Podarunek od rodzinki

     Pisałem kiedyś o dziwnym prezencie, który dostałem od swojej rodzinki na urodziny. Wspominałem nawet o nim niedawno. Myślałem, że rodzinka niczym nas już nie zadziwi. A tu – kolejna niespodzianka!

     Okazja była, nawet zacna. Zdarza się to bowiem zwykle tylko raz w życiu. Otóż, w zeszłym miesiącu obchodziliśmy inną uroczystość – nasze Srebrne Wesele. I znowu nasza rodzinka nas zaskoczyła. Złożyli się bowiem na prezent specjalny. Został on złożony na moje niczego nie świadome ręce. Nie miałem pojęcia, co to takiego. Schowany był do koperty, ale wyczułem pod palcami pewną nierówność. Szwagierka, znając moje zagubienie we współczesnym, zaskakującym ze wszystkich stron świecie, postanowiła mnie poinstruować.

     Tak, czuję się zagubiony w tym świecie. Wielu rzeczy nie rozumiem, zapewne dlatego, że nie mam konta na Fejsie i nie mam skąd czerpać wiadomości. Ale że Fejsa też nie rozumiem, raczej nie sobie tego nie założę.

     I tak, otrzymałem polecenie otworzenia koperty. Posłusznie ją otworzyłem i wysunąłem z niej takie dziwne coś:

Odsłona pierwsza

     - Zapewne życzenia – pomyślałem, zabierając się do otwarcia.

     - Nie otwieraj jeszcze! – poinstruowała Szwagierka. – Najpierw musisz kolejno wysunąć te karteczki!

     Przyjrzałem się prezentowi uważnie.

     - Jakie karteczki?

     Szwagierka wyraźnie się zniecierpliwiła.

     - Oj, ale z ciebie łamaga! Daj, pokażę.

     I zaczęła stopniowo wyciągać malutkie karteczki, zakończone kolorowymi sznureczkami.

     Pierwsza odsłona nic mi nie powiedziała:

Odsłona druga

     - Warszawa… Co Warszawa? Co my mamy wspólnego z Warszawą?

     Następna karteczka też niewiele mi powiedziała:

Odsłona trzecia

     Wprawdzie zmniejszyła stolicę do jednego obiektu, ale raczej nie darzonego przeze mnie zbyt wielkim zainteresowaniem. Przeciwnie, przestraszyłem się, że to bilety na jakiś mecz. Wiem, że Szwagier wiele dałby za taki prezent i było możliwe, że przeoczył fakt, iż moje zainteresowania dość mocno rozmijają się ze sportem. Przeleciało mi przed oczami złowrogie widmo wszędobylskiego Lewandowskiego. Bałem się wyciągnąć następną karteczkę, ale okazało się, że ta akurat nie była taka zła. Kolejną odsłoną była bowiem data:

Odsłona czwarta

     No, już lepiej! Przynajmniej nie trzeba będzie marznąć, cokolwiek tam ma się  odbyć!

     - No, ciągnij też tę czerwoną!

Odsłona piąta

     Pociągnąłem. Data zredukowała się do określonej godziny. Godziny, w której zwykle napycham sobie żołądek. Czyżby uroczysty obiad? Ale dlaczego na Narodowym?

     - Teraz ta ostatnia!

Odsłona szósta

     Ostatnia odsłona napawała mnie przerażeniem. Czyli jednak jakaś impreza. Oby nie mecz, bo umrę z nudów! Bardzo bowiem wątpiłem, czy na Narodowym da się zorganizować wyścig Formuły 1. Ale może jakieś spotkanie z Kubicą? Albo Raikkonenem? Może nawet z Hamiltonem albo Vettelem?

     -Teraz możesz otworzyć!

Odsłona siódma

     Otworzyłem. Wewnątrz spodziewane życzenia. I coś jeszcze.

- Rozumiem, że teraz mam wyciągnąć te ostatnią kartkę? – upewniłem się.

- Jak do tego doszedłeś, Sherlocku? – spytała Szwagierka. – No, ciągnij!

Wyciągnąłem. I wiecie co? Zamurowało mnie!