Raport - część I

    Obiecałem Wam sprawozdanie z delegacji. Nie, żeby kogoś miało to interesować, ale na wszelki wypadek opracowałem je. Powiedzmy, gdybym chciał przypomnieć sobie (nie wiem, po co), co ja właściwie robiłem. I gdzie!

    Ponieważ jest to dość długa relacja, podzielę ją na odcinki.

     Dzień pierwszy – czyli: „Moja droga, ja cię kocham!”

     Koledzy przyjechali po mnie nieco później niż zamierzali i niż się spodziewałem. Chociaż, właściwie to nigdy nie udało nam się wyjechać punktualnie, więc wielkim zaskoczeniem to nie było. Zdążyłem w tym czasie obejrzeć kilka odcinków pewnego śmiesznego cyklu na YouTube (uwaga, notka zawiera lokowanie produktu!). Wyjaśnieniem spóźnienia był kłopot z gaśnicą. A nawet nie tyle z gaśnicą, co z jej brakiem. Ktoś wyciągnął zawleczkę z samochodowej gaśnicy i ta ostatnia w spektakularny sposób rozszczelniła się w bagażniku, pokrywając wnętrze urokliwym, białym proszkiem. Musieli szybko doprowadzić go do porządku, bo Niemcy wprowadzili kontrole na granicy i wszelki biały proszek mógł nas zaprowadzić do obozu koncentracyjnego aresztu. Poza tym, trzeba było pilnie zaopatrzyć się w inną gaśnicę, bo jazda bez gaśnicy jest nielegalna. A że na składzie nie było żadnej, więc ustalono, że kupimy ją po drodze.

     Odwiedziliśmy stację benzynową. Nie ma… Więc wskoczyliśmy do sąsiedniego marketu. Też nie ma. Przyszło mi do głowy, że szukanie gaśnicy w dyskoncie spożywczym nie jest najbłyskotliwszym pomysłem i zaproponowałem jego zmianę na market techniczny, stojący sto metrów dalej. Zgodziliśmy się co do faktu, że pomysł jest dobry, miał jednak jedną wadę – techniczny był jeszcze zamknięty, a my nie mieliśmy ani klucza, ani łomu, ani nawet normalnych zderzaków w samochodzie – bo te plastiki raczej nie dałyby rady staranować jego ściany. Pojechaliśmy więc bez gaśnicy (tylko nikomu nie mówcie!) i kupiliśmy ją więc nieco dalej, na kolejnej stacji paliw. Niby niewiele znaczący epizod, ale poważnie opóźnił nam start podróży.

     Co dalej? W zasadzie tylko droga, kierownica i hałas – bo to jednak dostawczak. Nawet pogadać nie było jak, bo rezonowało to pudło jak skrzypce Stradivariego. Przez pierwszy etap podróży siedziałem z tyłu i czasem doszło do mnie kilka słów, na przykład „i co o tym myślisz?”, po czym następowała pauza, wyraźnie w oczekiwaniu na moją odpowiedź. A moja odpowiedź brzmiała nieodmiennie: „Ale o czym, bo ja was nie słyszę!”.

     Ruch do granicy był nawet w miarę płynny, potem zaczął się kilkukilometrowy korek. Korek oczywiście był spowodowany faktem, że Niemcy wprowadzili kontrolę graniczną na granicy z Najjaśniejszą. Powód – handel wizami przez naszych patriotycznych, jedynie słusznych i prawdziwie polskich władców, no prawie Piastów – a ci złośliwi i nienawidzący naszej prężnie rozwijającej się ojczyzny Niemcy rozdmuchali tę, nawet nie aferę, zaledwie aferkę, do granic możliwości.

     Kontrola nie była na szczęście kłopotliwa. Nikt nam nie kazał wysiadać, nikt nas nie rzucał z rękami na maskę i nie obmacywał w poszukiwaniu broni, ani narkotyków. Tak, że przygotowywana dla potencjalnych wnuków opowieść, jak to dziadka Niemcy siłą z samochodu wywlekli, spaliła na panewce. Trzeba było jedynie wolno – naprawdę wolno, w ślimaczym tempie – przejechać przed obliczem niemieckich organów ścigania. Innymi słowy, ani trochę nie przypominało to sceny przekraczania granicy przez Gustawa Kramera w „Vabank II”. Widok naszych szczerych, praworządnych obliczy wzbudzić musiał jako-takie zaufanie, bo nas przepuścili bez słowa. Zresztą, i tak byśmy pewnie tego słowa nie zrozumieli. A obawialiśmy się już, że skoro jedziemy dostawczakiem, to nas zatrzymają, żeby sprawdzić, czy przypadkiem nie przemycamy w bagażniku jakiegoś nielegalnego imigranta.

     Dalej nuda – droga, droga, droga, nudna i szara. Do samego wieczora, kiedy to rozpadało się na dobre i właściwie oślepłem od świateł, odbijających się od mokrej nawierzchni. Straciłem całkowicie orientację i po wjechaniu do miasta kolega, przyklejony do GPS, musiał mi podpowiadać, w którą stronę skręcić. Gdy przybyliśmy do hotelu, miałem jedynie tyle siły, żeby powiadomić Koleżankę Małżonkę o szczęśliwym zakończeniu podróży i niemal natychmiast pochłonęło mnie łóżko. No, jeszcze gorący prysznic, pod którym nie żałowałem sobie wody.

     Koniec części I

     Nie przegapcie następnego odcinka – niesamowicie nudnego i ciągnącego się jak makaron w zupie mlecznej. Ale taki właśnie ma być – żebyście lepiej zrozumieli mój nastrój. I proszę, doceńcie fakt, że możecie go po prostu olać i nie czytać! Ja takiego komfortu nie miałem i musiałem przeżyć te ciągnące się trzy dni osobą własną. Koszmar!