiliśmy działać. Nasi znajomi, w identycznej sytuacji, po długiej batalii, wygrali z bankiem, który nie tylko musi umorzyć ich kredyt, ale jeszcze zwrócić nadpłatę. Skorzystałbym pewnie z tej metody, gdybym tak panicznie nie bał się tej rozprawy. Jak już stwierdziłem, potrafi mnie przegadać nawet niemowa, a co tu mówić o prawniku? Dlatego wysunięta przez bank propozycja ugody wydała mi się wyjściem godnym rozpatrzenia. Zwłaszcza, że tak zdecydowała Najwyższa Instancja, czyli Koleżanka Małżonka.

     I teraz właśnie, gdy siedzieliśmy przed tabletem, ważyły się nasze losy.

     Pani z banku poinformowała nas najpierw, jaka kwota została nam do spłacenia. Po szesnastu latach wciąż było to przeszło dziewięćdziesiąt procent pożyczonej sumy – mimo regularnych spłat. Tak z powodu zmiany kursu franka urosło nasze zadłużenie. Bank zaproponował nam zmniejszenie tej kwoty o przeszło połowę. Tak wynikało z jego obliczeń, które nam oczywiście przedstawił, ale z których absolutnie nic nie zrozumiałem. Pani mówiła bowiem po bankowemu, więc w języku, którym żadne z nas nie władało. Jakieś Wibidy, jakieś Wibory, jakieś alokacje, jakieś transze – równie dobrze mogłaby mówić do mnie w narzeczu Nawahów. Zrozumiałem tylko, że wprawdzie trochę nam ulży ten wrzód, przestanie rosnąć i ropieć, ale bynajmniej nie zniknie.

     I wtedy właśnie obudził się we mnie uśpiony rycerz spod Grunwaldu i Warny. Zagrała we mnie krew bohaterów z Westerplatte i bazy RAF pod Norholt. Otworzyłem usta i odezwałem się.

     Naprawdę się odezwałem! Tak, ja osobiście, własnopaszczowo! Żałujcie, że nie widzieliście wtedy miny Kolumbusa.

     Nie pamiętam dokładnie, co mówiłem, zwłaszcza że po tej rozmowie prawdopodobnie zemdlałem, ale brzmiało to mniej więcej tak:

     - Szanowna pani, przyznam, że spodziewałem się czegoś więcej! Rozmawiałem z ludźmi w podobnej sytuacji i wiem, że decyzją sądu dostali nie tylko całkowite umorzenie długu, ale jeszcze spłatę nadpłat.

     - Och, takie rzeczy zdarzają się bardzo rzadko – próbowała bronić się przedstawicielka banku.

     Ale ja już poczułem smak krwi! (Okazało się później, że ugryzłem się od środka w policzek). Zacisnąłem bezlitośnie zęby mojego zdecydowania na gardle jej strategii bankowej.

     - Ja nie jestem chciwy – oznajmiłem szlachetnym, dźwięcznym głosem, jakim zapewne zwracał się król Priam do posłów Agamemnona. – Nie chcę waszych brudnych pieniędzy, zarobionych na ludzkim nieszczęściu, wyrwanych podstępem, zagrabionych w literze bezlitosnego prawa! Chcę tylko, żeby mi ten kredyt zniknął raz na zawsze! I nie dlatego, że nie mogę go spłacić, ale dlatego, że nie chcę mieć z wami i waszymi szemranymi interesami nic wspólnego! Historia osądzi was i rozliczy już bez mojego udziału! Zaprawdę i azaliż! Nie sprzedam już ani piędzi ziemi mej ojczystej!

     Koleżanka Małżonka zaczęła mnie już szarpać za ramię, więc trochę się uspokoiłem.

     - Ten grobowiec będzie waszym grobowcem! - zdążyłem jeszcze dodać.

     Głos mój rozbrzmiewał jeszcze echem, niby dźwięk rogu Natenczasa Wojskiego! Samo jego brzmienie rozbrajało wrogów i sprawiało, że porzuciwszy oręż swój, w panice uciekali z pola bitwy. Pani z banku pobladła i zaczęły trząść jej się ręce. Jeszcze chwila, a zemdleje i osunie się na fotel, a włosy opadną jej na twarz, przysłaniając pobladłe, przerażone oblicze… 

     - Co ty za bzdury tu wypisujesz? – Koleżanka Małżonka zajrzała mi przez ramię. – Dlaczego nie piszesz, jak było naprawdę? Wydukałeś parę niezrozumiałych słów jak uczeń, który usprawiedliwiał się, że nie odrobił lekcji. A pani wyglądała bardziej na rozbawioną, niż wystraszoną!

     - Ja zapamiętałem to zupełnie inaczej – burknąłem obrażonym tonem. – Po prostu zazdrościsz mi siły charakteru. A poza tym, pisanie jest sztuką! A sztuka to tworzenie… Nie znasz się!

     No dobrze, trochę mnie poniosło, jak Jaskra w balladach o Geralcie z Rivii. Tak naprawdę pani wcale nie pobladła, tylko uśmiechnęła się pod nosem i stwierdziła, że nie ma takich kompetencji, aby umorzyć nam dług. Musi przekazać sprawę wyżej. Ale obiecała, że odpowiedź da najpóźniej do końca tygodnia.

     Zaczęło się nerwowe oczekiwanie.

     Odpowiedź z banku dostałem w piątek przed południem. Gdy otwierałem tę wiadomość, serce łomotało mi tak, że zarejestrowały to sejsmometry pod Osaką.

     Przeczytałem…

     I wiecie co? Jestem już człowiekiem wolnym! Wolnym i niepodległym! Dług, niby przeciwnik trafiony snajperską kulą, zachwiał się, pobladł, wybałuszył oczy jak Prezes piętnastego października i z jękiem osunął się na ziemię.

     - A ty dokąd? – spytała Koleżanka Małżonka, gdy zacząłem wciągać buty.

     - Do salonu Porsche – odparłem. – Teraz już może będzie nas stać. Zobaczę, jakie mają oferty. Jaki chcesz kolor? Bo mnie się marzy czarne 911. Najwyżej kupimy dwa...

     - Oszalałeś!...

     - Żartuję – uspokoiłem ją. – Tak naprawdę to do sklepu po szampana.

     I po chwili słychać było tylko regularny tętent moich butów po schodach, gdy pędziłem w dół, niby zwycięska szarża husarska, dzierżąc w ręku nastawioną kopię.

     No dobra, kartę kredytową…