Moje Wielkie Marzenie

     Mam dwie nowiny. I jak to z nowinami bywa, jedna dobra, druga zła.

     Zacznę od złej. W zasadzie, to już nie nowina, bo wszyscy zdążyli się o tym dowiedzieć. Ale muszę ją ogłosić, bo daje mi ona pretekst do konstruktywnego i zaangażowanego marudzenia. A brzmi ona: no i przylazła w końcu! A już miałem nadzieję, że zapomni!

     A kto? No, jak to kto? Zima! Ta cholerna zima! I znowu trzeba do roboty zaiwaniać pieszo, bo ścieżki rowerowe oblodzone. Samochodem, ani autobusem jeździć nie chcę, bo jak człowiek całą szychtę siedzi przed ekranem, to jednak musi przedtem i potem zażyć odrobinę ruchu. Ja i bez tego walczę z nadwagą, a jeśli zacznę jeździć do pracy samochodem, to już w ogóle obrosnę w tłuszcz, skoczy mi ciśnienie, poziom cukru, mięśnie zwiotczeją, energia odpłynie i w ogóle będę czuł się fatalnie. No i komu by się chciało odkopywać ten pojazd spod zwałów śniegu i potem skrobać te szyby z lodu, który nijak nie chce się od nich oderwać? I ten dzisiejszy plastik, jakiś taki słaby, że skrobaczka łamie się zupełnie bez powodu. Zwykle popsują mi się dwie-trzy skrobaczki tygodniowo.

     Dobra, pora na dobrą nowinę. Otóż, jakiś czas temu miałem urodziny. I razem z Koleżanką Małżonką uradziliśmy, że to jest doskonały pretekst, aby wreszcie całą rodzinę zgromadzić przy jednym stole. Niby takie spóźnione urodziny.

     Tak, wiem, niektórzy z Was nie lubią takich rodzinnych spotkań. Spędów na siłę, jak to niektórzy mawiają, wykrzywiając usta z pogardą. Ale mylicie się – moja rodzina jest na tyle fajna, że wszyscy takie „spędy” lubimy. Nasz holenderski, przyszywany kuzyn z zachwytem zwrócił się kiedyś do żony: Ty na pewno jesteś Polką? Bo to jest prawdziwie włoska rodzina!”. Fakt, atmosfera jak we Włoszech: każdy gada, jeden przez drugiego, nikt nikogo nie słucha, a tematy do dyskusji pojawiają się samoistnie. Tylko rzadko kiedy takie spotkanie wszystkim pasuje. Trudno ich razem zebrać pod jednym dachem. I dlatego przydaje się coś takiego, jak okazja.

     Było miło, jak zawsze. Przede wszystkim, obu synków miałem przy sobie – to już wystarczy, żeby uczynić mnie szczęśliwym. Ale w pewnym momencie pokulały mi się łzy. Spokojnie, łzy szczęścia! Otóż, Pierworodny spojrzał po wszystkich i stwierdził, że „quorum już się zebrało”. Nie wiedziałem, o co mu chodzi, ale on poprosił mnie, żebym wstał, po czym na chwilę zniknął w sąsiednim pokoju.

     - Wreszcie możemy ci wręczyć prezent – stwierdził Drugorodny.

     - Ale ja już dostałem! – zdziwiłem się, bo kilka dni temu sam mnie uściskał, złożył mi życzenia i wręczył butelkę mojego ulubionego wina.

     - Potraktuj ją jak wazonik do kwiatków – stwierdził. – Bo co ci bzdury mamy kupować? – ciągnął niezrażony. – Cała rodzinka się zrzuciła postanowiliśmy ci kupić coś porządnego.

      I w tym momencie Pierworodny wyłonił się z pokoju i pośród aplauzu wręczył mi spore pudło.

     Serce zaczęło mi bić jak oszalałe. Ten karton był tak charakterystyczny! Płaski, szeroki na niecałe pół metra, ale za to długi prawie na półtora. I ciężki. Bałem się pomyśleć, co to może być, bo przyszło mi do głowy, że w pudełku może znajdować się Moje Wielkie Marzenie, na które nigdy nie mogłem sobie pozwolić.

      Siląc się na spokój, otworzyłem to pudło.

     I łzy wzruszenia pokulały mi się z oczu. W pudle leżało bowiem ni mniej ni więcej, tylko Moje Wielkie Marzenie. Delikatnie, jakby było z cienkiego szkła, wyjąłem je z pudła i chwyciłem w dłonie. Poczułem jego ciężar i dotyk.

     - Nie wiem, jak mam dziękować – wydusiłem przez zaciśnięte gardło.

     - I jak trafiony prezent? – spytała Koleżanka Małżonka. – Podoba się?

     Spojrzałem na nią zdziwiony.

     - Czy się podoba? – bąknąłem. – Spełniliście jedno z największych marzeń mojego życia i pytacie, czy mi się podoba?

     Spojrzałem na Moje Wielkie Marzenie, nie dowierzając, że trzymam je w dłoniach.

     Les Paul. Prawdziwy! Nie jakaś stylizowana gitara ze sklejki. Prawdziwy, mahoniowy, pięknie wykończony Les Paul.

     

     - To co, mama dzisiaj śpi w salonie? – spytał Drugorodny. – Bo widzę, że ty dzisiaj śpisz z gitarą.

     - Tylko uważaj, bo trochę twarda - dodał Pierworodny.

     Westchnąłem z zachwytem i spojrzałem na nią z miłością

     - Może i twarda – przycisnąłem gitarę do piersi. – Ale na pewno nie chrapie.