Domofonia

     Zaczęło się od tego, że domofon trzeszczał.

     Koleżanka Małżonka stwierdziła, że jest już stary i przy najbliższej okazji trzeba go wymienić na nowy.

     Potem długo nic się nie działo. W moim umyśle domofon nie zajmował jakiegoś specjalnie eksponowanego miejsca, w przeciwieństwie do Skyrim i Wiedźmina, w które to historie byłem dość mocno zaangażowany. Stary, jeszcze odziedziczony po poprzednich lokatorach mieszkania domofon, trzeszczał sobie tymczasem coraz bardziej, tak mu się spodobało. Uznał widocznie, że skoro już wiemy o jego przypadłości, nie musi się z nią dłużej kryć i może poczuć się swobodniej. Doszło do tego, że z ludźmi na dole trudno było się porozumieć. Głos przerywał, zanikał, ginął między trzaskam. I chcąc-nie chcąc, idea dojrzała do fazy wstępnej realizacji. Musiałem dokonać zakupu nowego. Zakupu dokonałem, by po powrocie, zwyczajem pradawnych przodków, złożyć u stóp szefowej domowego ogniska pudełko z nowiuteńkim aparatem.

     Ale to nie wystarczyło. Koleżanka Małżonka wyraziła bowiem nieśmiałą nadzieję, że pudełko owo nie zdąży zajść pajęczynami, zanim w ogóle zostanie otwarte. Zbyłem tę ironię pełnym godności milczeniem i aby jej utrzeć nosa, otworzyłem pudełko od razu. Poszedłem nawet o krok dalej – otworzyłem domofon, demontując przednią ściankę i zaglądając w te rozmaite finfituszki, jakie się wewnątrz znajdowały.

     - Raz, dwa, trzy… Osiem zacisków! – policzyłem, i to nie używając kalkulatora.

     A potem coś mnie podkusiło, żeby otworzyć też stary domofon i sprawdzić, czy się to zgadza.

     Niestety, wnętrze starego aparatu wyglądało zupełnie inaczej. Tu bowiem nie było żadnych zacisków, tylko styki, do których przewody zostały przylutowane. I było ich siedem. Przy czym niektóre były ze sobą połączone osobnymi kawałkami przewodów.

     Ale i tak nic się nie zgadzało, bo przewodów ze ściany wystawało tylko pięć!

     Podrapałem się w głowę i cicho westchnąłem. Będzie jazda! Jak dopasować pięć przewodów do ośmiu zacisków, żeby działały tak samo jak z siedmioma? Tego równania bez całek potrójnych nie rozwiążesz.

     Najpierw poszukiwania instrukcji. Jedyna jaka była, to lakoniczny opis na pudełku. Że zacisk nr 1 to wywołanie, że zacisk nr 2 to masa, że zacisk nr 3 to słuchawka – itd. I tak właśnie należy to połączyć.

     No dobrze, ale skąd ja mam wiedzieć, który przewód jest od czego! Domofon w tym bloku zakładano tak dawno temu, że najstarsi niżowcy* tego nie pamiętają, jeszcze na długo zanim się tam wprowadziliśmy. A już wtedy wyglądał, jakby pochodził z czasów cesarza Wilhelma.

     Zacząłem szukać wskazówek w Internecie. Niestety, wszelkie porady, jakie udało mi się znaleźć, były zupełnie bezwartościowe. Jakieś ¾ z nich odzwierciedlały to samo, co producent umieścił na pudełku, a resztę napisano w absolutnie niezrozumiałym języku elektrycznym. Mowa była o jakimś mierniku impedancji, rezystancji, zworkach, stworkach, duperelkach, hopsztosach i pipsztokach. Nic z tego nie rozumiałem.

     Pomyślałem o tym, żeby o pomoc poprosić Wielkiego Elektryka, o którym już kiedyś – nawet niedawno – wspominałem na tym blogu. Ale potem poszedłem po rozum do głowy i zaniechałem tego pomysłu. Bo niby skąd on ma wiedzieć, który kabelek jest który? Nawet jeśli dziś jest to jakoś znormalizowane i kolory kabelków muszą odpowiadać jakiemuś schematowi, to skąd mieli o tym wiedzieć neandertalczycy, którzy kościanymi narzędziami zakładali domofon w moim bloku? Podłączyli tak jak im pasowało, albo jak się między sobą umówili. Dziś z pewnością poszczególne firmy wypracowały sobie jakieś standardy połączeń, ale nie w czasach prehistorycznych! Biorąc pod uwagę szacowany wiek domofonu, i tak trzeba się cieszyć, że jest z plastiku, a nie z dokładnie obłupanego kamienia.

     Może metodą prób i błędów? Policzyłem szybko – wyszło mi mniej więcej cztery i pół miliona możliwych kombinacji. I przy sprawdzaniu każdej trzeba pędzić cztery piętra w dół, żeby sprawdzić czy działa i potem skrobać się z powrotem. Za jakieś piętnaście lat sprawdziłbym pewnie wszystkie, a nogi miałbym tak umięśnione, że Arnold Schwarzenegger prosiłby mnie o autograf. Tylko wtedy ten domofon stanie się już tak stary, że trzeba będzie kupić nowy i zacząć całą historię od początku.

     Kiedyś, dawno temu, pasjami oglądałem stare kino. Uwielbiałem nieme filmy z Charlie Chaplinem, Haroldem Loydem, Busterem Keatonem, no i oczywiście z duetem Laurel & Hardy. Wtedy też zauważyłem innego komika, nieco dziś już zapomnianego. Zwał się Harry Langdon i zabawny był z powodu swojej nieporadności. Zwykle za co się wziął, to popsuł, a rezultat nieodmiennie kwitował bezradnym rozłożeniem rąk. I wiecie co? Tak się właśnie poczułem. 

     Czy bohater tego odcinka (znaczy ja – jakby ktoś nie bardzo kojarzył mnie z tytułem bohatera) poniesie sromotną klęskę i skończy się na wezwaniu fachowca? Czy rozpirzy ten domofon próbując go podłączyć na siłę? Czy może rozpirzy go w złości, rzucając nim o ziemię? Czy przy próbie podłączenia spowoduje spięcie w całym bloku i atak znerwicowanych sąsiadów, którym nagle zaczną dzwonić domofony i nie da się ich wyłączyć?

     Nie przegapcie następnego odcinka!

     C.D.N.

___________

*Nie wspominam o góralach, bo w moim płaskim jak naleśnik mieście naprawdę nie wypada.