W razie wakatu

     Dziwaczny pomysł, jaki przyszedł mi do głowy pewnego wieczoru, kiedy usiłowałem już zasnąć, rozbudził mnie zupełnie. No, tak czasem bywa. Pomysł brzmiał: jak czułbym się, jako Bóg?

     Takie myśli mogą przyjść człowiekowi do głowy chyba tylko wtedy, gdy jego umysł znajduje się już na granicy jawy i snu. W dzień może wzbudzić tylko śmiech, albo wzruszenie ramion, ale w nocy idea ta wydała mi się na tyle interesująca, że zacząłem sobie wyobrażać, jakby to było, gdyby posada Boga nagle się zwolniła i owo stanowisko zaproponowano by właśnie mnie.

     Jak zauważyliście, wieczorem zdążyłem już oderwać się od rzeczywistości na tyle, że ani sekundy nie poświęciłem na zastanowienie się nad kilkoma ważnymi sprawami. Na przykład, dlaczego Bóg miałby nagle złożyć dymisję? Uznał, że za mało ludzi w niego wierzy? Albo, kto miałby mi to w jego imieniu zaproponować? W końcu wreszcie, dlaczego wybrano akurat mnie? Raczej nie ze względu na przymioty ducha. Ale wtedy wydały mi się one zupełnie nieistotne. Ważne było jedno – z dniem dzisiejszym zaczynam urzędowanie, jako ten najwyższy w monoteistycznych religiach byt.

     Pierwsze myśli napawały optymizmem. Praca ta byłaby bowiem zgodna z moimi zainteresowaniami i kto wie, czy nie złożyłbym tam w górze swojego CV. Tworzenie na pewno by mi się spodobało. Lubię wymyślać nowe rzeczy, które nigdy przedtem nie istniały. A tu jeszcze nikt mi nie truje o terminach! Nikt nie narzeka, że coś jest za drogie! Nikt nie marudzi, że godzinami roztkliwiam się nad szczegółami, zamiast zrealizować ogólną koncepcję i dać ją do technologa. I nikt nie wymądrza mi się nad uchem, że coś jest nietechnologiczne, bo technologia nie istnieje! Czy to nie cudowne? Nie ogranicza mnie zupełnie nic! Ani możliwości wytwórcy, ani finanse, ani terminy, ani nawet temat, który wymyśliłbym sobie sam. Na upartego, nawet prawa fizyki mógłbym olać, chociaż tu zapewne nie dałbym się za bardzo ponieść fantazji, bo jakieś zasady przecież muszą istnieć. Choćby po to, żeby podczas procesu tworzenia zachować jakąkolwiek logikę.

     Potem zrzedła mi mina, gdy uświadomiłem sobie, że przecież według tych, co to zawsze wiedzą lepiej, wszystko co Bóg miał stworzyć, to już stworzył. Czyli byłbym trochę jak konstruktor części serwisowych – niczego nowego nie tworzy, tylko co najwyżej zmienia numer istniejącej części, żeby pasował do nowego systemu. Nuda! Nie, na to się nie piszę!

      A jakieś inne aspekty boskiej egzystencji? Na przykład, wszechwiedza… Nareszcie ostatnie słowo w każdej dyskusji należałoby do mnie, a nie do Koleżanki Małżonki! Kuszące… Ale zaraz przyszło zwątpienie. To już nigdy więcej żadnej niespodzianki? Wszystko przewidziane, co do najmniejszego szczegółu? W procesie tworzenia rzecz przydatna, ale skoro proces zawieszony? Na co mi to?

     Co jeszcze? Wysłuchiwanie modlitw. No cóż, na każdą wyrażoną w modlitwach prośbę, odpowiadałbym jednakowo: człowieku, rusz dupę i załatw to sobie sam! Prosisz o deszcz, bo plony schną? Trzeba było pomyśleć o nawodnieniu pola, jak to się robi na całym świecie! Prosisz o słońce, bo woda zalega na polu i plony gniją? A po co zasypywałeś to oczko wodne, zbierające nadmiar wody, które miałeś na swoim polu? Bo źle się orało? Trudno, sam sobie jesteś winien.

     Oczywiście, nie dotyczyłoby to małych dzieci. Na ich prośby zawsze miałbym uszy otwarte.

     A potem przypomniałem sobie, jakimi słowami zwykle ludzie modlą się do Boga. Przypomniałem sobie te hymny na jego cześć, wychwalające jego dobroć, wielkość i wszechmoc. I to wszystko w czasie, gdy za miedzą ludzie się wzajemnie zabijają… Cokolwiek się stanie – o, dzięki ci za twoją dobroć! Szaleje zaraza – och, jakiś ty sprawiedliwy, karzesz ludzkość za jej grzechy! I nieważne, że umierają głównie małe dzieci, które żadnego grzechu jeszcze nie zdążyły popełnić. Klęska żywiołowa, susza, atak szarańczy – och, ty wielki, cudowny i miłosierny, daj nam chleba, bo nie mamy co jeść! Czyli właśnie dla zabawy zabrałem im żywność, a oni mnie wciąż chwalą? Trąba powietrzna zniszczyła miasto i wszystkie domy zrównała z ziemią – och, dobry i wspaniałomyślny, ocaliłeś moje zdjęcie ślubne – nawet się nie szybka nie stłukła, no cud! No, cud, że chałupa w drzazgach, a ta szybka mi umknęła…Lekarz w pocie czoła, wielogodzinną operacją uratował ciężko chorego człowieka – och, ty wspaniały, to twoja i tylko twoja zasługa, albowiem nic nie dzieje się bez twojej woli! I nikt nie zadałby sobie pytania po jaką cholerę pozwoliłem, aby ten człowiek w ogóle zachorował.

     I wiecie co? To zdecydowało. Zwyczajnie mnie zemdliło. Nie, nie przyjmuję tej posady. Takiej dawki wazeliny nie dałbym rady znieść. Znajdźcie sobie innego kandydata. Najlepiej, pośród polityków – tam na pewno będzie wielu chętnych, o mocno wybujałym ego, którzy bez skrzywienia połkną to maślenie i jeszcze potraktują jak coś, co słusznie im się należy.