O feśku część druga

     W której bezlitośnie odzieram rzeczonego feśka z czarującego nimbu tajemnicy.

     Zatem…

     Podczas gry na instrumencie, również na gitarze, potrzebna jest prawidłowa postawa ciała. Zapomnijcie o grze na sposób rockmanów, na stojąco, z gitarą wiszącą na wysokości genitaliów. Rockmani to inny gatunek, o zupełnie odmiennej budowie ciała. Różnią się od nas zwłaszcza w kwestii budowy dłoni (i pewnie wątroby też). Czasami odnoszę wrażenie, że oni mają ręce z gumy, albo jakiegoś innego, mocno rozciągliwego tworzywa. Według ich skali, elastyczność moich rąk waha się między krowimi racicami a końskim kopytem. Ja, aby móc w ogóle spróbować złapać odpowiedni chwyt, muszę przyjąć prawidłową, klasyczną, siedzącą postawę, z instrumentem na lewym kolanie. Ale to nie wystarczy, bo aby zapewnić sobie odpowiedni dostęp do poszczególnych progów na gryfie, muszę owo kolano mieć wyżej niż prawe.

     Uwaga, drastyczny przeskok tematyczny, ale tylko pozorny!

     Niedawno uległem presji Koleżanki Małżonki i kupiłem sobie nowe buty. Stały sobie nie rozpakowane w kartonie, który pokrywał się coraz grubszą warstwą kurzu. Gdy Koleżanka Małżonka poirytowanym głosem informowała się, kiedy wreszcie zacznę je nosić, odpowiadałem niezmiennie, że wciąż jeszcze są o wiele za nowe. No cóż, tak właśnie mam, czego niektórzy ludzie, zwłaszcza z żeńskiej części społeczeństwa, za nic nie potrafią zrozumieć. Koleżanka Małżonka, gdy kupi nowy ciuch, czy nowe buty, najchętniej już by wyszła w tym ze sklepu. U mnie jest inaczej. Najlepiej czuję się w starych, znoszonych rzeczach, sprawdzonych wielokrotnie w różnych sytuacjach. Do takich ciuchów mam zaufanie. Przystosowały się już do moich kształtów i nie mają na sobie obcych zapachów. Noszą też ślady mojej działalności. Każdy ich skrawek ma w sobie część jakiejś historii. Ot, tu mała plamka od odbarwiacza, której wprawdzie sprać się nie da, ale to nic, bo prawie jej nie widać. Tu rozpruty szew, własnoręcznie przeze mnie naprawiony, co akurat widać wyraźnie, bo zszyte nieco krzywo. A to rozcięcie tutaj, to wcale nie wywietrznik, tylko kiedyś, po naostrzeniu noża, wytarłem go w spodnie i tak im zostało, bo okazało się, że naostrzyłem go naprawdę dobrze. No dobra, dlatego właśnie zostały przemianowane na spodnie domowe… Gdyby to było możliwe, w ogóle nie kupowałbym nowych ciuchów. Łaziłbym cały czas w tych samych i niespecjalnie mnie interesuje, jak w nich wyglądam. Mają być wygodne, a ja mam się w nich dobrze czuć. Nowe wkładam dopiero wtedy, gdy już naprawdę nie ma innego wyjścia.

     A korzyści z tego faktu były nieocenione. Karton z butami stał na tyle blisko, że wystarczył niewielki ruch nogi, aby go przysunąć i oprzeć na nim stopę, automatycznie przyjmując wygodną postawę, umożliwiającą biedne wprawdzie, niedokładne i nieczyste, ale powoli, niemal niezauważalnie pełznące ku lepszemu zagranie intro do „Dream on” grupy Aerosmith. Nie wiem, z czego Joe Perry ma zbudowane dłonie, ale na pewno nie z kości, bo żaden normalny homo sapiens nie potrafi rozciągnąć palców na pół metra.

     No, ale przyszedł ten dzień, kiedy stare buty troszkę się przemoczyły, gdy kałuża okazała się być głębsza niż moja pobieżna, wzrokowa ocena. Musiałem wciągnąć nowe buty, sztywne, nie rozchodzone, pachnące obrzydliwą nowizną i zupełnie, ale to zupełnie nie napełnione moją charakterystyczną indywidualnością, jakby martwe. Skutek był taki, że karton nie mógł dłużej stanowić podpory pod stopę. Zwłaszcza że moja gitara to nie klasyczne, lekkie, puste w środku pudło, tylko solidny, mahoniowy korpus rasowego Les Paula. To jednak swoje waży. Pusty karton zapadał się pod samym ciężarem nogi, a gdy jeszcze tkwiła na niej gitara, robił to z efektownym trzaskiem*.

     Rozwiązaniem byłoby tu zastosowanie ergonomicznego feśka, czyli…

     Uwaga, tu bez przerwy na reklamę, następuje punkt kulminacyjny!

     Czyli takiego małego stołeczka pod stopę, jakiego używają klasyczni gitarzyści. Tak nazwałem ten przyrząd, nie mając pojęcia, jak to się fachowo nazywa. Ale sami przyznacie, że „fesiek” brzmi bardzo profesjonalnie i dodatkowo rozbudza wyobraźnię. I nazwa ma w sobie coś ciepłego, pieszczotliwego, jak najbardziej pasującego do ciepła domowego ogniska. I jest taka swojska, polska, pszenno-buraczana. Jest w niej kołyszący się łan żyta, wierzba, przeglądająca się w stawie, w którym rechocą żaby, są w niej ballady Mickiewicza i mazurki Chopina, jest bocian, gniazdujący na pobliskim kominie… Jest sielsko, anielsko i narodowo-katolicko.

     W mojej głowie już zamajaczyła pewna niezwykła konstrukcja, którą postanowiłem wykonać. Bo mój fesiek, to nie będzie jakiś tam zwykły fesiek. To będzie fesiek bardzo niezwykły, bo składany! I to w taki sposób, aby się przypadkowo sam nie złożył!

     Oczyma wyobraźni ujrzałem już fesiek idealny! Tzw. „Wielki Fesiek”, co ma wszystkie feśki pod sobą! I zaraz uzmysłowiłem sobie, że aby wykonać go idealnie, potrzebuję prawdziwego warsztatu, solidnego, mocnego, sztywnego, wyposażonego w imadła, uchwyty i inne finfituszki. I zrzedła mi mina. Bo czym dysponowałem? Kilkoma ręcznymi elektronarzędziami i chybocącym się taboretem w ciasnym przedpokoju, o jakichkolwiek uchwytach nawet nie wspominając. Znów wyjdzie niedokładnie i krzywo we wszystkie strony…

     Wywaliłem to wszystko na wierzch i spojrzałem na swój warsztat krytycznym okiem. Cóż, cudów nie należy się tu spodziewać. Byle zadziałało.

     Tak czy owak, będę potrzebował kilku technicznych drobiazgów. Z westchnieniem włożyłem więc owe obrzydliwie nowe buty i udałem się do pobliskiego marketu, w celu zakupienia zawiasów. A na Koleżankę Małżonkę, na widok powyciąganych z różnych zakamarków, szczerzących groźnie ostre zęby różnorodnych narzędzi, padł blady strach.

     I słusznie…

     C.D.N.

     Nie przegapcie ostatniego odcinka, w którym wszelka krzywość zostaje wyniesiona do rangi Absolutu

_________

* Przypominam, że mieszkam w bloku z wielkiej płyty – taki trzask zwykle budzi głuchego jak pień sąsiada trzy klatki schodowe dalej