Weź barana na barana

     W tym roku nareszcie miałem czas na przygotowanie barana. Miałem. Co nie znaczy, że go racjonalnie wykorzystałem. Zwłaszcza, że doszedł mi dodatkowy obowiązek. Otóż, w tym roku to nie ksiądz, tylko głowa rodziny błogosławi pokarmy. Głowa rodziny, czyli ja. Przynajmniej w teorii.

     Instrukcję święcenia posiłków znalazłem na pierwszej stronie popularnego portalu informacyjnego. I muszę przyznać, że zrobiłem to ze szczerą ciekawością. Byłem niezmiernie ciekaw owego procesu przeróbki zwykłej, pospolitej wody w niezwykłą i pełną niesamowitych właściwości wodę święconą. Co takiego sprawia, że diabeł tak bardzo się jej boi? 

     Spotkało mnie ogromne rozczarowanie. Opisano tam rytuały jako żywo przypominające zwyczajną mszę. Ot, modlitwa, czytanie fragmentów Pisma – cała różnica polegała na tym, że prowadzący ubrany był normalnie. Czyli po prostu, kler doszedł już do ściany i zwalił swoje obowiązki na nas. Prawie wszystkie, bo o tacy nie było mowy. 

     Jak mawiał klasyk: „O, nie Halynka, tak być nie bedzie!”.

     Skoro już musi się odbyć czarodziejski rytuał, to przynajmniej niech będzie to coś naprawdę inspirującego, a nie zwykłe klepanie zdrowasiek!

     Podrapałem się w głowę. No, ale w takim razie, co?

     W pierwszym zapale sięgnąłem do przedchrześcijańskich wierzeń naszych przodków. I tu natrafiłem na barierę nie do przejścia. Otóż, nikt nie wie, jak one wyglądały, bo zostały całkowicie wytępione i wymazane ze wszelkich kronik. Kościół w XI wieku uznał bowiem, że Polska zasługuje na specjalne traktowanie. Nie wystarczyło zburzenie dawnych świątyń, ani wykarczowanie świętych dębów. Wszelkie przejawy kultów przedchrześcijańskich zostały wypalone ogniem i rozgrzanym żelazem. Prawdopodobnie była to reakcja na bunt i próbę ich przywrócenia, jaka miała się odbyć po śmierci Mieszka II Lamberta – nie ma co do tego jasności. W każdym razie, o słowiańskich kultach na ziemiach polskich nie wiemy nic. Dawni bogowie, jak Perun, Swaróg, czy Świętowit, to w rzeczywistości bóstwa czczone przez naszych sąsiadów. Czy były otaczane kultem również u nas – nie wie nikt. Na mapie religii przedchrześcijańskich, Polska Piastów jest całkowicie białą plamą.

     - No, zaraz – zaiskrzyło mi w głowie. – Przecież w dobie układu z Schengen, wszelkie bóstwa z całej Europy mają prawo zagościć pod naszym dachem! Weźmy na tapetę bliższych, jak Thor, Odyn, albo dalszych, choćby nawet samego Zeusa! Manitou, niestety, musiałby przejść odprawę celną…

     Ale zaraz przypomniało mi się, że przecież granice zamknięto. Czy bogów także dotyczył zakaz, nie wiedziałem, ale skoro wszyscy, to chyba wszyscy. Poza tym, jakoś trudno było mi sobie wyobrazić Świętowita w czterech maseczkach na czterech twarzach. Jak on by wypił ten dany mu w ofierze miód? I jak tu zachować należną powagę? Nie, trzeba wymyślić coś innego.

     Więc może kult, nie związany z żadnym bogiem. Czy istnieje religia bez bogów?

     Oczywiście, że istnieje! I to starsza od chrześcijaństwa!

     Problem w tym, że praktyki buddyjskie są trudne dla kogoś, kto nie jest do nich przygotowanym. Na przykład, Medytacja DordżeSempa nie wchodziła w rachubę. Za długo trwa, poza tym reszta rodziny w życiu nie nauczy się stusylabowej mantry. Nie, to na nic. Szukamy dalej.

     Zaproponowałem rozpalenie kilku świeczek na środku pokoju (zamiast ogniska) i rytualny taniec przy rytmie bębnów i marakas.

     - Będziesz tańczył nago?

     No, fakt, to było znaczące utrudnienie. W moim wieku sexappeal mniej już dotyczy fizycznej strony ludzkiej istoty. Bardziej skłania się ku sferze duchowej. Poza tym, rytuał musi skupiać, wywoływać duchowe uniesienie, a nie zwyczajnie rozśmieszać. Komisja, w składzie moim, odrzuciła projekt. Myślałem dalej.

     Z ułożenia kamiennego kręgu na środku pokoju też nic nie wyszło. Władza zakazała poruszania się po mieście, a panowie w mundurach to na ogół ludzie małej wiary i trudno byłoby ich przekonać, że zbieranie kamieni to czynność niezbędna do życia. 

     - A może po prostu pokłonimy się wschodzącemu Słońcu?

     Nic prostszego, prawda? Ale nie w mieszkaniu, którego okna wychodzą na północ i południe. Ech, jak pech to pech!

     Latający Potwór Spaghetti? Niby durszlak mamy, więc strój liturgiczny byłby w zasadzie skompletowany. Nie ma piwa, ale może udałoby się wysłać jeszcze chłopaków do Żabki?

     Chłopcy przyjęli pomysł z entuzjazmem, Koleżanka Małżonka z obrażoną miną. Nie, no nie wprowadzajmy między siebie kwasów na święta!

     - Po prostu, olejemy to! – stwierdziłem na końcu. – Kto chce, może się przed śniadaniem pomodlić w myślach do dowolnie wybranego bóstwa. W ten sposób będzie wilk syty i baran cały.

     Osiągnięto zatem kompromis.

     - A tego barana to kiedy wreszcie zrobisz?

     Masz ci los! W religijnym uniesieniu na śmierć o nim zapomniałem. I znowu robiłem go na wariata, żeby zdążyć na czas! Czy ja nigdy nie będę mógł zrobić tego ze spokojem?

     Zademonstrowałem gotową rzeźbę cenzorowi Koleżance Małżonce.

     - A co on ma taki przestraszony?

     Wypiąłem dumnie pierś.

     - To jest alegoria – oznajmiłem. – On odczuwa respekt!

     - Przed kim?

     - No… - zająknąłem się.

     Chciałem powiedzieć, że przed bóstwem, ale skoro nie mogliśmy się zgodzić, o które chodzi, to jak tu teraz zgadnąć? Znowu mam je od początku rozkminiać? Nie miałem na to siły.

     - Przed tobą, kochanie – zapewniłem.

     Mistrz wazeliny… 

     *          *          *

     A Wam wszystkim życzę Wesołych Świąt. Tym razem bez dyngusa.