Raport - część II

    Dzień drugi – czyli: „Dłużyzna, panie! Aż mi się chce, proszę pana, wyjść z kina…”

     Śniadanie w hotelu smaczne i pożywne – tak jak się spodziewałem. Jeden z nielicznych, jasnych punktów tej wyprawy. Zwłaszcza kawa mi smakowała: idealna, taka jaką lubię. Wprawdzie właścicielka mówiła tylko po niemiecku, ale postąpiliśmy jak w typowej grze RPG – wystarczyło potakiwać za każdym razem, by dostać stolik. O czym mówiła, nie mieliśmy pojęcia. Nie wiem, czy przypadkiem któryś z czegoś jej nie obiecał, bo po tej rozmowie wyglądała na bardzo szczęśliwą.

     Potem w samochód i do biura. Tam serdeczne powitanie – i omówienie planu naszej wizyty. Planu, stworzonego na siłę, bo nic w nim nie było na tyle niezbędne, żeby przegonić nas te 900 kilometrów na zachód. Praca – jak praca, kilka spotkań w biurze, kilka wizyt w prototypowni, a przez resztę dnia dłubałem swoje części. Biuro było tak jasno oświetlone, że jeśli włos spadłby komukolwiek z głowy, bez trudu dałoby się go znaleźć na wykładzinie. Głowa od tego światła bolała mnie już po godzinie. To taka moja przypadłość, związana z nieprawidłową rozszerzalnością źrenicy – zbyt jaskrawe światło jest dla mnie torturą. I oczywiście, tylko mnie przeszkadza, stąd moja niezasłużona opinia skończonej marudy.

     Wreszcie przerwa na lunch. Na stołówce spore zaskoczenie: wyjątkowo nie było pieczonego wursta ze śmierdzącym sosem i smażonymi ziemniakami. Był jakiś inny kawał mięsa – tylko reszta się zgadzała. Znając już ciężkostrawność tutejszych potraw, wolałem nie ryzykować i wziąłem obiecująco wyglądającą sałatkę grecką. Najeść się tym nie dało, ale przynajmniej było smaczne i nie bolał mnie żołądek. A głód – cóż, kilkugodzinny głód mnie nie zabije. Nasi przodkowie cierpieli go codziennie, bo rzadko kiedy mieli okazję najeść się do syta, więc ewolucyjnie jesteśmy do niego znakomicie przystosowani. Pora przypomnieć sobie te dawne czasy, gdy nadwagę mieli tylko grododzierżca, proboszcz i ulubiony piesek kasztelanki.

     Wieczorem nasi niemieccy przyjaciele wpadli na pomysł, aby zaciągnąć nas do włoskiej knajpki. Prowadził ją prawdziwy Włoch, który tylko trochę mówił po niemiecku, ale i tak doskonale sobie radził. Zwłaszcza, że zamówienie ograniczało się do wskazania palcem odpowiedniej pozycji w menu. Czas spędziliśmy w miłej i serdecznej atmosferze, jakby Jaroszewicz spotkał się z Honeckerem. Aczkolwiek tę pizzę mogłem sobie darować, bo objadać się tak na noc to już w moim wieku nie wskazane. Smaczna była, ale za duża. A ja, no cóż, trochę głodny po tej sałatce. Rzuciłem się na nią odważnie, ale mnie pokonała w mniej więcej ¾ dystansu. To z jej powodu przez całą noc śniły mi się stare, posępne zakonnice, w czarnych habitach, usiłujące zmusić mnie do klęczenia na grochu i ciskające oczami pioruny, gdy pytałem „a po co?”.

     Dzień trzeci – czyli: „Powiedz, jak ci minął dzień!”

     Śniadanie pyszne. W pracy trochę nerwów, bo okazało się, że moduł wprawdzie zrobiłem prawidłowo, ale klient niespodziewanie oznajmił, że chciałby, aby był on znacznie mniejszy. Czyli w zasadzie muszę zrobić go od nowa, bo użyte przeze mnie części nie mieszczą się w nowych gabarytach. Poza tym trochę wymiany informacji na inne tematy i trochę grzebania w prototypowni. Najciekawsza była wizyta w „tajnym laboratorium”, głęboko w piwnicy. Mają chłopaki zamiłowanie do bunkrów! Może i nie było szczególnie tajne, ale trafić tam trudno. Jeśli nie wiesz, gdzie szukać, nie trafisz.

     Lunch nawet dał się zjeść. Ku mojemu zdziwieniu, znowu nie mieli wursta. Chyba wiara się zbuntowała i musieli zmienić menu. Był za to szaszłyk. Wprawdzie polany ciężkim sosem, ale jak się go tak trochę ostukało, można było to przełknąć.

     Wieczorem, po pracy odwiedziliśmy chińską knajpkę. Wystrój trochę typu ceratowego, jak w zakładowej stołówce za PRL. Brakowało tylko przepalonej i migającej jarzeniówki. Ale potrawka z kurczaka świetna. Tylko nie wiedzieli, co to herbata. Aż dziwne – Chińczycy nie znają herbaty! To jakby Niemcy nie wiedzieli, co to piwo. Na pewno to jacyś oszukani Chińczycy. Już mi przez myśl przeszło, że imigranci z Korei Północnej – bo chyba tylko tam nie znają Liptona – ale nie mieli na sobie mundurów.

     Dzień czwarty – czyli: „Tylko nie mów nikomu!”

     Ostatni w pracy. Niewiele spotkań – zajęty byłem swoimi sprawami, które równie dobrze mogłem załatwić w biurze w Polsce. Punktem kulminacyjnym była za to wizyta w pewnym szczególnym laboratorium. Po wyjściu z niego, nasz niemiecki kolega, który as po nim oprowadził, zwrócił się do nas z cichą prośbą.

     - Tylko nie mówcie nikomu, że pokazałem wam części do czołgów!

     Cóż, firma produkuje również części dla Bundeswehry, ale w tym dziale pracować mogą tylko ludzie z niemieckim obywatelstwem – taki jest wymóg niemieckiego rządu. Firma zgodziła się na takie warunki, bo kontrakty z armią zwykle są bardzo lukratywne. Nam jednak oficjalnie nie wolno nawet przebywać w strefie militarnej, nie mówiąc już o jakimkolwiek zainteresowaniu tą działalnością. Jak sami widzicie, tylko oficjalnie. W sumie, wziąwszy pod uwagę asortyment firmy, dziwi mnie fakt, że istnieje w niej jakakolwiek klauzula tajności. Ja mogę od razu poinformować wszystkich potencjalnych rosyjskich, chińskich i irańskich szpiegów, że nie ma tam absolutnie niczego, co by ich w najmniejszym stopniu mogło zainteresować. Moja firma nie produkuje ani uzbrojenia, ani elektroniki, ani nawet głupich korbek do poruszania armatą. Części, jakie montuje się w tych czołgach, można znaleźć w każdej, normalnej ciężarówce, autobusie, czy dostawczaku i nie trzeba nawet się specjalnie wysilać, żeby je zobaczyć, wystarczy podnieść maskę. Jedyna różnica – tamte są pomalowane na zielono. Też nie wiem, po co, skoro żadnej z nich nie montuje się na zewnątrz. Pewnie po to, aby móc sprzedać je dwa razy drożej niż firmie autobusowej.

     Lunch na stołówce taki sobie. Późnym popołudniem sporo pożegnań, uścisków rąk i dziękowania za życzenia szczęśliwej podróży.

     Darowałem sobie wizytę w knajpce. Uznałem, że szybkie zakupy w pobliskim markecie wystarczająco zaopatrzą mnie na wieczór. Mały zestaw sushi na kolację i jogurcik, na który przyszła mi nagła ochota. Tym razem bez pomyłki – żadnej śmietany!

     Ta nagła ochota trochę mnie zastanowiła, bo skądinąd wiedziałem, że oznacza ona ni mniej ni więcej, tylko brak jakiegoś ważnego składnika w organizmie i potrzebę jego szybkiego uzupełnienia. Zacząłem się zastanawiać, co takiego szczególnego ma w sobie jogurt. Doszedłem do wniosku, że chodzi o kulturę. Tak, kultury bardzo mi brakowało! W niemieckiej telewizji niczego nie dało się oglądać, a akcja powieści, którą zabrałem na długie wieczory, niespodziewanie zwolniła i od kilku dni ślimaczyła się niemiłosiernie. Zatem porcja kultury na pewno mi się przyda.

     Ale za to kładłem się spać całkowicie zrelaksowany, z obrazem domu przed oczami

     Nie przegapcie następnego odcinka, pod wielce znaczącym tytułem: „Pjoter, podej no korkociunk!”. I żeby nie było, że nie uprzedzałem - jest jeszcze dłuższy, za to ze sporą dozą dramatyzmu.