O pokładach złośliwości, głęboko we mnie drzemiących

     Przeszło osiem lat temu, gdy Anżej* został wybrany na Prezydenta**, napisałem o rozczarowaniu, jakie mnie wtedy spotkało. Jedna z moich blogowych przyjaciółek (chyba wolno mi tak napisać) nie zgodziła się ze mną i stwierdziła, że warto było to przeżyć, aby zobaczyć zawiedzioną miną Bronisława Bula-Komorowskiego. Cóż, nie był to Prezydent z mojej bajki, ale zdecydowanie wolałem jego niż obecnego, którego wprawdzie wtedy zupełnie nie znałem – bo w ogóle mało kto o nim przedtem słyszał – ale znałem za to realia PiS. I wiedziałem, że będzie to człowiek w 100% zależny od Jarosława Kaczyńskiego, z którym było mi (i jest) wybitnie nie po drodze.

     Kilka lat później rzeczona blogowiczka, rozczarowana postawą rzeczonego Anżeja, chyba zmieniła zdanie, bo przeczytałem u niej zgoła inne słowa, niezbyt pochlebne, o najdroższym długopisie na świecie. I coś mnie podkusiło. No, nie mogłem się opanować – wytknąłem jej fakt, że sama na niego głosowała i sama stwierdziła, że było warto. Chyba się obraziła. W każdym razie, takie odniosłem wrażenie. Niedługo potem zmieniła adres bloga i zasady dostępu do niego. Ma teraz blog zamknięty, dostępny tylko dla wybranych. Przyznam, że tęsknię za nią, ale po tym incydencie jakoś nie miałem śmiałości, by poprosić ją o dostęp. W końcu, zachowałem się niezbyt rycersko wobec niej, sam musze to przyznać. W dodatku zdania nie zmieniłem. Za to w pewnym sensie zacząłem ją rozumieć.

     Bo dziś rano, oglądając transmisję z wczorajszych wydarzeń, poczułem coś podobnego.

     Zdaje sobie sprawę, jak wrednym i złośliwym jestem człowiekiem. Żałuję, ale nic na to nie poradzę, że ta mała, złośliwa bestia, która we mnie siedzi, wręcz rozkoszuje się tą chwilą. Nie potrafię opanować uśmiechu na widok wykrzywionej w płaczliwym grymasie miny Prezesa***, gdy obrażony na cały świat, rzucał swoje zdarte do granic wytrzymałości slogany o niemieckim agencie w stronę Donalda Tuska. Jak jakiś dzieciak, któremu mama nie pozwoliła zabrać cudzej zabawki do domu i kazała ją oddać.

     Przy czym muszę to zaznaczyć, że absolutnie nie to było powodem moich politycznych preferencji. Głosowałem na opozycję nie po to, żeby zobaczyć jego minę, tylko żeby skończyć z tym prywatnym folwarkiem, jaki z mojej Ojczyzny zrobił sobie Kaczyński, w którym jedynym obwiązującym prawem było de facto jego widzimisię.

     Ale nie ukrywam, że widok jego miny sprawił mi przyjemność. Sam nie zdawałem sobie sprawy, że drzemie we mnie aż taka doza okrucieństwa. Myślę, że wyświetlę sobie to krótkie wystąpienie jeszcze kilka razy – nie odmówię sobie tej frajdy – ale potem zaprzestanę karmić tę bestię i pozwolę jej umrzeć z głodu. Minął dla mnie czas pogardy – pora wrócić do normalnych emocji. Oby na dłużej.

__________

*Jakoś nie potrafię zdobyć się na jakąkolwiek dozę szacunku dla człowieka, który najwyższy urząd w Polsce zdegradował do roli samobieżnego, zdalnie sterowanego długopisu.

**Sam urząd szanuję – dlatego z wielkiej litery.

***To słowo w polskiej polityce stało się już imieniem własnym – dlatego z wielkiej litery, zgodnie z zasadami pisowni, choć szacunek do osoby trudno mi z siebie wykrzesać.