I pozostały tylko fale

     No i złożyliśmy w ziemi prochy kochanego wujka. Wciąż jeszcze cisną mi się łzy do oczu.

     Wybaczcie, że zanudzam Was takimi smutnymi wydarzeniami, które przecież w żadnym razie Was nie dotyczą, ale w ten sposób sam jakoś próbuję się z tym pogodzić. I sam nie rozumiem, dlaczego wciąż tego nie potrafię. W końcu, był już stary, schorowany, nie wiedział, co się wokół niego dzieje i właściwie należałoby się cieszyć, że już nie cierpi. Nie zginął nagle, niespodziewanie, w wypadku. Nie umarł też przedwcześnie, przeciwnie, dożył sędziwego wieku. Zniknął – jak każdy z nas kiedyś zniknie. Ale są na świecie tacy ludzie, którzy po swoim zniknięciu zostawiają niesamowita pustkę. Ludzie, którzy zawsze byli ważną, bliską i wyrazistą częścią naszego świata. Taką pustkę trudno zapełnić. A na pewno nie stanie się to szybko.

     Wychował się w czasach, w których przynależność do Kościoła była czymś oczywistym. Dopiero w późniejszym wieku, rozczarowany tym, co dzieje się w tej organizacji, zaczął najpierw wątpić, potem obojętnieć aż w końcu działalność Kościoła zaczęła budzić w nim obrzydzenie. Kilka lat temu, gdy jeszcze był pełen życia, oświadczył, że chce świeckiego pogrzebu. Wtedy nikt z nas nie potrafił sobie wyobrazić świata bez niego. Zaczęły się zapewnienia, że on i sto lat jeszcze pociągnie. Nie przyjmowaliśmy do wiadomości że możemy go stracić. Ale stało się. 

     Posłuchaliśmy jego życzenia. I wiecie co? Po raz pierwszy w życiu pomyślałem sobie, że to był naprawdę piękny pogrzeb. Tak, dotarło do mnie, że pogrzeb może być piękny. Smutny, rozdzierający, przepełniający rozpaczą, ale na swój sposób piękny.

     Była to uroczystość poświęcona jemu i tylko jemu. Bez żadnych patetycznych banałów, irytujących śpiewów na fałszywą nutę, czy bezmyślnego klepania zdrowasiek. Mistrz ceremonii wygłosił nad grobem mowę, w której opowiedział o wujku, przypomniał jego życiorys, opowiedział o jego pasjach i jakim był człowiekiem. Skupił się na nim, tak jak należało. Wszystko w oprawie muzycznej, którą wujek pewnie sam by sobie wybrał. „Aria na strunie G” Bacha wciąż brzmi w moich uszach i wciąż mgli mi się przed oczami, gdy o tym pomyślę.

     A potem mała, bezgłośna, elektryczna winda opuściła urnę do grobu i przykryto go kwiatami od wielu, wielu ludzi – tak wielu miał przyjaciół.

     I tak właśnie zniknął – jak upuszczony do wody kamyk, który jeszcze przez kilka chwil majaczy pod falami, a potem znika gdzieś w głębinach. I tylko te kwiaty – jak rozchodzące się na wodzie fale – jeszcze przez chwilę przypominają, że był nie damo między nami wesoły i dobry człowiek, którego już nie ma.