Znowu...

 Jeszcze dopisek do ostatniego posta. Oczywiście, wykrakałem, bowiem 31.10.2023, już po jego opublikowaniu, zmarła jeszcze jedna osoba, której nazwisko pewnie nic Wam nie powie, ale za to wiele powie tych kilka słów, które o niej napiszę. Ta osoba to Thomas Kenneth „Ken” Mattingly II - amerykański astronauta.

     Widzieliście film "Apollo 13", prawda? Gary Sinise gra tam właśnie jego - to ten, który miał polecieć tym statkiem, ale wystąpiło u niego podejrzenie zarażenia się różyczką, więc w ostatniej chwili zastąpił go John Swigert, grany przez Kevina Bacona, a biedny Ken został na ziemi, z której dzielnie pomagał w ocaleniu swoich kolegów z przestrzeni.

I to tyle. A teraz właściwa notka.

________________________________

     Kolega z biura spojrzał na mnie smutnym wzrokiem.

     - Ale mi się nie chce tam jechać – westchnął.

     - Ani mnie – przytaknąłem. – Żeby chociaż latem, ale w listopadzie?

     Pokiwaliśmy ze smutkiem głowami i zaczęliśmy wypełniać wnioski delegacyjne. Niestety, firma znowu wysyła nas do Niemiec i to dość daleko, bo w okolice Stuttgartu. Ruszamy w poniedziałek. Cały dzień w samochodzie! Latem byśmy nie marudzili, ale w listopadzie mamy ku temu powody.

     Po pierwsze, pogoda. Warunki za oknem nieciekawe, a przez to na drodze niebezpiecznie. Może do poniedziałku się wypogodzi, może nie. Jeśli nie, podróż będzie męcząca, nawet jeśli w 90% odbywać się będzie po autostradzie. Jakby tego było mało, akurat wszystkie normalne samochody z naszej służbowej floty idą na przegląd, a my dostaliśmy dostawczaka! Tak, dostawczaka! Telepać się nim będziemy do późnej nocy i nie wiadomo, czy pod hotelem znajdziemy miejsce do parkowania.

     Po drugie, krótki dzień. Znów człowiek nie będzie widział słońca przez cały tydzień, bo rano ciemno, po robocie ciemno. U siebie przynajmniej mogę popatrzeć w okno. Tam nie będzie takiej możliwości, bo biuro przypomina bardziej halę produkcyjną.

     Po trzecie, no zlitujcie się, to jest listopad! Człowiek zdradza wtedy całe swoje genetyczne pokrewieństwo z niedźwiedziami i znajduje się w stanie, przypominającym początki snu zimowego. Marzy o schowaniu się pod kocykiem, z filiżanką parującej herbatki i ulubioną książką. A tu każą mi się poniewierać po świecie i jeszcze tam umysł wytężać, kiedy ten najchętniej by już zasnął!

     Oczywiście, dostępu do internetu poza biurem też nie będzie. Do piątkowego wieczoru będę od niego odcięty. Jedynie tyle, co na komórce, na której pisanie, z uwagi na ten cholerny ekran dotykowy, jest dla mnie niemożliwością. Nie mówiąc już o tym, że wieczorami nie połażę sobie po Skyrim, ani po Ziemiach Wygnańców – i to właśnie wtedy, kiedy nie będę wiedział, co zrobić z czasem!

     I jeszcze wszyscy wokół będą szwargotać w jakimś barbarzyńskim języku, brzmiącym jakby ktoś rozsypał zardzewiałe śruby na chodnik! Zakupy? Zapomnijcie. Ze sklepów będę skazany wyłącznie na samoobsługowe markety, bo w żadnym innym się nie dogadam. Zwiedzanie? Kiedy, przecież po pracy będzie już ciemno! I czego, to przecież mała mieścina! Gdyby chociaż można było pojechać do pobliskiego Stuttgartu – ale nie można, bo samochodem służbowym nie wolno nam robić prywatnych wycieczek – takie są w firmie zasady. Zanim rozkminię, na jakiej zasadzie korzysta się tam z pociągów, przyjdzie czas powrotu.

     No i to jedzenie! Przez tydzień człowiek będzie skazany na te ich cholerne, pieczone wursty i smażone kartofle, polane śmierdzącym sosem! Niestrawność gwarantowana. Jak oni mogą się tak podle żywić? Muszę pamiętać, żeby spakować sobie listek rapacholiny.

     I pewnie któryś z tamtejszych wpadnie jeszcze na znakomity pomysł jakiegoś spotkania integracyjnego po pracy! I jak tu wytłumaczyć, że ja nie mogę wieczorem jeść, zwłaszcza tamtejszych, ciężkich potraw, bo przez całą noc będę walczył z żołądkiem. Piwa też nie mogę pić, bo mam skłonności do dny moczanowej. Oni sobie poprawią kilkoma kufelkami humory, a ja będę siedział jak trusia i gapił się w ścianę. Cóż, nigdy nie byłem przesadnie towarzyski, ale odmowa nie wchodzi w grę, bo to tzw. polityka.

     Jak mi się nie chce!

     Odezwę się po przyjeździe. Może uda się przez ten tydzień prowadzić coś w rodzaju dziennika, więc wszystko Wam opowiem, żebyście też mogli trochę popłakać nad moim losem. I chociaż jadę dopiero w poniedziałek, wybaczcie, musiałem się wyżalić!