Paradoks czasowy

     Kilkoro z Was czytuje mój drugi blog, opowiadający o przygodach Wulfhere'a w Skyrim. Obiecałem napisać dalszy ciąg. I niestety, mam pewne trudności z dotrzymaniem obietnicy.

     Do tej pory na przeszkodzie stał czas.

     Aby pisać, muszę grać. Bo jest to powieść (już trzytomowa) na podstawie gry komputerowej. Oczywiście, trochę zmodyfikowałem fabułę, ale generalnie trzymam się konwencji gry. Do tej pory nie miałem czasu grać, więc nie mogłem pisać.

     Na czym polega tytułowy paradoks?

     Otóż, teraz właśnie nie mam co zrobić z czasem. Mam go w nadmiarze. I co? I nic! Bo mój starszy syn TEŻ MA GO W NADMIARZE! A gra nie należy do mnie, tylko do niego. Jest zainstalowana na jego koncie w usłudze Steam. Oczywiście, udostępnił mi ją, jak zrobiłby to każdy kochający syn. Ale wtedy, gdy ja w nią gram, on nie może grać w żadną ze swoich gier. Czyli de facto, ja nie mogę grać. Nie mogę grać - nie mogę śledzić na bieżąco fabuły. Nie mogę jej śledzić - nie mogę pisać. Koło zamknięte.

     Jedyne wyjście z tego koła Samsary to boczna ścieżka.

     Zamiast pisać o Smoczym Dziesięciu, zapoczątkowałem nową powieść, o wydarzeniach które miały miejsce dwieście lat przed przygodami Wulfhere'a. Mam na myśli Kryzys Otchłani. Zapoczątkowałem więc nowy blog, na którym będę umieszczał stopniowo przygody Bohatera z Kvatch - głównej postaci z gry Oblivion, z tej samej serii Pradawne Zwoje, co Skyrim.

     Gdy tylko pojawi się pierwszy odcinek, zamieszczę link na tym blogu. Proszę tylko o odrobinę cierpliwości, bowiem uznałem, że początek jest super-ultra-mega-nudny i wymaga przeróbek.

     I uprzedzam tych, którzy grywali w Oblivion - tu już nie trzymam się ściśle fabuły, lecz popuszczam wodze fantazji. Powieść dzięki temu jest bogatsza w (mam nadzieję) ciekawsze dialogi, zamiast tych drętwych wypowiedzi. I szczerze mówiąc, bardziej mi się podoba.

     Tak więc, do zobaczenia niedługo, w samym sercu Cyrodiil - ojczyzny Wulfhere'a, jakby nie patrzeć...