Na rozstaju dróg

     Musiałem poczekać, aż emocje trochę opadną, żeby to wszystko skomentować.

    Tak, jestem jednym z tych, którzy w niedzielę wieczorem otwierali szampana. Tym, którego mniej więcej jedna trzecia społeczeństwa nazwie komuchem, niemieckim niewolnikiem, wielbicielem ciapatych, zdrajcą Polski, pachołkiem Rosji, wielbicielem Putina, pedałem, bezbożnikiem i tym, którego powieszą, gdy tylko dojdą do władzy. Przyznam, że od pewnego czasu tych obelg słuchałem z prawdziwą przyjemnością, albowiem każda z nich oznacza tylko jedno: jestem przeciwnikiem PiS i Kaczyńskiego. Tak, jestem. Zawsze byłem. I jestem z tego dumny.

     Jak wielu z Was, ucieszył mnie wynik wyborów, choć czułem pewien niedosyt. Niestety, posłów PiS będzie wciąż na tyle wielu, że w nowym Sejmie nie da się odrzucić weta pewnego uśmiechniętego „twardziela”, który według swych własnych słów, „wciąż się uczy”. To bardzo komplikuje sprawy nowego rządu.

     Donald Tusk, choć dziś liberalna i proeuropejska część Polaków wiele mu zawdzięcza, w drodze po władzę nie ustrzegł się błędów. A jednym z nich jest obietnica natychmiastowej naprawy państwa. Niestety, mocno na wyrost. Wręcz nierealna, co niestety będzie mu systematycznie wypominane. Pominę tu milczeniem istotny skądinąd fakt, że lista spraw, które tej naprawy wymagają, jest tak długa, że ta strona nie byłaby w stanie ich pomieścić. Chodzi o inny problem. Problem, który osiem lat temu zadomowił się Pałacu Prezydenckim i na razie nigdzie się nie wybiera.

     Otóż, jakąkolwiek ustawę będzie chciał uchwalić nowy Parlament, może ona zostać utrącona przez ową uśmiechniętą ikonkę, po naciśnięciu której uruchamia się program jaroslawkaczynski.exe. Przewiduję, że przez najbliższe dwa lata nie będzie żadnej naprawy, żadnych rozliczeń, żadnych poważniejszych zmian. A cierpliwość ludzi i powyborczy entuzjazm wyczerpie się bardzo szybko. Przeciętny zjadacz schabowego z ziemniakami i kapustą pomyśli sobie: „Po co ja na nich głosowałem, skoro dalej jest tak jak jest, a nawet gorzej!?”. Tak, gorzej, bo rezydent pałacu może dosłownie sparaliżować pracę Parlamentu do tego stopnia, że nie będzie on w stanie zareagować nawet na ewentualne nagłe zagrożenie, spowodowane sytuacją międzynarodową, czy choćby klęską żywiołową.

     Co powinien moim zdaniem zrobić teraz Donald Tusk? Ma dwa wyjścia.

Pierwsze – dogadać się z owym ostrym cieniem mgły i obiecać mu, że po zakończeniu kadencji nie poniesie on konsekwencji ewidentnego nadużycia władzy, co kilkakrotnie mu się zdarzyło. Wiem, obrzydliwe, ale jak powiedział kiedyś prezydent Lech Wałęsa, bywają takie sytuacje, że człowiek zmuszony jest porozumieć się nawet z diabłem. Donald Tusk ma dar przekonywania, a lokator pałacu dał się już poznać jako człowiek słaby, chwiejny, ulegający wpływom i o rozdętym ego, więc ma to szanse powodzenia.

     Druga możliwość, to jasna deklaracja, wyrażona prostymi i zrozumiałymi dla ludu słowami: „Z powodu wiadomej przeszkody w Pałacu Prezydenckim, wszelkie realne działania zostają odłożone do czasu wymiany jego lokatora. Ustawy zostają szczegółowo przygotowane, przedyskutowane, poprawione i w zasadzie już są gotowe do wdrożenia, ale z procesem legislacyjnym wstrzymujemy się jeszcze przez półtora roku, bo w danej sytuacji nie da się ich wdrożyć. A co się odwlecze, to nie uciecze. Spokojnie, daliśmy radę przez osiem lat, poczekajmy jeszcze trochę.

      W zasadzie obie możliwości są złe, ale która z nich jest mniejszym złem?

     Pierwsza godzi w poczucie sprawiedliwości. To on świadomie łamał Konstytucję, a teraz będzie sobie spokojnie rozwijał polityczną karierę? No cóż, moim zdaniem człowiek tak niesamodzielny, zdalnie sterowany, bez żadnego kręgosłupa i w sumie infantylny, pozbawiony nagle wsparcia swojego politycznego zaplecza, raczej wielkiej kariery nie zrobi. Na świecie żaden liczący się polityk nie będzie go traktował poważnie. Skończy się na kilku nadętych odczytach dla chicagowskiej polonii.

     Drugie rozwiązanie jest niebezpieczne, bo rozentuzjazmowany tłum żąda zmian JUŻ, TERAZ, W TEJ CHWILI. A ludzie, powiązani z PiS będą ten płomień pracowicie podtrzymywać, wytykając liderowi KO niekonsekwencję i przy każdym kroku podkreślając, jak bardzo on okłamał swoich wyborców. Będą przy tym siebie stawiali za wzór, bo przecież oni, wyposażeni w dobrze naoliwioną maszynkę do przepychania ustaw, mogli działać sprawnie, choć rzadko kiedy pożytecznie. Poza tym, mają przecież sporo czasu, aby zniszczyć dowody swoich przekrętów, co z pewnością się uda, przynajmniej w części. To utrudni, a nawet w wielu przypadkach uniemożliwi ich uczciwe rozliczenie.

     Co więc robić?

     Nie ma dobrego wyjścia z tej sytuacji. I dlatego czarno to widzę.