Epiafium jedynego człowieka w swoim rodzaju

     Postanowiłem opowiedzieć Wam kilka anegdotek o Wujku, bo szkoda, aby taka postać została zapomniana. Niech to będzie swego rodzaju epitafium. I przysięgam, że wszystko, co poniżej napisałem, jest w 100% prawdziwe, choć chwilami niewiarygodne. Może ktoś z Was się uśmiechnie, czytając to - a Wujek na pewno by tego chciał, bo uwielbiał rozśmieszać towarzystwo.

     Jak już wspomniałem, wujek był doskonałym technicznym analfabetą. Dlatego, kiedy trzeba było pomalować ściany w pokoju, nie wziął się za to sam, jak to zrobiłby każdy normalny facet, tylko najął do tego ludzi. Nasz trójka (tj. moje dwie prawiesiostry i ja) byliśmy jeszcze za mali, aby mieć coś do powiedzenia. Mogliśmy jedynie przyglądać się, jak Pan Malarz ustawia drabinę, czy rozrabia farbę. Opiekowała się nami babcia i to właśnie do niej Pan Malarz zwrócił się z prośbą o miotłę, bo chciał po sobie posprzątać.

     Miotłę dostał, ale użyć jej się nie dało. A to z tego powodu, że kijek, który widocznie nie chciał się sam trzymać, został po chamsku, na ukos przybity gwoździem, i gwóźdź ten rysował podłogę przy każdej próbie użycia. Pan Malarz, bardzo zdziwiony tym niekonwencjonalnym rozwiązaniem, poprosił o młotek, aby niesforny gwóźdź zagiąć. Babcia znalazła młotek w szufladzie, ale podając mu go, była czerwona jak burak. Trzonek młotka bowiem był tak luźny, że strach było go użyć. W dodatku wystawały z niego – a jakże – gwoździe, wciśnięte na siłę między obuch a trzonek.

     - Niech już pan mnie o nic nie prosi – jęknęła zażenowana babcia.

     To wtedy właśnie dotarło do mnie, że wujek nic nie potrafi zrobić sam. I przestało  mnie dziwić, że drzwi od szafy są u niego zamykane na krawat. Znaczy, jeden z wiszących na drzwiach szafy krawatów był zawsze wysunięty na zewnątrz i przytrzaśnięty na siłę – dzięki temu drzwi nie otwierały się same, a dopiero po pociągnięciu krawata. Zapewne sposób ten wynalazła ciotka, bo wujek w życiu by na to nie wpadł. Klucze do szaf były – oczywiście – pogubione albo połamane, a zamki popsute (też nikt nie wie, w jaki sposób).

     Ale przyszedł kiedyś dzień, w którym ciotka zmusiła go, aby naprawił zamek w drzwiach. Nawet nie tyle zamek, co szyld, który poluzował się na tyle, że wisiał już niemal na samej klamce. Na pytanie, jak ma to zrobić, ciotka straciła cierpliwość.

     - Weź młotek i po prostu przybij go do drzwi!

     Wujek wziął z szuflady osławiony młotek i dzierżąc go niepewnie, trochę jakby miał w ręce szklaną figurkę, udał się do drzwi.

     - Teraz wszyscy sąsiedzi powinni mnie widzieć! – oznajmił z dumą. – Przekonaliby się, że ja też coś umiem!

     Puknął młotkiem raz, w dodatku niezbyt mocno. Młotek się złamał.

     Jak wujek tego dokonał, nie wiedział nikt. Włącznie z nim samym. Wszyscy, którzy słyszeli tę historię, powtarzali, że to niemożliwe. A jednak, stało się. Ale trzeba było jego doskonałego antytalentu.

     Albo jak próbował rozłożyć nowy tapczan. Wiecie, taki składany, z oparciem jak kanapa! Co to trzeba podnieść siedzenie tak, żeby oparcie się położyło, słychać kliknięcie mechanizmu i można obie części położyć. A aby go złożyć, znów trzeba było podnieść siedzenie do pionu, znów klik i gdy siedzenie wracało na miejsce, oparcie podnosiło się do pionu. Tyle tylko, że jemu ten tapczan odmawiał posłuszeństwa, gdy kilkakrotnie z głupią miną przekręcał to siedzenie na przemian w pion i w poziom, a oparcie wcale nie chciało się położyć. Cóż miałem już wtedy chyba ze dwanaście, może trzynaście lat i musiałem zrobić to za niego.

     Będąc dyrektorem sporej firmy, często bywał w delegacjach. Po transformacji ustrojowej zdarzył o się, że jako jeden z pierwszych brał udział w „zachodnich” konferencjach. Nasza nieobyta jeszcze w świecie elita dopiero przecierała szlaki, którymi poszło następne pokolenie. I tak, będąc w Belgii i zwiedzając sobie przy okazji miasto, trafił na kawiarnię, w której podawano pyszne lody. A on za lody dałby się posiekać! Czym prędzej więc udał się do środka, zapłacił i wziął sobie pięknie wyglądający deser lodowy. Ekspedientka patrzyła na niego ze zdziwieniem i coś próbowała mu tłumaczyć, ale on nie znał francuskiego i nic nie rozumiał. Zrozumiał później, gdy próbował zjeść te lody. Twarde jak diabli.

     - Ale zmrożone! – stwierdził.

     Ale one były po prostu szklane. To była atrapa, wystawiona tylko po to, aby klient wiedział, jak wygląda dany deser. I jak zareagował wujek, gdy podano mu świeżo przyrządzony deser? Uśmiechnął się, w znany mi sposób, demonstrując swoją szparę między zębami (diastema, nie ubytki!).

     Później, gdy był już na emeryturze, postanowił sobie dorobić jako ochroniarz w jakiejś instytucji, nie pamiętam już w jakiej. Wszystko byłoby dobrze, bo wujek to człowiek taktowny, ale zdecydowany i samym autorytetem potrafiłby zaprowadzić porządek. Ale z tą funkcją wiązało się posiadanie broni. Gry rodzinka, o tym usłyszała, wszyscy struchleli. Wiadomo, jemu strach było dać do ręki nawet kombinerki, nie mówiąc już o broni. Nawet, gdy okazało się, że to tylko broń gazowa. Wujek jednak, z uwagi na spore wydatki, jakie go czekały, zdołał przekonać pozostałych. Pamiętam, była to Beretta 92. Wujek z dumą zademonstrował mmi swój pistolet, po czym, będąc świeżo po kursie, pochwalił się swoimi umiejętnościami.

     - Tu się naciąga!

     (Naciąga! Jakby to była zabawka)

     I przy tych słowach odciągnął zamek do tyłu, po czym uśmiech zamarł mu na twarzy, gdy zamek nie cofnął się na miejsce. Ja już skręcałem się ze śmiechu, a wujek, przekonany że popsuł pistolet, spoglądał na niego z przerażeniem. Nie miał pojęcia, że zamek sam nie opadnie, gdy magazynek jest pusty – trzeba to zrobić ręcznie. Ale potem z dumną miną zademonstrował, jak będzie strzelał. Wtedy usłyszał moją gorącą prośbę, aby nigdy go nie używał, bo w ten sposób, zamiast w intruza, trafiłby chmurą gazu prosto w siebie. Wydaje się to niemożliwe, ale tak właśnie było! Zaczął zatem demonstrować zakładanie kabury, jaką miał nosić pod marynarką.

     - Będę jak James Bond! – oświadczył.

     Niestety, system pasków okazał się być zbyt skomplikowany jak na jego umiejętności. Po kilku próbach, gdy udało mu się coś zapiąć, kabura zwisała mu między nogami, a cała rodzina kulała się po dywanie ze śmiechu.

     Dobrze, że ta przygoda w firmie ochroniarskiej trwała bardzo krótko i nie zdążył skrzywdzić ani siebie, ani nikogo innego.

     Mógłbym pisać o nim w nieskończoność. Był postacią niezwykle barwną. W jego towarzystwie wszyscy bezustannie zanosili się śmiechem, bo albo on wciąż żartował, albo niechcący robił z siebie pośmiewisko, nigdy o nic się nie obrażając. Był chodzącą radością.

     Wczoraj, spoglądając na jego martwe, sine i wychudzone przez chorobę ciało, bezskutecznie szukałem podobieństwa do tego wspaniałego człowieka, którego tak bardzo kochałem. I czuję, że zakończył się kolejny rozdział w moim życiu. I coraz mniej kartek zostało do końca.