Upalony baran

     - A może w tym roku być zając?

     Koleżanka Małżonka zbyła moje pytanie wymownym milczeniem, ale ja udałem, że niewystarczająco wymownym.

     - Czyli rozumiem, że może?

     - Jak chcesz to robić dwa razy…

     Czyli jednak nie może.

     - Ale skarbie, znowu ten baran – jęknąłem. – Co roku muszę robić to samo. Już mi się znudziło! Chciałbym chociaż raz zrobić coś innego.

     - To nie rób, kupię w sklepie – westchnęła Koleżanka Małżonka.

     Powinna dostać dyplom z psychologii. Już ona wie, jak mnie zmobilizować. Przecież za nic w świecie nie zgodzę się, żeby na moim stole stał ślimak bez muszli, udający barana!

     Ale i tak postanowiłem coś zmienić.

     Najpierw sprawdziłem, jak wygląda baran po strzyżeniu – żeby mi znowu nie wyszedł taki gruby jak co roku. Wyrzeźbi się ostrzyżonego, a potem doda mu się szubę i będzie proporcjonalnie.

     Tylko że ostrzyżony baran wyglądał jak mały koń z rogami. Z plasteliny dam radę, ale z masła? W życiu! Za wiotka konstrukcja.

     Skończyło się na tym, że zrobiłem go prawie tak samo jak co roku. Ale uparłem się, że oczu z ziarenek pieprzu nie zrobię i już!

     - No, ale co on taki bez oczu?

     - Ma zamknięte – uciąłem.  – Nie będzie oczu z pieprzu, bo potem baran wychodzi mi taki zdziwiony i nie mam serca odkroić mu tyłka, żeby posmarować nim chleb!

     Ale Koleżanka Małżonka spojrzała na mnie takim wzrokiem, że już wiedziałem, co mnie czeka. Oczy muszą być i już. Mój bunt był więc połowiczny. Nie z pieprzu, a z kminku.

     - Wygląda, jakby się upalił – jęknąłem. – Albo jakby się nażarł sfermentowanej paszy!

Baran przesadził 

     Ale postanowiłem niczego nie zmieniać. W tym roku będzie baran hippisowski.

     A Wam życzę spokojnych Świąt, miłego odpoczynku i z dyngusem dajcie sobie spokój – bo to dość głupie w temperaturze, jaka zawitała do naszego kraju.