Poszukiwacze zaginionej arki... czy tam instrukcji

      Montaż domofonu został odłożony na czas nieokreślony. Ale to nie znaczy, że o nim zapomniałem. Problem nurtował mnie natrętnie, rzeźbiąc w mej korze mózgowej świeże bruzdy, a na czole pionową zmarszczkę. Bezustannie o tym rozmyślałem. Czułem się poniżony przez kawałek plastiku, kilka drutów i osiem wkrętów, przykręconych do zacisków.

     Pewnego popołudnia przyszedł mi do głowy pewien pomysł. Może trzeba podłączyć to tak samo jak w starym? Może to właśnie jest jakiś standard? Na zdrowy rozum, aby maksymalnie ułatwić montaż, normalizację prędzej wprowadzono by w firmach produkujących aparaty, niż zakładających instalacje.

     Na wszelki wypadek starego nie odłączyłem, tylko przylutowałem do styków inne kabelki i połączyłem z nowym, błyszczącym domofonem.

     Trochę mi to zajęło. Maść na oparzenia też się przydała, bo trudno było operować lutownicą w ciasnym wnętrzu aparatu, przytwierdzonego do ściany. Ale rezultat mizerny. Nic nie działa. Nie tędy droga.

     Odtrąbiłem odwrót na rurze od odkurzacza i wycofałem się na z góry upatrzone pozycje.

     Gdyby chociaż wiedzieć, jakiej firmy jest ten stary aparat… Można wtedy poszukać w necie, jak u niego są rozlokowane te styki. Który jest do czego? Ale nie było na nim żadnego logo.

     Jak wiadomo, domofon to już sprzęt nie tyle elektryczny, co właściwie elektroniczny. Może nie tak skomplikowany, gdy porównać go do takiego laptopa, ale przynajmniej delikatnie elektronicznym można go już nazwać. Wszystko, co ma w sobie drukowane płytki, to dla mnie elektronika. A na elektronice to ja nie znam się zupełnie. Pozostało mi zdać się na wiedzę innych.

     Zacząłem szukać po prostu po obrazkach w necie – ale było tego strasznie dużo, w dodatku większość się powtarzała. Jakieś Tesle, Telefunkeny, Siemensy, ale żaden nie wyglądał podobnie.

     - Tu bez nazwy marki nic nie zdziałam – pomyślałem głośno.

     No, ale nazwy nie znałem. Wpisałem więc w wyszukiwarkę to, co wiedziałem. A że wiedziałem niewiele, wstukałem po prostu „stary domofon”.

     I wiecie co? Trafiłem za pierwszym razem! Widać, musiał być naprawdę stary, skoro to określenie zadziałało jak nazwa modelu. Widać nikt już tego inaczej nie nazywał. Być może wtedy, w tych zamierzchłych czasach, kiedy to półnadzy ludzie pierwotni, poganiani batem przez nadzorcę niewolników, miedzianymi dłutami ryli w betonie rowek na kable domofonu, był to po prostu jedyny istniejący model.

     Zacząłem przeglądać artykuły. Przy okazji poznałem jego markę, o której nie wspomnę, dopóki firma nie przeleje mi na konto jakiejś choćby symbolicznej sumki. O ile jeszcze istnieje… Większość tytułów dotyczyła jednak ofert dla kolekcjonerów zabytkowych urządzeń, gdzie jedyną informacją była cena.

     Westchnąłem cicho. No cóż, wiedziałem, że nie będzie łatwo. Nikt nie montuje sobie w bloku takiej staroci, więc porad jak to podłączyć raczej nie należy się spodziewać. W czasach gdy to montowano, o Internecie jeszcze nikt nie słyszał. Równie dobrze mógłbym wpisać w Google: „jak uprawiać proso metodą trójpolówki”, albo „kiedy przypadają dni pańszczyzny”, ewentualnie „jak bronić się przed najazdem Tatarów”.

     I kiedy już straciłem wszelką nadzieję, gdy wzrok mi już zmętniał od wpatrywania się w ekran, gdy krzyż zaczął boleć od zgiętej pozycji, natrafiłem na pewien artykuł. Artykuł sam w sobie niesamowity, ponieważ zawierał obie nazwy domofonów – starego i nowego. A treść dotyczyła… Wymiany! Jak zamienić mój stary domofon na ten, który właśnie kupiłem.

     Że też najtrudniej wpaść na najprostszy pomysł!

     Tego należało szukać! Jak ZAMIENIĆ domofony. Przecież skoro już znałem markę starego, nic łatwiejszego niż wpisać to w wyszukiwarkę. Czym prędzej kliknąłem na artykuł. I tam znalazłem dokładny opis styków w starym i gdzie należy je przepiąć. Dzięki ci, o wielki Internecie! Niech żyje wujek Google!

     Gdybym miał możliwość, oceniłbym ten artykuł bardzo wysoko - 10/10, albo i więcej. Ale bez konta na natrętnie wciskającym się w każdą dziedzinę życia fejsbuku, nie mam głosu we współczesnym świecie. Więc poprosiłem tylko wszelkie znane mi bóstwa o błogosławieństwo dla autora. Niech mu się wiedzie.

     Przy okazji stwierdziłem, ale to już tak zupełnie mimochodem, że porada jest niezwykle pomocna również dla tych, którzy postanowiliby dokonać zamiany w drugą stronę i wymienić nowy, nudny i pospolity domofon na stary, z charakterem, tradycjami, bogatą historią i nostalgicznie trzeszczącą słuchawką. Taki wartościowy artykuł!

     Sprawa została odłożona na następny dzień, bo o godzinie, w której natrafiłem na tę szpaltę, raczej nie wypadało już używać w bloku wiertarki udarowej, aby wywiercić dziurki pod nowe kołki. Stare nie pasowały.

     Nazajutrz był piątek. W pracy kupa obowiązków, ledwo się wyrobiłem. Ale wolę już jej nadmiar niż bezczynność, która dopadła mnie latem, gdy firma działała na pół gwizdka i z nudów wymyślałem coraz to głupsze degołębiatory.

     Za to zaraz po obiedzie zabrałem się ostro do roboty.

     Wynorałem z szaf mniej więcej połowę swojego warsztatu, wywołując przestrach u Towarzyszki Życia. Zastawiłem nim każdy dostępny kąt. Nie dotykałem tylko pilarki, wyrzynarki i szlifierki tarczowej – wszystko inne znów ujrzało światło dzienne.

     Najpierw odłączenie starego domofonu. Ale tu byłem przezorny – na wszelki wypadek sfotografowałem sobie, jak to tam było połączone, żeby w razie czego nie palić za sobą mostów i mieć którędy wrócić, w przypadku niepowodzenia całej operacji. Taki strateg ze mnie!

Ewentualny plan odwrotu. W prawym górnym rogu widoczny kawałek żyletki, którym niegdyś go naprawiałem, gdy się zbuntował i nie chciał otwierać drzwi.

     Odkręciłem go i odłożyłem na bok. A potem zabrałem się za poszukiwanie kołków. Długo trwało, ale w końcu znalazłem cztery zupełnie maleńkie. Większych nie chciałem, bo bez specjalnej,  profesjonalnej wiertarki do betonu, nie miałem nadziei na wwiercenie się w ścianę nośną. Kołki musiałem umieścić w tynku, na szczęście grubą warstwą pokrywającym rzeczoną ścianę.

     Gdy umieściłem na miejscu wszystkie cztery kołki, okazało się, że trochę mi się rozjechały i w zasadzie pod otwory montażowe pasują tylko trzy. W końcu przykręciłem na dwa – na skos – i uznałem, że aparat trzyma się wystarczająco mocno.

     Teraz podłączanie. Poszło w miarę szybko, bo łatwiej jest skręcać styki niż je lutować. Założyłem przednią ściankę, podłączyłem słuchawkę i z zadowoleniem przyjrzałem się swemu dziełu.

     - Odbiór techniczny! – zawołałem.

     - Że co?

     - No chodź tu! Trzeba sprawdzić czy działa. Ja idę na dół.

     Na wszelki wypadek zabrałem klucze, telefon i kurtkę, na wypadek, gdybym jednak coś zdupczył i  trzeba było zostać tam dłużej.

     Ale nie trzeba było. Gdy nacisnąłem guziczek, z głośnika popłynął czysty głos Koleżanki Małżonki.

     - No i jak słychać? – spytałem. – Nie trzeszczy?

     - Nie, dobrze słychać – odpowiedział głośnik. – Czysto.

     Z powrotem nie wchodziłem, tylko frunąłem jak balon wypełniony helem. Czułem się lekko, przyjemnie i błogo. Jeden kłopot z głowy. Przed Koleżanką Małżonką stanąłem rozpromieniony i szczęśliwy.

     - To posprzątasz wreszcie te narzędzia? Powyciągałeś tego, jakbyś chciał zrobić generalny remont!

     Powiodłem okiem po mieszkaniu, przykrytym grubą warstwą porozrzucanych narzędzi. Pracowity wieczór jednak jeszcze się nie skończył.

     Ech te baby! Najpiękniejszą chwilę potrafią zepsuć…